Het licht

[p. 12]

II.

O wat is dit een wonder-vreemd bekoren!
Ik voel hoe stilaan wordt in mij geboren
iets broos, iets teeder als hetgeen men mint
wanneer men, zorgeloos van zinnen, kind
nog is. En 't lijkt wel op den vromen wensch
die, bij het rijzen eener ster, elk mensch
eens deed als schuldeloos hij nog gelooven
kon aan de goede geesten die beloven
veel heil en vreê. En 't is of de vervulling
van zulk een wensch nabij is, en de onthulling
van onvermoede dingen; en 't gevoel
dat mij bevangt is teeder als het koel
septemberwindje dat na regenvlaag
het hoofd der laatste bloemen buigt omlaag.
En vreugdevol wacht ik wat worden zal:
een ephemeer geluk als blank kristal
doorzichtig, of als reine liefde vroom,
een vreê van leven, of een heil van droom?
Blij klopt het hart in hopende verwachting...
En gij, o ziel! waarin ik de betrachting
van elken dag, elk uur, heb uitgestort
o! bid met mij dat het een liedje word'...