Jeugdige minne-spiegel

[p. 9]

Noch een vonckjen aen den selven:

Heete Bergen, koude Klippen,
Hemel-trotsers, spitse Tippen,

Stekel-Beyers honigh-soet,

Slaven van de swarte Vloedt,

Ongezielde Dicht-mis prijsers,
Valsch-gestelde Sonne-wijsers,

Losse Kenders van de Kunst,

Blindt-geboren sonder gunst,

Soo ghy't rijmen soeckt te peylen?
Wilt dan Nootmans geest bezeylen:

Wiens bezieldtheyt noyt verhuyst

Dwijl den Emstel moedigh bruyst˙

Want hy is een van de meesten
Die de herssens op de leesten

Weet te spannen licht en swaer,

Voor des Hemels Kandelaer:

Als sijn versen hier uyt-wijsen,
Die haer selven eeuwigh prijsen

Dat den Momus suyse-bolt,

En soo los daer henen rolt?

Dies kan nu de Faem' haer vleug'len
Langer niet, met kracht, beteug'len,

Twijl sy 'tuyt-gesmeede Zaet

Roemelijck verspreyen gaet˙

Dus ghy Maegden, Hemel-Dieren,
Hebje lust te tiere-lieren

Met een lieve Speel-genoodt?

Neem dees Spiegel op de schoot;

Singh dan, als een swarte Lijster,
Niet te veerdigh, niet te bijster;

Laet, door soete keels-geluyt,

Dichters-Loff eens klincken uyt

Kroont hem, singend', met Lauw'rieren
Die u luyster kan verçieren,

Roemt gestadigh, waer gy meugt,

Nootmans eygen Zielens-vreugt.

Semper amans.