|
| |
| |
| |
Eerste deel.
Eerste uytcomen.
C. Scipio, Sillanus, Lelius, Albinius, Lucius Scipio.
't Scheen dat den Roomschen hals voor 't sweert ter aerden lach,
Wanneer by Trebia verloren wert den slach:
Doen oock als wy 't verlies by Trasymenus leden,
Daer wy met tegenspoet in groot onweder streden:
Maer doen noch aldermeest wanneer dat Hannibal
By Cannas overwon, en Varro bracht ten val,
Daer meer van 't Roomsche volck als veertigh duysent bleven,
En daer AEmilius, kloeckmoedigh liet sijn leven.
Den ouden Roomschen naem die voormaels was vermaert,
Scheen doen dat Hannibal vernielt had door het swaert.
't Scheen doen dat geene macht voor hem sou mogen dueren,
Ia Romen scheen vernielt, en hy op hare mueren.
Den anghstelijcken schrick verwon doen het gedacht,
De schromelijcke vrees' die baerde doen haer kracht.
Doen sachmen niet alleen de vrouwen droevigh schreyen:
Maer mannen door de vrees' tot vluchten haer bereyen.
Doen docht my was het tijdt dat ick ginck in 't Senaet,
Waer door ick wederhiel Metelli snooden raedt:
En deed' haer op mijn swaert met dreygementen swereen
Dat niemant vluchten sou, maer hem met macht verwereen,
Doen kreegh ick eerst den last, om in het veldt te gaen;
Doen nam ick eerst het sweert voor ons beschermingh aen,
Doen heb ick my gevoeght by Varro, met den mijnen,
En met mijn nieuw gewelt, den moedt vernieuwt den sijnen,
't Geen dat ick heb bestaen, was door gedwongen noodt,
Om wreken tot mijn eer, mijn Oom en Vaders doodt.
Om haer heb' ick mijn Stadt en Vader-landt verlaten,
En 't Rijck Iberiam gemaeckt ons Ondersaten.
Het nieuw Carthago groot waer in dat Mago lach,
Bedwanck ick met gewelt den alder-eersten dach.
Tagus en Besula seer wel getuygen konnen,
Dat ick daer Hasdrubal en Hanno heb verwonnen,
't Geberchte Pijrene' weet oock dat sijnen voet,
Door mijn verwinningh groot besmet wert root van 't bloet.
| |
| |
Wat eer dat eenigh Vorst gemaeckt heeft hoogh van waerden,
Heb' ick door hooge gunst verkregen op der aerden.
Niet staet my nu te doen, dan dat ick Siphacem,
Tot onsen vrientschap treck, of hem met macht betem.
Sijn vrientschap is ons nut, ofseker sijn verderven,
Carthago moet sijn gunst, of hy ons vrientschap derven,
Wy willen dat hy wilt, hy kies' wat hy begeert,
Door hem, noch sijns gelijck, was Romen noyt verveert,
Doch beter sou hy ons in desen Oorlogh wesen,
Dan dat hy hem begaf by sijn Carthaginesen.
Haer machten by de zijn, en van den Numidier,
Die souden ons te seer ontsteken 't Oorloghs-vyer.
't Is meerder konst met list, als met gewelt te strijden,
De dolingh inden krijgh, wil geen verbet'ringh lijden,
't Is dwaesheyt dat menseyt, 'k en had het niet gedacht:
't Doorsightelijck beleyt, doet meerder als de macht.
Sillanus uyt, met Brieven in een zijde kleet gewonden, ende met een Lauwerier omvlochten.
Des Conincks Galla Soon, den roem der Aphricanen,
Verweckt door uwe deught, doet u, door mijn vermanen,
Dat hy niet rusten sal, voor dat hy heeft beloont,
V lofbaer vroome daedt, aen Massius bethoont.
Hy sweert, indien hy trou mach door u gunste vinden,
Dat hy hem sal aen u, met vasten eedt verbinden.
