Jeugdige minne-spiegel

[p. 5]

Bedenckelijcke Ziels-glooring, Stralende uyt de Minne-Spiegel van den wel-geleerden, sin-rijcken, soet-vloeyenden Poëet P. Nootmans.

Nu Iovis gulde Zael staet voor de Geesten open,
Soo komt mijn grage Ziel daer binnen in-geslopen,

En schept een soete lust in d'ongemeene Vreugdt

Van 't Goddelijck gewin der tijdelijcke deugdt;

En d'wijl ick 'tspits-gegluer bestier voor Titans-klaerheydt,
Soo blixemt my in't oogh een door-geploegde Waerheydt,

Gevoedt met 't eelste mergh der Hoofden herssens-klem:

Op dat ick mach verstaen een Hemel-hooge Stem!

[p. 6]

 

Dus, als ik eens begin op Helicon te pijnen,

 

Soo sie ick dat de Goon by duysenden verschijnen,

 

En lauw'ren Nootmans Hooft met zadeloos gewas:

 

'tGeen eertijdts, door 'tvermaeck, een siecke Ziel genas!

 

En t'wijl sijn steylen geest ontfangt Parnassi-drupp'len,

 

Soo schijnt ons 'tjeugdigh hart als uyt het lijff te hupp'len:

 

Mits dat Minervaas-Pronck wert van hem op-gericht

 

Door't innerlijck gevoel van 'tuytterlijck gesicht.

 

Want nu ons wort verthoont dat hy de Sang-Godinnen,

 

Door aen-geboren aerdt, kan staetelijck verwinnen,

 

Soo stelt hy ons te voor een Minne-Spiegels-glans,

 

En vlecht met Venus selfs een Maegdelijcke Krans:

 

Hier doet hy Coridon seer lieffelijcken smeken,

 

Om 'tdoor-gestaelde hart van Silvia te breken.

[p. 7]

 

Daer geeft hy Daiph'lo moet, om minnelijck te staen

 

Waer Laura,met haer Vee, komt dagelijcx gegaen˙

 

Amintas schijnt van liefd' als aemeloos te hijgen,

 

Wanneer hy sijn Lerind' doet duysent bloosjens krijgen˙

 

En Titer staet en wacht nae Rosemonds-gebiedt

 

Soo langh hem 'tblinde VVicht met minne-pijltjens schiet:

 

Iae Hymenaeus doet de lieve Bruylofs-Sangen

 

Aen 't Echt-beminnend' volck gewilligh over-langen;

 

Dies Cupido daer snelt, en wemelt ginds en weer,

 

Tot dat hy heeft sijn wil van 't minnelijck begeer.

 

VVel, op dan, Keeltjens, op! laet hooren soete Meysjens

 

V held're Hemel-stem; die Nootmans duysent reysjens

 

Heeft innerlijck begaeft met soo een hoogh gemoedt,

 

Dat noch sijn vlugge Pen de witte Velden voedt!

[p. 8]

 

Dus stijgh dan, metten geest, tot boven in den Hemel,

 

En sweeff tot op den top van 't onder-aerdsch gewemel,

 

Iae vraegh Apollo selfs wat datter dient gedaen

 

VVanneer ghy 't geestig Hooft kroont met de lauwer-blaen:

 

'kVVedd' dat sijn helle glans u in 'tgesicht sal schett'ren,

 

Als of hy waer geneygt u 'tbeckeneel te plett'ren;

 

Iae sal een gulde Klaeuw doen stralen door het swerck,

 

En gronden uyt de grondt een grondeloose Kerck!

 

Dies is 't een lastigh pack sijn Hoofdens-Pronck te cieren,

 

En door sijn slavigh breyn begoddelijckt te swieren;

 

VVant wie ons Nootmans roemt, en geeft verdiende loff,

 

Ontsluyt een stale deur van Pallas eygen Hoff.

I. Burchoorn.