Zwart op wit

[p. 42]

Ik en weet niet wat?
(aen den Kunstschilder L. Mathieu.)

Half liggend-leunend op 't balkon,

Rijst daer een schoone uit 't groenend loover,
En boeit ons met een blikgetoover

Zachtglinstrend als de lentezon.

't Portret is meesterlijk naer 't leven,

En trek voor trek op 't doek gemaeld;

Maer, waer hebt gij de kunst gehaeld,

Mathieu, om ons 't geheim te geven
Van 't iets en 't niets, voortvlugtig zweven,

Waer spraek noch schrift ooit naem voor had?

Ontastbaer als het waes der bloemen;
't Onnoembre, dat ik liefst wil noemen

Een zeker ik en weet niet wat?

[p. 43]

 

Zie toe: zij slaet den blik omhoog.

 

Zoo zacht, bij al dien gloed des levens,

 

Zoo schalksch en toch zoo deftig tevens,

 

Wat steekt er al niet in dat oog?

 

De praetzucht schooner kunne wrekend,

 

Zegt 't nagenoeg ‘ik weet het wel,

 

Maer duld dat ik 't u niet vertel.’

 

Ligt hemelblauw en toch zoo sprekend,

 

Schel stralend en weêr mijmrig brekend,

 

Doorweekt, schoon van geen traentjes nat;

 

Vuer, - water: warme minnevonkjes

 

Gebluscht in koele redelonkjes,

 

Te samen ik en weet niet wat.

 

 

 

Waer 't aedlijk krommend neusje daelt,

 

Daer splijten rozenkleurge glipjes

 

En sluiten zich de fijne lipjes

 

Tot liefdeboogjes toegehaeld.

 

Wat lachjes om dat mondje zweven,

 

Welke uitdruk rond die trekken speelt,

 

En tegenstrijdig zich verdeelt,

 

Zal 't kleurig doek ons die hergeven?

 

Veelzeggend-zwijgend, zacht verheven,

 

Zoo ernstig spottend, vragend zat,

 

't Gevlei van zoete kusjes tergend,

[p. 44]

 

Daerbij ontzag en eerbied vergend,

 

Vermengeld ik en weet niet wat?

 

 

 

Iets lager word 'k den hals gewaer,

 

Doorschijnend blank als van een engel,

 

En rijzig, als een leliestengel

 

Geworteld in het schouderpaer.

 

Hoe wilde ik u die schouders malen,

 

Zoo poezlig malsch als hermelijn,

 

Hard als ivoor - zacht als satijn,

 

Met tintjes, warm als zonnestralen!.....

 

Maer 'k moet het bij den wensch bepalen:

 

Een nijdig keurslijf, spannend glad,

 

Ontzegt mij dieper door te dringen,

 

En bergt mij de appelronde kringen

 

Van 't zwellende ik en weet niet wat.

 

 

 

En dan wat lager nog...... maer neen,

 

Raed, kunt ge 't; zien? daer helpt geen bidden:

 

Een dwarsstreep snijdt het kleed door 't midden

 

En pantsert 't hartelief met steen.

 

De rest gaet achterhoeks verloren,

 

Hoe ook verbeelding watertant.

 

Slechts de arm leunt op d'arduinen rand;

 

Een snoeprig handje neigt naer voren,

[p. 45]

 

En biedt ons 't roosje met zijn doren,

 

In zwiergen vingergreep gevat,

 

Als plaetslijk zinbeeld veler schatjes,

 

Verholen ik en weet niet watjes,

 

Naest 't zigtbare ik en weet niet wat.