Dichtluimen
(1842)–Joannes Nolet de Brauwere van Steeland–
Auteursrechtvrij
[pagina 20]
| |
[pagina 21]
| |
Ik hou me aen de overlevering,
Door 't vindingrijke voorgeslacht
Op zeekren morgen uitgedacht,
En die de naneef mede ontving,
Aen zijne kindren overbragt,
En die ik thans bezing.
'k Vertel u hoe de waterplas,
Die men gewoonlijk noemt het Veen,
Gelegen bij Zout-Leeuw, voorheen
Een rijke en fraeije vesting was,
En hoe die plaets zoo maer met een
Veranderde in moeras.
Veel rijken woonden in de stad:
Zij vierden hoogtijd voor en na;
Hun schoorsteen rookte vroeg en spâ;
Zoo rolden ze over 't levenspad
In sempiternâ gloriâ,
En van vermaken zat.
| |
[pagina 22]
| |
Maer hadden zij het dubbel breed
En deden zij zich regt te goed,
Er was ook menige arme bloed,
Die op een drooge broodkorst beet,
En bij dien grooten overvloed
Nog grooter armoê leed.
Wel zocht hij bij de rijken troost;
Maer kreeg tot antwoord: ‘Schobbejak,
Scheer u van hier met pak en zak!’
Dan werd een bittre traen geloosd,
En had hij 's avonds brood noch dak,
Voor 't dieprampzalig kroost.
Zoo stortte hij nog menig traen
En zond zijn klagten op tot God.
De Heer kreeg meêlij met zijn lot,
En sprak: ‘'t Zij met dien trots gedaen!
En wie dan ook met de armen spot,
Het kom' hem duer te staen!’
| |
[pagina 23]
| |
De Heer greep naer zijn wonderstaf,
En zond den engel Gabriël,
Vermomd in 't armste beedlaersvel,
Naer de ondermaensche wereld af:
‘Ga, (sprak hij) onderzoek het wel,
Eer ik die schurken straf!’
't Was Kersnacht, en het vroos zoo zeer!
Hoe bijtend neep de strenge vorst!
De jagtsneeuw vormde een breede korst
En stoof op dak en straten neêr;
Geen sterv'ling die zich wagen dorst
Aen 't gure winterweêr.
Één beedlaer slechts was op de been
En ging de trotsche huizen rond:
‘Ga, vlegel, pak u weg terstond!
Wij hebben niets met u gemeen.’
Dit norsch bescheid was 't geen hij vond
Bij harten koud als steen.
| |
[pagina 24]
| |
Maer bij den armen man werd hem
Een kleinen schuilhoek ingeruimd:
‘Slaept, rijken, op uw trotsch gepluimt',
(Klonk nu zijn tael met forsche klem)
‘Straks wordt ge als onkruid weggeschuimd,
Op 's Heeren donderstem!’
En naeuw voleindigt hij het woord,
Of zie, daer is de wrake Gods!
't Vernielend onweêr baldert plots,
Verdubbeld stuift de jagtsneeuw voort
Bij 't alverzwalpend golfgeklots...
En niets werd meer gehoord.
Maer 's morgens waren kerk en kluis
Verdwenen in den breeden kolk,
Waerin dat onbeschaemde volk
Verzonken was met man en muis,
En eene onpeilbre waterwolk
Bedekte 't rijk gespuis.
| |
[pagina 25]
| |
Slechts de armen had de Heer gespaerd:
Zij zagen wel wat vreemd omhoog;
Maer stonden heelhuids op het droog,
Beveiligd voor de golvenvaert.
Nog siddren ze, als hun vorschend oog
Op 't gapend grafruim staert.
Nog, als 't Kersavondfeest ontsluit,
Houdt, zegt men, iedereen zich schuil;
Dan spookt het op den waterkuil;
Dan hoort men sissend windgefluit,
Gepaerd met onderaerdsch gehuil
En treurig klokgeluid.
|
|