Een nacht in Tunesië

[p. 235]

Veertiende en laatste hoofdstuk, waarin iedereen afscheid neemt van iedereen en de schrijver hiervan zich met de beeldschone filmster naar het vliegveld van Nice begeeft waar zij naar het noorden en hij naar het zuiden vertrekt, zodat er daardoor tevens een einde komt aan dit verhaal, wat er dan ook onder komt te staan.

We zijn weer aan de kade van Saint Tropez gemeerd, vlak naast het mooiste jacht van de wereld waar we niet met onze vingers aan mogen komen, zo gepoetst is het. Het heeft drie masten, twaalf in het blauw gehulde Spaanse matrozen en één in het wit gehulde capitàn, een Panamese vlag en een onvoorstelbaar rijke Italiaanse eigenaar die zich zonder enige schaamte en voor het hele volk dat zich op de kade staat te vergapen opgesteld op het achterdek door een volledige en gegalonneerde bediende een glas champagne laat inschenken, ondertussen de roze Financial Times uitspellend, want daar steek je wat van op. Goed, wij laten hem achter met z'n strenge gezicht en in z'n lange en gelukkige leven, want er moet in dit hoofdstuk veel achtergelaten worden: het Engelse en het Franse fotomodel zijn al vertrokken en staan ergens anders glimlachend en vol overtuiging voor de camera, de vlinderachtige persoonlijkheid zit bij de kapper waar ze iets laat maken dat ze straks met de grootste zorg in een vliegtuig naar Nederland zal exporteren, de cameraploeg blijft nog een dag werken en zal zich dan naar twee landen afsplitsen, de beeldschone filmster moet morgenochtend om negen uur op een tennisbaan in München zijn en alleen de schrijver hiervan weet nog niet waar hij heen zal gaan en is van plan dat aan het toeval over te laten, maar hij gaat wel weg.

Het is op, over, de koffers zijn gepakt, de herinneringen in de laden geborgen. De man van het reclamebureau

[p. 236]

zwerft nog steeds als een enorme pochet in zijn polkadotpakje, blauw met witte stippen, over de kade, maar ook hij verdwijnt nu, en dat is wel aardig eigenlijk, aan het leven, dat een groep onbekenden gedurende een week met de grootste zorg door de omstandigheden en het toeval op elkaar gedrukt wordt, en daarna met evenveel zorg weer ontward en in veel richtingen weggestuurd, herinneringen, gebaren, uitspraken, oogopslagen van elkaar meenemend, de hemel weet waarheen, en dat is het dan.

Ik neem afscheid van MacKyle en van zijn vrouw, en vooral van het schip, dat gekke witte houten ding, waarin het lekte als het regende en waarin we soms wakker werden onder grote plastic doeken vol water, maar dat ons door een storm gestampt heeft, dit us Navy mu-ship, model O, made in 1942 by Fee and Stemwedel Inc. Chicago, Ill., en dat daar nu achterblijft aan die kade vol mooie mensen, wachtend op ander volk om mee te varen.

Voor het laatst dus de loopplank af, handen geschud van de leider van het geheel, de betrouwbare, de stille, de sterke, of vooruit, het is het laatste hoofdstuk, gooi het maar over tafel, van John, Eddy, François en Olof en dan stappen de beeldschone filmster en de schrijver hiervan in een taxi, en later, in Saint Raphael in het luchthavenbusje dat ons naar het vliegveld van Nice zal brengen. Ondertussen heb ik gedacht wat ik allang wist: dat ik naar Athene wil, en dus gaan we bij de poort van het vliegveld twee kanten op, zij naar Swiss-air en ik naar Alitalia, en het is een wat opgewonden ervaring na tien dagen als wilden op een boot geleefd te hebben ineens dat moderne leven om je heen, die overduidelijke geur

[p. 237]

van verre reizen die er altijd op grote vliegvelden hangt. Ik hoor dat ik die dag waarschijnlijk niet verder kom dan Rome, en zij staat op de wachtlijst voor Zürich-München, en met die helemaal niet onaangename onzekerheden om ons heen gaan we eten, want we hebben alle twee nog een uur en als dat om is nemen we afscheid als twee oude heren en wandelen in twee verschillende richtingen naar onze Caravelles en worden daarin opgeborgen, bijna net echte moderne mensen, denk ik, als ik al even hoog en even ver dat andere vliegtuig zie gaan dat even hard naar het noorden raast als het mijne naar het zuiden en dan, nadat de laatste persoon van het verhaal op zulk een definitieve wijze van hem is losgetornd kan de schrijver hiervan, die weer alleen is, zoals het hoort, en die al bijna in Rome begint te landen, zijn mooie pen in de hand nemen en met grote duidelijke letters, waarin een beetje heimwee en ook opluchting verwerkt zijn, het woord

einde

hieronder schrijven.