Lees maar, er staat niet wat er staat

[p. 112]

De twee pauwen

In 't bloembed achterover, waar het zwermen
Der wespen tot verveelden slaap vermoeit,
Voelt hij zich machteloos tegen de warme
Koorts van den zomer die zijn bloed verschroeit.

Veel licht doet pijn: en hij brengt naar zijn smalle
Oogen de schaduw van de bloemen toe,
- Kelken zijn op zijn keel en haar gevallen -
Veel licht doet pijn, maar bloemen maken moe.

Een pauw springt over 't gras: achter de aigrette,
Trillend op 't spitse hoofd van blauw glazuur,
Stijgt met den staart een dans van violette
Brandende vlinders in een scherm van vuur.

Met één gebaar heeft reeds de jongen zijn
Rits'lenden waaier achter zich ontvouwen
En werpt het hoofd terug tot in de blauwe
Gespannen lubben van gevlamd satijn.

Zoo treedt hij zeker naar zijn tegenstander,
Die op hem wacht, de pooten vast in 't zand,
De steenen oogen stil; - en triomfant
Glimlacht hij naar het schreeuwen van den ander.