Dichtluimen
(1842)–Joannes Nolet de Brauwere van Steeland–
Auteursrechtvrij
[pagina 120]
| |
[pagina 121]
| |
Dan is 't te dun, of t' is te dik,
Te laeg of veel te hoog,
Te kort, te lang, te smal, te breed,
Te nat, of weêr te droog.’
Hij sloeg de nagel op den kop
En sprak waerachtig waer;
Maer wie ook zou te vreden zijn
Met 't pas verloopen jaer?
Kom, kom, het was ook altijd wat,
In dien beroerden tijd;
't Was overal, ten alle kant
Verdeeldheid op 't tapijt.
Een oorlog spookte door het land
En dunde 't volk; de rest,
Werd nog, tot overvloed van ramp,
Vernield door grijp of pest.
| |
[pagina 122]
| |
Het ging zoo ver (maer zie toch eens!)
Men kon zich niet meer kleên;
Want alles was verboden kleur
Van 't hoofd tot op den teên.
Een bruine broek, die stond bekend
Als patriot te zijn,
En gingt gij met een rooden muts,
Dan waert ge een jacobijn.
Droeg iemand ooit een witten hoed,
Hij was een orangist;
Al had men in zijn hemd gegaen,
Dan was men nog carlist!
Foei, foei, dat gaf maer ergernis,
Die muggenzifterij!
Zij gaf slechts kans tot twist en klop
Aen onze burgerij.
| |
[pagina 123]
| |
Maer zie, het nieuwe jaer ontsluit;
't Zal nu wel beter gaen;
Geen kniblarij meer in het land,
Dat moet thans afgedaen!
Een wenschje blijft nog overig:
- Het is een kleinigheid, -
De Kamer leene gunstig 't oor
Aen onze nijverheid.
Zij opene ons wat débouchés
En were vreemde waer;
Verschaffe 't werkvolk bezigheid
En stelle welvaert daer.
Dan biedt het jaer dat nu begint
Ons heil en vreugden aen;
En - 't ga den medeburgren wel -
Dan is mijn wensch voldaen.
|
|