Dichtluimen
(1842)–Joannes Nolet de Brauwere van Steeland–
Auteursrechtvrij
[pagina 31]
| |
[pagina 32]
| |
In deze alom vermaerde stad,
Daer leefde eens zeker man,
Die 't regter oog verloren had;
't Geval werd ruchtbaer, dan,
Om alle praetjes voor te komen,
Had hij de kunst te baet genomen.
Want op die plaets, eerst hol en naekt,
Droeg hij een glazen oog,
Zoo fraei, zoo kunstig nagemaekt,
Dat 't iedereen bedroog;
Ja zelfs de slimste had gezworen,
Hij zag zoo goed als van te voren.
Geheel de wereld sprak er van
En hief het wonder hoog;
Ik laet u nagaen of de man
Ook prijs stelde op dat oog!
Hij had het voor geen goud gegeven
En hield er aen als aen zijn leven.
| |
[pagina 33]
| |
Ook, als de zon haer loopbaen stuit
En 't tijd van slapen was,
Dan nam hij 't oog voorzigtig uit
En legde 't in een glas;
Daer kon het zich in 't water spoelen
En tot den and'ren morgen koelen.
Eens was hij, o zoo mat en moê
Op zeekren zomernacht!
Hij kneep geen stond zijn kijker toe,
Maer hijgt, en smakt, en smacht:
En door de hitte half gebraden,
Lag hij daer in zijn zweet te baden.
Wat drommel, (dacht hij) 'k stil toch ras
Den dorst die mij zoo bruit!
Hij taste en vond en vulde een glas
En dronk het schielijk uit......
Ach, (riep hij) God, waer zijn mijn zinnen!.....
Maer 't glazen oog was meê naer binnen.
| |
[pagina 34]
| |
Hij was er leelijk meê gefopt,
Daer hij geen...... had!
De doortogt was totael gestopt
En trots al 't geen hij at
Van stroopjes of gestoofde pruimen,
Wou de bezetting maer niet ruimen.
Oei! riep hij van zijn ledekant,
't Gaet in 't geheel niet goed:
Ik voel mijn binnenst als in brand
En kokend is mijn bloed;
'k Bezwijk nog onder al mijn kwalen:
Loop, Jan, loop gaeuw den doctor halen!
De doctor komt, hij vat de hand,
Beziet de vuile tong,
Hij vraegt naer borst, naer ingewand,
Naer klieren, maeg en long,
Waer of hem toch de pijn moog plagen
En wat dies meer de doctors vragen.
| |
[pagina 35]
| |
Ach, (sprak de kranke) lieve heer,
Het is met mij niet puik;
Geweldig doet het hoofd mij zeer,
Gezwollen is mijn buik;
Gespannen is hij als een trommel
En maekt een schrikkelijk gerommel.
Hm! (zei de doctor) vriendje, ik maek
Hier nog al zwarigheid;
Purgeeren is volstrekt geen zaek,
Uw toestand eischt beleid:
Maer 'k zal u een klisteer doen zetten
En zóó dat romm'len wel beletten.
Zoo gaeuw niet was de doctor heen,
Of Spuitgraeg was reeds daer
En hield voor 't ledekant met een
De lavementbus klaer:
'k Ben (sprak hij) Spuitgraeg, de apotheker,
Belieft mijnheer gediend? - ja zeker!
| |
[pagina 36]
| |
En Spuitgraeg, als een schrander man,
Vat post, legt aen en mikt
Waer hij den doortogt vinden kan....
Maer denk hoe hij verschrikt!
Het wapen valt hem voor de scheenen,
En roerloos staet hij als de steenen.
Hij ziet.... hij ziet een vonklend oog
Dat grimmig op hem tuert,
En waer hij ook zich wenden moog,
Bestendig hem begluert:
En zegt als 't ware: Wat? klisteeren?
Wacht, vriendje, 'k zal u komen leeren!
Neen, zoo iets heb ik nooit beleefd!
Gilt Spuitje en maekt een kruis,)
Dat iemand achterkijkers heeft;
't Is met den man niet pluis:
Wel kuischte ik menige ingewanden,
Maer nooit nog keek men op mijn handen!
| |
[pagina 37]
| |
De zieke merkt het misverstand
En wat die kuer beduidt;
Hij schuddebolt in 't ledekant
En barst in lagchen uit;
Hij schatert, schokt en rolt zoo hevig....
En drukt en dringt met een zoo stevig....
Hoe de bezetting werd verlost
Dat raekt ons verder niet:
't Heeft slechts een lavement gekost,
Zoo als gij hieruit ziet;
En dat onze eenöog zij genezen,
Zal bij gevolg wel waerheid wezen.
Dan, wat ik stellig weet, al was
Zijn keel ook nog zoo droog,
Hij raekte 's nachts aen kan noch glas,
Maer dacht om 't glazen oog
En mogt den heetsten dorst hem worgen,
Hij dronk geen droppel voor den morgen.
|
|