Sijn leven, eer en croon, goet, schepter, rijck en lant;
Stelt hy van nu voortaen, in u onwinbaer handt:
Dees' Brieven door hem self, tot desen eynd' geschreven,
Beval hy my op 't hooghst, u Mogentheyt te geven,
Noyt was hy 't Roomsche volck een Coninck in 't verbont,
Die beter hem in krijgh (als desen doet) verstont.
Noyt was daer eenigh Vorst gekomen van Barbaren,
Vermaerder door de deught, vroom, wijs en jonck van jaren,
By Vestas eeuwigh vyer, en ons Voor-vaders Hutt',
Den dienst van Masiniss', is voor ons saecken nut,
't Schijnt wel dat uwe deught hem 't onswaert maeckt genegen:
Maer yet dat in hem is, doet hem oock 't hert bewegen,
‘De deught door haer natuer baert deughdelijcke kracht;
Maer meest in die de deught voor 't hooghste weldoen acht.’
‘Fortuna, deught en eer, seer selden by een woonen,
Door dat een deughdigh mensch is vyandt van het quaet,
Daer tegen die 't geluck verheft tot hoogen staet,
Acht alle boosheyt kleyn, als hy 't maer kan verschoonen.’
Maer ghy grootmoedigh Vorst; doet door u deughden thoonen,
Dat sy u groote ziel bewoonen sonder haet,
Soo ghy bewesen hebt door u vermaerde daet,
| |
| |
Aen Massio mijn Neef, dat hy en ick wil loonen.
Ghy thoont vermaerden Helt van wien ghy zijt gebaert,
Ghy thoont dat in u leeft Camilii vroomen aert,
Ghy thoont dat ghy begeert een yder 't haer te geven.
De Goden geeft ghy weer, haer Tempels, eer en goedt,
De Bruyt aen haeren Man, de Coningen haer bloedt,
En maeckt onsterffelijck u leven, door haer leven.
Ghy meynt ô Numidier, ghy meynt o Aphricaen,
Dat ghy sult Scipio door deught te boven gaen,
Wilt ghy, ghy een Barbaer, de Roomsche deught verwinnen,
Neen, dat waer groote schant: maer ick moet u beminnen,
Sillane gaet terstont by Massinissa weer,
En seght dat ick van hem niet dan sijn gunst begeer.
Maeckt dat hy so hy schrijft, tot ons-waert blijft genegen,
Soo is Numidia tot onsen dienst verkregen.
't Is voor 't Romeynsche volck, veel nutter sijn verbont,
Dan ofmen Siphaxem tot onse vrientschap vont.
Lelius wt.
Den last grootmoedigh Vorst die ick had aengenomen,
Is soo ghy maer en wilt met Siphax gantsch volcomen.
Hoe is mijn hoop voldaen, wilt hy ons vrientschap me?
Met niemant als met u, wilt hy besluiten vre,
Wel aen het sy also, wy sullen ons bereyn.
Albine, gaet terstont verkiest my twee Galleyen,
Doet daer in dragen 't geen dat tot het reysen hoort,
Soo haest die sijn gereet, soo treck ick daer me voort.
‘In saecken van de min, en wilt geen tweede wesen,
Die self sijn woort kan doen, wort in de min gepresen,
Geen Dienaer hoe getrouw, of hy doet wel een fout,
Wanneermen hem te veel in eygen doen vertrout.
Al geeftmen d'outheyt toe, getrouheyt best te kennen,
De jonckheyt kan hem oock wel tot dees' deught gewennen.
Geen grauw bejarigh hooft, hoe wijs het sy van raedt,
Om yemants saeck te doen, hem self te boven gaet,
Die self als Heer, en knecht, sijn saecken kan beleyden,
Is seecker sijn opset, en laet hem niet verleyden.’
Mijn Broeder siet ghy toe terwijl ick derwaerts gaen,
Dat of ick waer alhier, mijn willen wort gedaen,
De Goden sullen my verhoop ick wel bewaren,
En tot mijn wederkomst u met geluck gesparen.
|
|
Auteursrechtvrij