Iemant en Niemant
(1768)–Joannes Nomsz–
Auteursrechtvrij
[pagina 38]
| |
Eerste tooneel.
De Schout, Iemant, Gerard, Volkert, Jasper.
De Schout.
Indien het waarheid is all' 't gene ik wel voordezen
Van Niemant heb gehoord, moet hy een monster wezen;
Dan is hy 't snoodst geboefte uit eenig land of stad.
Myn dienders hebben nooit een' sterfling opgevat
Die niet ièts van zyn schuld, schoon 't naauw' is te gelooven,
Volmondig op den hals van Niemant heeft geschoven.
Altoos zyn al de geen die in myn handen zyn
Onschuldig inderdaad, slechts schuldig in den schyn;
't Zyn vals betichten, lui van onbesproken leven;
Maar Niemant is een schurk, die guit heeft steeds misdreven.
Iemant.
Mynheer, zy liegen niet, zy spreken allen waar.
Ja, Niemant is een schelm; vraag deze heeren 't maar.
Gerard.
Heer, Niemant wist dat ik een zakje met pistoolen,
Twee duizend guldens waard', hield op 't kantoor verholen,
En nu is 't weg.
Volkert, toornig.
Mynheer, hy heeft zyn vuile drift
Verwoed aan my gekoelt, in 't snoodste lasterschrift
Dat ooit de waereld zag! Hier over kom ik klagen.
Jasper.
Mynheer, hier wierd onlangs een kaerel dood geslagen;
Het staat licht op uw boek, en al de waereld weet
| |
[pagina 39]
| |
Niet beter, tot dit uur, dan dat zulks Niemant deed.
'k Bid vraag 't heer Iemant maar, die zal het graêg bezweeren.
De Schout.
Ik heb veel achting voor het zeggen van dees heeren;
Maar ik ben rechter, en in deze qualiteit
Voegt my, gelyk gy weet, een stipte onzydigheid.
Ik kan niet zo terstond, in 't wilde, een vonnis stryken.
Een feit dient onderzocht, het moet eerst duidlyk blyken,
En daarna dient 'er noch eerst een bekentenis
Te wezen, eer men doemt.
Volkert.
Dit 's billyk, dat 's gewis.
Maar hem te doemen, heer, is juist niet zeer bez waarlyk,
Zyn misdaad omtrent my blykt niet dan al te klaarlyk.
Hy baalt papieren uit zyn zak.
Zie hier een' brief. Indien 'er ièts meer overbleef...
De Schout.
Maar wie bewystons klaar dat Niemant dien juist schreef?
Doch laat ons, eer men tracht den schryver op te sporen,
Bezien of gy met recht u over 't schrift moogt stooren.
Volkert.
Men zegt in dit papier dat ik een domöor ben.
De Schout.
Dat is wat scherp, mynheer; in waarheid, ik beken
't Valt hard wanneer ons word een zotterny verweten.
Volkert.
Dit valt geen mench zo hard als schryvers en poëeten.
Hekelaars, met ezelspooten,
Die Vorst Phebus eedle looten,
Vol gebenedyde zwier,
Durreft voor den gevel stooten,
Weg van hier, voort pakt je koten,
Eer ik met myn gouden lier...
De Schout.
Hou op. Ik heb genoeg. Ik wil uw werk niet lezen.
| |
[pagina 40]
| |
Uw lier schynt waarlyk niet van 't fynste gond te wezen;
Zy klinkt zo dof, dat my haar klank niet zeer behaagt.
Doch toon ons nu 't papier waar over ge u beklaagt.
Volkert, ontroerd.
Hier is 't. Ik kan 't niet zien of ik begin te beven.
De Schout.
Nu, nu, gy moet uw drift een weinig wederstreven.
Dit voegt een' wyzen.
Volkert.
Heer; 'k bid, hoor aandachtig toe.
Hy leest.
Wy worden 't lezen van zo veel treurspelen moê.
't Is beter, zo gy ons niet langer wilt vervelen,
Dat Gy het rymen laat, niet voor poëet wilt spelen,
En.. 't Is me onmooglyk, heer, om te eindigen. 't Schavot,
(Ik kryt het luidkeels uit,) is 't loon voor zulk een spot.
Hy schreit.
De Schout.
Lees voort.
Gerard.
Mynheer, bedaar...
Volkert, builende.
't Is niet om te bedaren!
Een' man van myn verdienste, een' man van zulke jaren
Stout te overtuigen van een' misslag, een gebrek...
