Verzamelde gedichten

[p. 300]

Op het oude-mannen- en vrouwenhuis te Purmerend

Als oude menschen beginnen te droomen
dat het leven is zooals God beschikt heeft,
is het heerlijk als zij een huis binnenkomen
waar het klokje tikt als het thuis getikt heeft.

De handen, die het pijpje met zorg omringen,
het grijze haar, schier zoo wit als het kapje,
vinden eindelijk tijd voor herinneringen:
wat een reis leek het, wat was het een stapje.

Men raakt urenlang over vroeger en later
niet uitgesproken nu men gaat denken.
Men ziet de zon schijnen, en over het water
de vogels tusschen twee hemelen zwenken.