Lees maar, er staat niet wat er staat

[p. 207]

Tot de gevallenen

Gij, dooden, die den dag niet meer beleeft
voor ons door uw heldhaftig bloed gekocht,
gij die verbitterd in 't verborgen vocht
en in een kamp of in een kerker bleeft,

o laat het woord, dat uw laatste ademtocht,
ontstijgend met uw ziel, gestameld heeft,
weer hooren, opdat g' ons een teeken geeft
dat zelfs de dood het niet heeft overmocht.

Ziet, 't vlagdoek dat uw baar niet heeft gedekt
ontplooit zich boven ons, en 't volkslied dat
u bleef onthouden zet zijn klanken in...

En wij verstaan, in de onze opgewekt,
uw stem in 't feestgedruisch van veld en stad:
‘Leev' Nederland! Leve de Koningin!’