Jasper.
Ja, maat! men straft met recht een' reeds bedaagden gek.
Volkert.
Na reeds zo menig boek in quarto uit te geven
Word my in dit papier eene onkunde aangevreven!...
Hy leest.
Uw koning is een guit, uw vaers is zonder zwier,
En uw heldin, met recht, een Dame van plaisier.
Is dit verdragelyk!
De Schout.
Maar word dit niet bewezen?
| |
[pagina 41]
| |
Volkert.
'k Bid, oordeel zelf, mynheer, als gy de rest hoort lezen.
Hy leest.
Uw koning is een guit, omdat hy in het groen
Een meid, die by ontmoette, iets meer der dan een zoen...
'k Word razende!
De Schout.
My dunkt gy schetste een' raren koning!
Wil hy een meisje in 't groen... Foei, Foei, dat 's een vertooning
Die op geen' Schouwburg voegt; ze is strydig met de deugd,
Hoogst ergerlyk voor 't volk, byzonder voor de jeugd.
Gy zyt met recht gegispt, hoe 't u ook moog' verstooren.
Steek die papieren weg. Ik wil geen woord meer hooren.
Ik ben verzadigd.
Volkert.
Och! wat droefheid! Welk een spyt!...
Mynheer, ik bid u, denk dat gy myn rechter zyt.
De Schout.
Maak my het hoofd niet warm met verdre zottigheden.
Volkert.
Hy schimpt op myn persoon; dient dit dan ook geleden?
De Schout.
Neen; dan is 't een paskwil, en strafbaar naar de wet.
Volkert.
Hy heeft 'er zelfs myn' naam wel duidlyk bygezet.
De Schout.
Dat laat zich hooren. Maar die voorgelezen zaken
Zyn buiten myn bereik, naardien ze my niet raken.
Word op uw herssenvrucht het eene of 't aêr gezegd,
't Is billyk dat gy zulks bescheiden wederlegt,
Of zwygend' toestemt.
Volkert.
Heer, 'k moet dan my zelven wreken.
De Schout.
Ik zou u raden liefst de wraak te laten steken;
Want, naar myn klein begrip, al zyt gy noch zo stout,
| |
[pagina 42]
| |
Schynt juist het zwaard der wrake uw hand niet wel betrouwd.
Volkert.
Ha, Niemant, snoode guit! ik zal u eeuwig vloeken!
De Schout.
Ik zal, op 't oogenblik, zyn daaden onderzoeken,
En zien eens in dit boek wat reeks van euveldaên,
Sints ik regeerend' ben, op Niemants reekning staan.
Hy schelt, waaröp een Diender binnen komt.
Breng uw' gevangen hier.
Gerard.
Mynheer, denk om zyn stelen.
De Schout.
Ik zweer, hy zal niet lang by my den synen spelen.
| |
Tweede tooneel.
De Schout, Iemant, Volkert, Gerard, Jasper, Niemant. Verscheidene Dienders.
De Schout.
Ontbind hem.
Niemant.
'k Dank u zeer.
De Schout.
Gy staat hier voor 't gerecht.
Hoor, Niemant, hoe veel kwaad men u ten laste legt.
Hy slaat het hoek op, en leest.
LYST ‘Omtrent een jaar geleên wierd hier een man verslagen,
| |
[pagina 43]
| |
En toen 't gerecht alöm deed naar den moorder vragen,
Trof een der onderschouts een' zekren Jasper aan.
Dees zei dat Niemants hand den doodslag had begaan.
En waar het hoog gerecht spionnen heeft gezonden,
Zy hebben in het land geen' enkel' mensch gevonden
Die Niemant vrysprak’ Spreek, hebt gy die daad verricht?
Niemant.
Och! Niemant lyd gedwee, als Iemant hem beticht.
Gerard.
Dat is een moordenaar!
Jasper.
Schoon ik hem vry wil spreken,
'k Wil al myn vingers, heer, wel in de hoogte steken
Dat hy den moord beging. ‘Ik beef, gelyk een blad!’
De Schout, leest.
‘Onlangs wierd by den Dam een juffertje opgevat,
Die met een' manspersoon, al vry bedaagd van wezen...
De rest staat duister, en is juist niet klaar te lezen;
't Is wat bemorst. Althans,’ de kaerel nam de vlugt;
‘En toen het juffertje gevraagd wierd wie de klucht
Met haar zo opentlyk had op de straat bedreven,
Heeft zy ons straks den naam van Niemant opgegeven.’
