Verzamelde gedichten

[p. 347]

Bij het graf van den Nederlandschen onbekenden
soldaat gevallen in de meidagen 1940

Dit graf is al wat er aan Nederlandschen grond
ons nog gebleven is om Nederland te noemen;
alleen hier waait de vlag en ademt vrij de mond,
alleen hier schept het voorjaar Nederlandsche bloemen.

Zoek troost hier, Nederland. De bijen die hier zoemen
schrijven zoemend uw naam om 't naamloos graf in 't rond.
Wees trotsch. Kondt gij voorheen u ooit op meer beroemen
dan op hetgeen een zoon om uwentwil doorstond?

't Was Pinksteren; 't was waarlijk Pinksteren dit keer.
De vuurdoop, door uw sterfelijke zoons ontvangen,
doopte u, o land, o moeder, met onsterflijk vuur.

Beklim het duin, of zet op bronzen heide u neer,
of daar waar wolken diep in spieg'lend water hangen,
en sla u, zingende, 't kleed om van 't wijd azuur.