Verzamelde gedichten

[p. 397]

Elsa Wertman

Ik was een boerenmeisje uit Duitsland,
had blauwe ogen, rode wangen en was gelukkig en sterk.
Mijn eerste betrekking was bij meneer en mevrouw Greene.
Op een zomerdag, toen mevrouw uit was,
sloop meneer de keuken in, sloeg plotseling
zijn armen om mij heen en kuste mij op mijn keel.
Het maakte me duizelig, en geen van ons beiden
scheen toen te begrijpen wat er eigenlijk gebeurde.
Later wist ik geen raad meer en huilde, huilde
toen ik mijn geheim niet langer kon verbergen.
Op een dag zei mevrouw Greene dat ze alles begreep,
maar dat ze het mij niet lastig zou maken,
en, omdat ze zelf geen kind had, het mijne zou aannemen.
Hij had een buitenhuis voor haar gekocht waarin zij zich zou

terugtrekken.

Daaruit kwam zij niet meer tevoorschijn en strooide geruchten rond alsof wat er gebeuren ging met haar gebeurde.
Het lukte, het kind werd geboren en de Greene's waren erg

vriendelijk voor me.

Naderhand trouwde ik met Guus Wertman en tientallen jaren gingen

voorbij.

Maar als, bij politieke betogingen, de omstanders soms dachten
dat ik huilde om de welsprekendheid van de jonge Hamilton

Greene,

dan vergisten zij zich.
Nee! Ik huilde, omdat ik dan zo graag had willen roepen:
Dat is mijn zoon! Dat is mijn zoon!

Edgar Lee Masters