Wat zegt ge 'er van?
Niemant.
Och! niets. Ik spreek geen enkel woord,
Iemant.
Wie heeft van zo veel kwaad zyn leven meer gehoord?
Dat is een schelm!
Gerard.
Hy zwygt!
Niemant.
Hier dient niet veel gesproken.
De Schout, leest.
‘Onlangs wierd hier een huis by avond opgebroken,
En 's morgens kwam men zich beklagen by den Schout
Dat 'er gestolen was, aan zilver en aan goud,
| |
[pagina 44]
| |
Omtrent een halve ton. Doch wat wy ook bestonden
Wy hebben Niemants hand daar schuldig aan bevonden.
Men zocht hem vruchteloos.’
Gerard.
Dat is een guit! ô myn!...
De Schout.
Ja, maar hier staat noch iets. Laat ons niet driftig zyn.
Hy leest.
‘Omtrent een maand geleên, na dat voornoemd betichten,
K wam zekere arme smous den Schout, voor wis, berichten
Dat Niemant zonder grond met huisbraak wierd beklad,
Naardien de heer van 't huis het geld verdonkerd had,
Van meening zyndeom, kort daarna, bankroet te spelen.’
Gerard.
Hy schoof de reden van zyne onmagt op dit stelen,
En hy was zelf de dief? Dat 's waarlyk zeer geleerd!
De Schout.
Dat kunsje word wel meer door schelmen geëxcerceerd.
Niemant.
Ja, Schout, had ge al de geen die met hun vuil my stryken
In uw geweld, ik zweer myne onschuld zou haast blyken.
De Schout, leest.
‘Omtrent een maand geleên wierd zekre fyne kwant
Beticht, dat hy brutaal een meid had aangerand,
In 't komen uit de kerk: de meid begon te gillen;
Men greep hem aan. Doch hy, wel verre van te willen
Bekennen, zei ronduit dat alles wat de meid
Ten zynen laste zei hem vals wierd opgeleid;
Dat hy uit de avondpreek zo even was gekomen,
En dat hy Niemant had omtrent de meid vernomen.
Volkert.
Dat heeft hy wis gedaan.
Iemant.
Gedaan! Ja, zeker, vast.
| |
[pagina 45]
| |
Gerard.
Dat is een deugeniet!
Iemant.
Hy is een slimme gast!
De Schout.
Indien ik van zyn schuld hier alles op zou lezen,
Ik had tot morgen werk.
Iemant.
Daar zou geen einde aan wezen.
De Schout.
All' 't geen waarmeê men hem, sints kort slechts, heeft beklad
Beslaat, gy kunt het zien, ten minste honderd blad.
Gy, Niemant, hebt gy niets in 't minst tot uw verschooning.
Niemant.
Ik maak hier inderdaad een droevige vertooning.
Och! Schoutje lief, zie toe, 'k ben een gevangen man.
Gy weet dat Niemant zich geenszins verschoonen kan.
De Schout.
Wie deed u dit papier aan 't huis van Volkert brengen?
Niemant.
Ik kan 't niet zeggen.
Volkert.
Heer, zult gy dan noch gehengen...
De Schout.
Zwyg stil, laat my begaan. Stal gy op gistren niet
Aan 't huis van dezen heer, dien gy hier voor u ziet?
Niemant.
Ik kan niet spreken; 'k ben zo stom gelyk de kraaijen.
De Schout.
Dan gaat gy naar de galg.
Jasper, ter zyde.
‘De galg! Sint Jut!...’
Iemant.
Te waaijen
Aan eenig dwarsbalk, heer? Dat 's, dunkt my, wat te hard.
| |
[pagina 46]
| |
Niemant.
Ei lieve, zie! hy schynt bewogen met myn smart.
Iemant.
'k Ben Christelyk van aart.
Niemant.
Ja! Christlyk! om belangen:
Gy zyt verzekerd als ik eens ben opgehangen,
Dat gy uw boosheid nooit op my meer schuiven kunt.
Iemant.
Ik bid, mynheer, dat gy den schoft het leven gunt.
Laat hem met geeslen vry.
De Schout.
'k Moet naar de wet my voegen.
Iemant.
Maar moet men juist de wet door zyne dood vernoegen?
De Schout.
Bemoei u daarmeê niet, laat dit alleen voor my.
Niemant.
