Verzamelde gedichten

[p. 378]

Prinses Wilhelmina

Er is in ons land een vrouw.
Zij heeft, gelijkelijk trouw
Aan het hart dat in haar sloeg
En aan de kroon die zij droeg,
Dienend gevoerd heerschappij.
Een halve eeuw lang was zij
In de letterlijke zin
De moeder van het gezin
Dat wij met ons allen zijn.
Troon, schepter en hermelijn
Verbeeldden minder haar macht,
Dan dat zij ten offer bracht
En den lande had gewijd
Haar vrije persoonlijkheid.
Zo was haar troon een altaar,
Haar schepter een kandelaar
In het duister dezer eeuw,
En haar hermelijn een sneeuw
Die een uitgevochten strijd
Dekte met smetteloosheid.
Nooit heeft zij haar taak verzaakt.
Zij heeft jaren doorgemaakt
Van zulk een kommer, als geen
Vorst hier doorstond, dan alleen
De vader des vaderlands.
Zij handhaafde desondanks.
Zij is hem waardig geweest.
Nu, vierend het gouden feest,
Werd de zware kroon te zwaar.
Zij boog zich. God zij met haar.

[p. 379]

 

Er is in ons land een vrouw.

 

Zij is het vuur in de schouw

 

Bij welke schouw zij ook zit,

 

Lege handen vouwt, en bidt.

 

Naast haar, op de vloer, zeer schoon,

 

Zeer wonderlijk, staat haar kroon.

 

Nu ziet zij wat zij voordien,

 

Hem dragende, niet kon zien:

 

De parels, die, boog aan boog,

 

Tintelend snellen omhoog

 

Om te komen bij het kruis.

 

Elke parel is een huis,

 

Elk huis bevat gans het volk

 

Dat zij als hart, hoofd en tolk

 

Vijftig jaar lang heeft gediend.

 

Van nabij de mensen ziend,

 

Zelf eindelijk onderdaan,

 

Grijpt grote liefde haar aan

 

Voor wat zij heeft geregeerd:

 

De zeeman die zeewaarts keert,

 

De molen die koren maalt,

 

Al wat zich eeuwig herhaalt

 

En waar bleef, vijftig jaar lang.

 

Een traan glinstert op haar wang,

 

Even wonderlijk en schoon

 

Als een parel aan de kroon.

 

 

 

Er is in ons land een vrouw.

 

Buiten gaat rood, wit en blauw,

 

Gaan mensen zingend voorbij.

 

Geen kent de liefde als zij.