Zwart op wit



[pagina 52]
In het album Van mevrouw Serrure. ‘Twaelf jaren wachtens! wat manier En onbehouden dichterkuren! Van gramschap geelt 't velijn papier, Voorwaer geen kind meer in de luren!’ - Gegrond, driewerf verdiend verwijt, Dat mijne onheuschheid moet bezuren. Doch mogt ge weten hoe 't mij spijt, Ge scholdt mij vast de zonde kwijt Ter zelfder ure. Twaelf jaer verdonkerd in de kist, 'k Beken het: onvergeeflijk is 't; Maer zoo ge eens mijne wroeging wist, Mevrouw Serrure! Daer is het dan, dat albumblad, Zoo lang in blank gewaed gebleven!
[pagina 53]
Is 't van mijn tranen al niet nat, Het zij te meer er om beschreven; En dat staet beter, zoo 'k betrouw, Dan 't gansch doorweekt terug te geven. Treurt de inhoud niet te hard, beschouw Toch de inkt als tuignis van den rouw Dien ik verdure. Maer 't lang beloofde is thans vervuld; Des spreke uw staeg beproefd geduld Vergeving voor beleden schuld, Mevrouw Serrure! Vergiffenis!.... Ja, 't zoete woord Heeft uit nog zoetren mond geklonken. Schoon jaer en dag op mij verstoord, Hebt ge absolutie mij geschonken. Na regen, warme zonneschijn: Na stuersche blikken, zachte lonken: Gij, vrouwen, ondoorgrondbaer fijn, Hoe strijdig moet de vorming zijn Van uw nature! Wel hem, die zulk geheim bevat: O, zoo 'k den sleutel slechts bezat Die past op uwen zieleschat, Mevrouw Serrure!