|
| |
Derde deel, tweede uytkomen.
Sophonisba, Edissa Voester.
Ha! grouwelijck geset, waer toeft ghy wreede doot;
't Verdriet dat my omvangt, ach Hemel, is te groot.
Mijn hert is als versteent, mijn aders my begeven,
De droefheyt van mijn ziel, doet my vol smerten leven.
Mijn tranen die ick stort, en mijn vervrosen bloet,
Die strijden tegens een, in mijn verswackt gemoet.
Ick wensch, ick wensch de doot, maer sy vertoeft te komen,
't Schijnt dat sy hare vreucht heeft in mijn smert genomen;
't Schijnt dat sy haer vertreckt, of vreesigh vlucht voor my,
Echidna wreeckt mijn leedt, of staet mijn onschult by.
Vervordert mijn verderf, ick maen u helsche Goden,
Keert Tisis, Hecate, die voor my zijt gevloden,
En vlucht niet sonder my, maer mijne ziel vervoert,
Recht als Proserpina, van Pluto wert gevoert.
Voert my in haer besit, om my by haer te rusten,
Laet my, waer sy gebiet, in haren wensch verlusten:
Onthuyst mijn droeve ziel, en treckt die onder d'aert,
Snijt af, Fatalen snijt, 'k en ben niet meer vervaert.
| |
| |
Het menschelijck geval is nu op ons gevallen.
Voorseecker is het wel gevallen op ons allen.
Den Hemel is alleen bevrijdt voor desen val,
Hy hoop ick is de geen die ons beschermen sal.
Seer ydel is dees hoop, wat sal hy nu beschermen?
Nu hy my Siphax heeft getrocken uyt mijn ermen,
Nu hy mijn droef gesicht, sijn waertste licht ontreckt,
En ons so vreughdigh Bedd', met droefheyt heeft bevleckt.
Ick ben, ick ben de schult, ach Siphax van u lijden,
Carthago sucht met my, hebt met my medelijden.
Hy lijdt om uwent wil, en ick om sijne smert,
De banden dien hy draeght, die voel ick in mijn hert.
Maer Conincklijcke Vrou, waer toe dit droevigh klagen?
Weet ghy niet datmen moedt kloeckmoedigh 't leedt verdragen,
Weet ghy niet hoe de min by grooter Princen woont,
Hoe sy met groter vreught, of grooter smerten loont?
Sijn banden dien hy draeght, die draeght hy aen sijn handen;
Maer ghy hebt door u schoont, sijn hert in uwe banden.
't Is waer, sijn Lichaem is gevangen in den strijdt:
Maer eer hy daer toe quam, was hy sijn hert al quijt.
Mijn ziel voert hy met hem, met hem ben ick gevangen,
In hem was mijnen wensch, in hem was mijn verlangen.
Hy voert mijn ziele mee, waer dat hy wort geleyt,
Ick ben tot in mijn doot te volgen hem bereyt.
Wat hoop, O! droeve Vrouw kan u vertroostingh geven?
Ach waerom sou ick hier noch wenschen meer te leven?
Ick ken den wreeden haet en strafheyt van gemoedt,
Van all' het Roomsche volck dat my soo klagen doet.
Wilt Scipio doch niet van haet of wreetheyt schelden,
Ick meyn dat sijns gelijck gevonden wort seer selden.
Heeft hy in Spangien niet als hy Carthago wan,
Ontslagen door sijn deught, de Bruyt met haren man?
Aen wien hy weder gaf de Bruyt-schat met haer gaven,
Waer door hy in haer hert, hem selven heeft begraven.
Wat wreetheyt doet hy doch, 't en sy door dwanck of noodt?
Was 't wreetheyt dat hy heeft Mandonium gedoodt?
O! neen Me-vrou, O! neen, hy strafte zijn misdaden,
Van dat hy hem te voor soo schandigh had verraden.
‘Den noot die leert den mensch te wesen goet of quaet,
Naer dat hem voor zijn eer te doen of lijden staet.’
Vergeeft my groote Vrou, soo ick hem prijs met reden,
Den noot die stelt den mensch in tegenspoet te vreden.
Hout seecker en gewis, dat hy oock Siphax sal
Verlossen door zijn deught, uyt dit zijn ongeval.
‘'t Is beter als men doch moet van den Vyant lijden,
Dat hy bermhertigh is als hy verwint in 't strijden.
Dan dat hy van gemoet, tyrannigh waer of wreet,
De wreetheyt van den Vorst veroorsaeckt dickwils leet.’
| |
| |
Dat hy door wreetheyt dan de menschen doet vernielen,
Nu hy gescheyden heeft twee so getrouwe zielen,
Ha! Siphax moedigh Vorst, hoe kan u groot gemoet
Soo buygen, dat ghy nu den Vyant valt te voet?
Hoe kan u Conincks hert verdragen dese schanden,
Dat ghy nu om genaed' moet bidden u Vyanden?
‘Voorwaer soo yemant wist, hoe swaer een kroone zy,
Al laegh sy op der aerd', hy ginck daer van voor by,
Hy stiet haer met den voet, en liet haer op der aerden,
Als yet dat onrust baert, en niet en is van waerden.’
't Is beter voor ons saeck, dat hy gevangen leyt,
Dan of hy ons tot krijgh, als Romen had ontseyt.
Den noot die leert den mensch, van twee het best te kiesen,
Ons Stadt en kan door hem maer eenen Vrient verliesen,
Waer 't dat hy hem te voor gevoeght had met haer kracht,
Carthago waer misschien, als hy in hare macht.
De vrees' van 't Vaderlant, kan my maer trooste geven,
Ach Siphax, hoe sal doch u Sophonisba leven?
Hoesal sy hare jeught verslijten door den druck,
Die sy in 't herte voelt, van dit u ongeluck?
Edissa laet ons gaen terstont naar Cirtha varen,
Op dat wy dese Stadt voor hare macht bewaren.
|
|
Auteursrechtvrij