Zie hier hoe willig ik voor Iemants zonden ly'.
| |
Derde tooneel.
De Schout, Iemant, Volkert, Gerard, Jasper, Niemant, Jantje. Verscheidene Dienders.
Jantje, tegen Iemant.
Mynheer, ik heb deez' brief, waaräan veel is gelegen,
Zo even uit de hand eens vreemdelings gekregen,
Met last dat die, waar ge u dit uur bevinden mogt,
U door myn hand terstond moest worden toegebrogt.
Men zei dat gy hier waart.
Iemant, ontroerd.
‘Die brief komt van myn' broeder’.
Jantje, ter zyde.
‘Och! daar is Niemant zelf, Sint Jan! wees myn behoeder!’
| |
[pagina 47]
| |
De Schout.
Hoe kruipt die knaap zo weg, gelyk een hoenderdief?
Niemant.
Hoe is het? zie ik wèl, dan bragt hy my den brief.
De Schout.
Kent u die jonge?
Niemant.
Och! ja; ik zweer u by myn leven,
Die jonge zelf heeft my het hekelschrift gegeven.
Volkert.
Wat! wat! ontfingt gy dan dit lasterschrift van hem?
Jantje, ter zyde, tegen Iemant.
‘Mynheer, hier raken wy door Niemant in de klem.’
Iemant.
‘Geen nood? heet alles stout en zonder blozen liegen’.
De Schout.
Hoor hier eens, jonge; spreek, gy moet ons niet bedriegen:
Hebt gy deez' dag geen' brief aan dezen man gebragt?
Jantje.
Hoe! ik, mynheer de Schout?
De Schout.
Ik zeg u dat ge u wacht
Van liegen; zo gy liegt, u staat gewis te vreezen
Dat Rasphuis en schavot uw voorland zullen wezen.
Jantje.
‘Hy spreekt van 't Rasphuis en 't schavot! gantsch seldrement!’...
Mynheer, 'k weet nergens van
De Schout.
Zo dat gy 't dan ontkent?
Jantje.
ô Ja!
De Schout.
Weläan, schavuit! ik zal u liegen leeren.
Uw vrees betoont uw schuld. Men vatt' hem by de kleeren',
En breng' hem naar 't Stadhuis.
| |
[pagina 48]
| |
Jantje, knielende.
Genaê, mynheer, genaê!
De Schout.
Hebt gy den brief besteld aan Niemant? spreek.
Jantje.
Och! ja.
Iemant, ter zyde.
‘Och! och! waar berge ik my? Zwyg? kleine guit!... wat plagen!’
Jantje.
‘Ik sidder voor 't schavot, ik wil niet leeren zagen.’
De Schout.
Uw vryheid hangt 'er aan; spreek op, wie gaf den brief...
Jantje.
Och! nu ik 't zeggen moet, heer Iemant, Schoutje lief!
De Schout.
Ha! ha! heeft hy den brief u in 't geheim gegeven,
Hy weet ook zekerlyk wiens hand dien heeft geschreven.
Iemant.
Mynheer...
De Schout.
Gy, Iemant, hoor; gy moet my wèl verstaan:
Dat gy de zotheid gispte is wyzelyk gedaan,
En raakt my niet, dat stuk is buiten myne handen;
Maar zo gy Volkerts eer in 't heimlyk aan dorstranden,
En in zyn' goeden naam hem snood hebt aangetast,
Dan hebt ge een daad bestaan daar strenge straf op past.
Gy zult des schryvers naam terstond ons openbaren;
Noem ons dien dadelyk; zo ge u niet wilt bezwaren...
Iemant.
Mynheer... 't Is Niemant.
De Schout.
Neen, die is geenszins de man,
Naardien ik zeker weet dat hy niet schryven kan.
Spreek, en beken, of beef...
Iemant, knielende.
Och! zo ik het moet zeggen,
| |
[pagina 49]
| |
Ik durfde myn bestaan op Niemants schoudren leggen,
Om vry van straf te zyn; ikzelf, ik schreef den brief.
Hy is vol lastertaal.
Niemant.
Hier kent men Iemant!
Volkert.
Dief!...
De Schout.
Zwyg, en laat my begaan. Dit is één van de daden
Die Niemant, buiten schuld, wierd op den hals geladen.
Hoe zal 't met de andren gaan? Licht zal, naar allen schyn,
Hier, Iemant wis een schurk en Niemant eerlyk zyn.
Iemant.
Mynheer, myn vrind...
Niemant, lachende.
