Verzamelde gedichten

[p. 249]

Herinnering

‘Het regent, en ik, in den regen,
hoor een herinnering...’

Er was een hoog dak in de stad
en tusschen de goten een raam -
tien jaar, tien jaar is dat nu al geleên,
maar gonst het, als toen, door de dakgoten heen,
dan zijn we in jouw kamertje saâm.

Er was een lampje aan den muur
vlak tegenover het bed,
en in dat licht hing God aan het Kruis,
links daarvan hing een oud dorpshuis
en rechts hing je moeders portret.

‘Hoor den regen’, sprak jij. - In jouw arm
lag ik uit te zien over de stad -
toen heb jij je eensklaps opgericht,
hield met je hand mij de oogen dicht
en knielde in het bed, en bad -

Wat was er te veel in jou?
wat was die overvloed
waarvan men zelfs niet meer fluisteren kan,
waarvan men zich op moet richten, waarvan
men met God alleen zijn moet? -

Ik zag, door je vingers heen,
het lichtje, het stralende raam -
‘Onze Vader, die in de hemelen zijt’,
begon je te bidden, en, na een tijd,
verstond ik mijn eigen naam.

[p. 250]

 

Sindsdien, wat er goed in mij is,

 

bleef bij dit te-veel in jou;

 

God rekene mij mijn leven niet aan,

 

Hij moge, als Hij mij verstaan wil, verstaan

 

het woord eener biddende vrouw.

 

 

 

Thans woon ik in donker land

 

en in een andere stad;

 

maar het regent hier veel, en als tien jaar geleên

 

zingt het water dan 's nachts door de dakgoten heen;

 

o God, als ik dat niet bezat!

 

 

 

Als ik dat niet bezat: het gebed

 

steeds in den regen verstaan! -

 

het goede is een onvermoeibare zang,

 

maar wat slecht is wordt moede, en is allang

 

vóór het zingen kan, ondergegaan.