Van 't Koninckje, Merops, en Widhopff.
HEt Koninckjen heeft een dunnen langen beck, glimmende van zwartheyt, die van binnen met de tongh, en beyde kaeckebeenen roodt is, den top van het hooft, hals, en rugh zijn bruyn, en weynigh na 't geel hellende, de ooghen, die eenighe zwarte veertjens omcingelen, zwart; de vleugels, en staert zijn boven uyt den rossen bruyn; de borst onder de vleugels, aen 't eynde en beginsel van de staert zijn geel: den nagel van het achterste klautjen is het grootste van allen, als oock die van de middelste voorste, de andere zijn gelijck. Daer zijn oock ghekuyfde Koninckjens die een witte vleck hebben, welcke in dese niet gesien wordt: want de gekuyfde met haer goutgeele kuyfjens, purper, en groenverwige doorsprinckelde veeren vertoonen haer soo schoon, en heerlijck, datse 't oogh van de Beschouwers tot een verwonderingh strecken. Haer onthoudt is de Winters in gaten, en hollen, Somers in de Bosschen onder de Heesters, en Ieneverbomen. Haer spijse zijn Muggen, Vlieghen, Mieren, Hout- en andere Wormen. Daer wordt geseght, datse haer met de Muggen soo opvullen, dat haer leven somtijdts gevaer loopt. Sy leggen 6 a 7 eyeren soo groot als Bonen, en broeden tweemael 's Iaers. In de koude Winter singense heel krachtig. De natuur heeft de kleenheydt haers lijfs met loosheydt des verstants vergolden. Want met een groote stoutmoedigheyt derven sy haer begeven om met den Arent te vechten. Als sy den Mensch soo naby komen, dat het schijnt of mense met de handt sou vatten, soo weten sy seer aerdigh te ontsnappen. Kruypen 's Winters met haer veelen in een hol, om door haer ghetal de kleene warmte, die haer teere lichaemtjens bybrengen te vermeeren. Wanneerse aen 't spit gebraden worden, schoon men haer niet en keert, drayense haer van selfs om, want de zijde na 't vyer ghebraden wordt lichter, en den ander ongebraden zwaerder zijnde, sackt om laegh. Als sy buyten gewoonte sich met haer sangh vermaecken, trecken sy, om datse droogh zijn, met groote aengenaemheyt de dampige lucht inwaert, en voorbeduyden alsoo regen; van gelijcke alsse in de hollen der aerde kruypen.
Den Merops, Honingh, en Suyker-eeter is grooter als een Spreeuw, ende den Meerl eenighsints gelijck. Aristoteles segt, dat de onderste pennen bleeck, de bovenste blauw als den Ysvogel, en de achterste root zijn. Aldrovandus geeft een beschrijvingh van 't Manneken, en 't Wijfken. 't Manneken heeft een lange beck, hardt, krom gelijck een seysen, en eenighsints driehoeckigh. Sijn strael is soo rood, datse alle roodigheyt overtreft. Het Wijfje is over 't gansche lijf flauwer geverft, wiens rugh groenachtigh is; heeft een langhachtigen dunnen tongh, en kan den beck soo wijdt opspalcken, dat sy (naer 't seggen van Albertus) veel vliegen in sijn wijdtgapende vochtige mont sittende, te gelijck vangen kan. Zijn in het Eylandt Creta soo overvloedigh, datse daer over al gesien worden. In Italien siet mense oock: maer nergens aen 't vaste Landt der Griecken. Sy leven van Byen, en Honingh, eeten geern Suycker, Vijgen, en wat soet is; daerom wordense Honingh, of Suycker-eeters genoemt. Sy onthouden haer oock niet van Sprinckhanen, 't zaet van klitsen, wilder petersely, rapen, en tarw. Nestelen in holen, die somwijlen 5 a 6 ellebogen diep zijn, en krijgen 6 of 7 Iongen. Vliegen met schoolen, en dat veeltijdts ontrent de Thijmdragende Bergen; daer d'andere Vogels opwaerts na de oogen gekeert vliegen; oeffenen dese haer vlucht achterwaerts na de staert toe. Haer stem is grul gruru urubul, die luydt en ver gehoort wordt. 't Zijn vervliegende Vogels, en brengen haer Iongen van d'eene plaets, op d'ander, om niet gevangen te worden. De Iongen (schrijft Aristoteles) zijn de Ouden wederom ten dienst, met haer, soo ras sy bequaem zijn, te voeden, ende tot vergeldingh spijse toe te brengen.
Den Widhopff, of Hoppe is van groote
Auteursrechtvrij