Zyn vrind!...
De Schout.
ô Ja! 'k was zulks voordezen,
Maar nu ik hem rècht ken wil ik zyn' vyand wezen.
't Is billyk dat ik hier voort Iemant onderzoek.
Gy, Dienaars, grypt hem aan.
Volkert
Ja, voel hem in zyn broek
En rokzak. Dit bezoek zal ons meer oopning geven.
De Dienders halen papieren uit Iemants zak, en geven die aan den Schout.
De Schout.
't Zyn brieven, die, zo 'k zie, aan Iemant zyn geschreven.
Hy leest.
Gy hebt myn deugd verrast, gy hebt myne eer genooten;
Ik stond uw' lust ten dienst, en nu verlaat gy my.
Myn man, die alles weet, boud my nu opgesloten.
Dit is het wreed gevolg van uw bedriegery...
Ha, schurk! ik las genoeg, ik wil geen woord meer weten.
Dees brief van Julia... Hebt ge u zo verr' vergeten...
| |
[pagina 50]
| |
Iemant.
Genaê...
De Schout.
Neen, loon naar werk zult gy ontfangen guit!
Licht barsten hier van u meer sraaije stukjes uit.
Hy leest.
Myn broeder, 'k moet, in baast, doch beimelyk, u melden,
Hoe loos ik deze nacht een huisbraak heb gedaan;
Twee van ons maagschap, die my stoutelyk verzelden,
Zyn, met den gantschen buit, deez' morgen, doorgegaan.
De schurken houden zich tot noch toe zeer verbolen.
Gy waart voorzigtiger: gy hebt alleen het geld
Van Gerard gisteren, uit zyn kantoor, gestolen,
Gelyk uw waarde brief van gisteren my meld.
Versprei, zo ras gy kunt, opdat ik vry moog' loopen,
Dat Niemant deze nacht de huisbraak loos bestond.
Gy zyt een vrind des Schouts, dus durf ik op u hopen.
Vaarwel... Denk om de maagd die ge onlangs met my schond.
Uw Broeder,
IEMANT.
Gerard.
Wie hoorde ooit zo veel kwaads by Heidens en by Turken!
Niemant.
ô Iemant! boos geslacht! Wat zyn die Iemants schurken!
Iemant, knielende.
Genaê, mynheer, genaê!
Gerard.
Myngeld!
Volkert.
Myne eer! myne eer!
Gerard.
Rech, recht, mynheer de Schout!
Iemant.
Genaê, genaê, mynheer!
| |
[pagina 51]
| |
De Schout.
De beul zal zulk een' schurk rechtvaardig loon verschaffen.
Volkert.
Ja, heer; men dient voor 't minst hem met de galg te straffen.
Hoor, hoe ik in een vaers zyn dood bezingen zal...
De Schout.
Zwyg van uw vaerzen toch; maak ons het hoofd niet mal.
Jasper.
Dat ziet 'er sober uit, heer Iemant. Gy gevangen...
Iemant.
Gy spot noch, vagebond! Maar gy zult met my hangen.
Mynheer, dat is de vent die Niemant beeft beticht
Met doodslag, dien hyzelf in 't heimlyk heeft verricht.
Hy heeft met eigen hand den kaerel dood geslagen,
En deed van Niemants schuld de gantsche stad gewagen.
Jasper.
Mynheer...
De Schout.
Ha, moordenaar! zo gy ontkent, schavuit!...
Niemant
Het eerste dievenstuk lekte eerst door Niemant uit;
Het tweede, 't gene een vrind van Iemant heeft bedreven,
Durft Iemantzelf den Schout daarna te kennen geven.
'k Moet lachen, schoon myn hart noch zucht om Iemants rouw.
Wat zyn die Iemants toch elkander ongetrouw!
Jasper.
Mynheer, de kaerel liegt.
De Schout.
Voort, vat hem aan, gy mannen.
Wy zullen, in het kort, een strenge vierschaar spannen.
Jasper.
Mynheer... geloof my...
De Schout.
Spreek, dorst gy den man verslaan?
Jasper.
Och! och! wat naarheid!
| |
[pagina 52]
| |
Niemant, spottende.
Zeg dat ik het heb gedaan.
De Schout.
Zo gy 't ontkennen durft, en wy uw schuld ontdekken,
Het zal u zekerlyk niet tot verlichting strekken.
Jasper.
Mynheer...’ 't Is hier zo warm als dichte by de zon.
