|
| |
| |
| |
Aen twee verbolgen collegas.
.... Tantaene animis coelestibus irae!
Virg.
Wat 's dit, o Dautzenberg, wat 's dat, mijn goede Blieck?
Gij, zacht als lamren, toegerust als vechtersbazen,
Wat smijt ge al steenen in elkanders dichterglazen?
Spreekt, zal die silbenstrijd niet koelen zonder blazen,
Of blijft ge beide aen metrum-indigestie ziek?
Wat scheldt ge u weêrzijds voor romantisch of klassiek,
En slingert u naer 't hoofd de bliksems der kritiek,
En dondert slagen, om een' zangbergreus te pletteren?
Wat zoekt ge op 't taelgebied d'een d'andren te verketteren,
Om 't eveneens als waer' de republiek der letteren
Vermaegschapt aen 't gejoel der staetkunst-knoeifabriek?
Wie zich niet schikken in de alexandrijnsche knel
| |
| |
Vloekt de een met woorden daer een kaelkop van zou kroezen:
Hij noemt hun werken onverteerbre mengelmoezen;
Hij doopt ze een bendgetier van aerdsche tuimeldroezen,
Van dolle blaffers, en zoo voort (geen bagatel!),
En wenscht zulk volk bij Zwarten Joost in 't diepst der hel.
Wijl de andere, ooit of nooit, van een zesvoetige el,
Bij versbouwtimmerkunst, als maetstok iets wil weten;
Maer stout beweert, dat wie zich aen die el vermeten,
Sinezen en tiraldiraldirazen heeten.
Zóó vatten beide zich in 't hair en bij het vel.
Laet los, laet af, en om des lieven vredes wil
Een oogenblikje wapenstilstand, beste vrinden!
Schoon meer, op 't kunstgebied, wij 't vreemd spektakel vinden
Van bullebijters die verwoed elkaêr verslinden,
Wie zijn gezond verstand aen kindrentwist verspill',
Geeft, bid ik u, niet toe aen zulk een booze gril.
Ik bied u mijn persoon als scheidsman in 't geschil;
Te akkoord? Dan zal ik u in allen ootmoed vragen
Niet wie van u den bal heeft raek of mis geslagen,
Maer of ge beide uw deel niet in de schuld moet dragen,
Van scheel en troebel zien door een' verkeerden bril.
'k Schat, even min als gij, den sukkelaer poèet.
Die zich begeestring schept uit 't woordenboek van rijmen,
| |
| |
Den bloed, die onder 't wigt van d'arbeid moet bezwijmen,
Wanneer hij niet, bij 't klankenscharen, silbenlijmen,
Op alle vingers telt en met een' duimstok meet;
En dan nog, hoe hij schikt en past en voegt en smeedt,
Zich aen 't halsbrekerswerk het luttel brein verzweet.
Door hem raekt de eedle kunst voor't laeg gemeen te grabbel;
Wie zich verlustige in 't aeneengeflanst gesnabbel,
Ik noem die rommelzode erbarmelijk gekrabbel,
Of ze al alexandrijnsch, dan of ze metrisch heet.
Wie zulke toonen op het snaertuig tiereliert
Zal ik, noch gij, noch wie 't ook zijn moog', dichter noemen.
Maer zult gij, Dautzenberg, geen' Vondel met mij roemen,
Geen' Bilderdijk? Of zult ge hem met wansmaek doemen
Die Nova-Zembla prijst en Gouden Bruiloft viert?
Gij, Blieck, vindt gij het lied min krachtig, min gespierd,
Van alle kunst ontbloot en door den vorm ontsierd,
Dat Griek en Romer ons in vroegere eeuwen zongen?
En maekten zij alleen ondeugende ezelsprongen
Die, de oudheid op het spoor, naer metrisch eerloof dongen,
Zóó erg, dat 't bloed u gist en 't harte u wreevlig miert?
Neen, deeglijkheid alléén schonk opperheerschappij
Aen wie, op 't kunstgebied, de dichterharp besnaerde.
Wat hulsel, vreemd vana ert, het stoutst genie ook baerde,
| |
| |
Het kleed stond immer schoon, als innerlijke waerde
Zich met den vorm versmolt in de eigen harmonij.
Doch staet voor uiterlijken tooi de keuze u vrij,
Geen rijmloos onrijm, geen berijmde rijmlarij,
Geen graenlooze aer, ten hollen stroohalm opgeschoten!
Maer kernvol zij het dicht, in welken vorm gegoten;
't Sta fiks, door geest en leest geschroefd, op stalen pooten,
En, metrisch al of niet, ik heet het poëzij.
Gij ook? Bewijst dan hulde aen 't rein gezond verstand:
Aen welken zangvorm ook 't gedicht zijn' glans moog' leenen,
Alexandrijnsch geschoeid, of metrisch op zijn beenen
(Maer zonder hinken), 't moge uw beider lof vereenen.
Zóó staekt ge een' ijdlen twist en ruimt de vete aen kant;
Zóó zingt ge uw liedren, elk naer eigen wijze en trant;
En, 't zij vriend Dautzenberg de citer metrisch spant,
't Zij onze Blieck de alexandrijnsche maet doet hooren,
We eerbiedigen ze beide en leenen gretige ooren.
Vrede op den Helicon worde uit 't geschil herboren,
En - vrienden - biedt ge elkaêr de dichter broederhand.
|
|
Auteursrechtvrij