‘Ik wou de galg zo graêg ontduiken, als ik kon.’
De Schout.
Ik zie gy zyt een schurk, hardnekkig en vol streken.
Wy zullen in 't Stadhuis elkander nader spreken.
Gy, Dienaars, brengt hem weg, en Iemant ook.
Jasper en Iemant.
Genaê!
De Schout.
Zwygt, schelmen! Dienaars, gaat; doet myn begeerte, dra.
| |
Vierde tooneel.
De Schout, Volkert, Gerard, Niemant, Jantje. Twee Dienders.
Gerard.
Mynheer, 't is zo verr' wel dat ge Iemant hebt gevangen;
Maar staat gy borg voor 't geld als hy word opgehangen?
Want word ik niet betaald, wat raakt dan 't hangen my?
Betaal me, en hang hem dàn, of laat hem weder vry.
De Schout, op eene schimpende wyze.
Ga heen, 'k zal in 't Stadhuis u hier op antwoord geven.
Gerard vertrekt.
Volkert, zeer deftig.
Mynheer, wilt ge uw verstand in vaerzen zien verheven.
Plak Iemant, om myn' hoon, dan spoedig aan de galg.
De Schout.
Zwyg van uw rymlary, waarvan ik billyk walg.
Zo Iemant in geschrift u dorst met logens hoonen,
| |
[pagina 53]
| |
Zal ik my tegen hem, naar rechten, streng betoonen;
Maar 't heeklen van uw spel vernam ik met vermaak.
Volkert, de schouders opbalende.
‘Helaas! onze Officier bezit een' slechten smaak.’
Hy vertrekt.
Niemant.
Mynheer, uit al het gene u heden is gebleken,
Geloof ik dat gy my byna wel vry zult spreken.
Denk dat all' 't geen waarmeê men Niemant heeft beticht,
En 't geen gelezen is, door Iemant is verricht.
De Schout.
Dat Niemant, inderdaad, hier vry wat heeft te lyden,
En dat veel schelmen zich door hem van straf bevryden.
Is niet te ontkennen; 't zal, by nader onderzoek,
Haast blyken of all' 't geen geprent staat in myn boek
Niet door het snood geslacht der Iemants is bedreven.
Intusschen zal ik u de vryheid wedergeven.
't Is billyk dat ik u uit myne handen laat;
Wantschoon dat Niemant word beticht met Iemants kwaad;
Een Iemant van verstand mag vry uw' naam gebruiken
Om, gispende een gebrek, een' dollen zot te ontduiken;
Men hekelt op den naam van Niemant best een' gek
Of eereloozen guit, door deez' of geenen trek.
'k Durf van uw vryheid my veel nuts voor 't volk beloven;
'k Zou daaröm kwalyk doen de vryheid u te ontrooven,
'k Weet dat een scherpe pen, zo gy wierd vast gezet,
Het heeklen op uw' naam voorzeker wierd belet.
Wees vry; ik kan altyd alöm u wedervinden.
Niemant.
Gy zyt een schrander man, die zich niet licht laat blinden.
Jantje.
Heer Schout! naardien gy licht myn meester hangen zult,
Zo bid ik geef my raad; ik lyde om zyne schuld,
Want ik ben buiten dienst. Doe my uw goedheid blyken.
Niemant.
Terwyl men Iemant hing zou ik u toe doen kyken.
| |
[pagina 54]
| |
Gy zyt een Iemants vrind, een kleine en slimme guit.
De Schout.
Ik raad u als een vrind dat gy 't niet meer verbruid,
En Iemants maagschap dient in snoode fielteryën,
Eer ik u opentlyk, als Iemant, doe kastyên.
Vertrek uit myn gezigt.
Jantje, ter zyde.
‘Dat 's een gezegend woord.
Ik heb nooit zoeter taal van onzen Schout gehoord.’
Hy vertrekt.
Niemant.
Gy, Iemants broeders! want daar zyn 'er waarlyk velen,
Gy zaagt uw' broeder hier de rol van schobbert spelen;
Zyn straf staat voor de deur. En wyl 't veeltyds geschied
Dat Niemant zich door een van u betichten ziet,
Op hoop dat gy daardoor uw schande zult ontkomen,
Denk dat gy 't zelfde lot van Iemant hebt te schroomen.
Wilt gy gelukkig zyn, smeert nooit my daden aan
Waar voor, indien 't moêt zyn, gyzelf niet bloot durft staan.
EINDE. |
|