|
| |
Viifde deel.
Tvveede uytkomen,
Gheest van Absalon, Ioab, Benaia, vvraecke.
DEn Hemel crijght verdriet, dat ghy soo langh verbeydt,
'T vvort tijdt, maeckt dat ghy haest, te sterven zijt bereydt,
Het oordeel is gegaen, hy comt die my sal vvreken,
Vlucht vry, 'k en acht het niet, hy sal u doch doorsteken.
Wat grouvvel voelt mijn ziel? ach Hemels zijt ghy dan,
Soo schrickelijck verstoort op een verlaeten man?
Waerom en ben ick niet, in 't grouvvsaem stael geschapen
Dat ick my nu moet sien, berooft van schilt en vvapen.
Wat let my dat ick niet, dees ziel nich eens vermoor,
Van vvien ick mijn bederff, als een voorseggingh hoor?
Wat let my, dat ick niet, op een en hoop de rotsen,
Om Godt, die my verlaet, naer mijnen vvil te trotsen?
Wat let my, dat ick niet, den Hemel op en loop,
En vvorp de Son' en Maen, en Sterren over hoop?
Wat let my, dat ick niet, de dolende Planeten,
En treck van haere plaets, als off ick vvaer beseten?
'T schijnt dat mijn groote cracht, vvaer door ick ben vermaert,
De svvanger berghen slacht, dei maer een muys en baert,
De dampen van 't geluck, sijn my in 't hooft getogen,
Die hebben my verraen, die hebben my bedrogen.
Mijn vvonderbaer geluck, veroorsaeckt mijnen val,
'K en vveet vvat noch met my, ach! Hemels vvorden sal?
Den dach die vvort verschrikt, de vvolcken hem bedecken,
'T schijnt dat hy my sijn licht, off schijnsel vvilt ontrecken,
'T schijnt dat hy van sijn cracht, off claerheyt vvort berooft,
Hy ruymt den svverten nacht, den nacht verthoont sijn hooft.
In 't midden van den nacht, sien ick de Sterren schijnen,
| |
| |
Den nacht die doet den dach, als 't vvas voor 't vier verdvvijnen.
Daer nu de Son sou staen, sien ick den Beyr vervvoedt,
Daer staet den vvreeden Leeuvv, die dorst naer menschen bloedt.
'T schijnt dat hy hem verheught, dat hy my siet verdrucken,
Hy vreest, dat ick hem noch, sal van den Hemel rucken.
Daer is den vvreeden Stier, die met sijn horens stoot,
'T schijnt dat hy my voorseyt, van mijn aenstaende doodt.
'T schijnt dat hy moedich vvort, dat hy my siet vervaeren:
Maer neen, 'k en vrees niet meer, ick ben den crijgh ervaeren.
Ick trots den Hemel selff, ick trots al 's Hemels heyr,
Den Stier en sijn, gevveldt den Tyger, Leeuvv, en Beyr.
Dat my den Koninck vry berooven doet het leven,
Ick sal mijn groote ziel, een grooter Koninckrijck geven:
Maer vvat, 't schijnt dat ick selff, mijn eygen doodt voorsegh,
De vrees' maeckt my verschrickt, vvegh vreese van my vvegh.
Vertreckt verdoemde ziel, laet my met vreden blijven,
V cracht is doch gedaen, ghy cont my niet ontlijven.
Het oordeel van den Heer, en can men niet ontgaen,
Wie met den svveerde slaet, moet door het svveert vergaen.
Den angel van de vvraeck, voel ick tot mijn verderven.
'T is Ioab meer als tijdt, bereyt u, ghy moet sterven.
Den Goddeloosen naem, sal stincken voor den Heer.
Maer die gerechtich is, sal leven 't sijn der eer.
Niet mijn, maer u misdaet, die brenght u in het lijden.
Ach Godt, sal haer de vvraeck, dan in mijn doodt verblijden?
U bloedt sy op u hooft, u leven vvordt vercort,
Om dat ghy oorloghs bloedt, in vreden hebt gestort.
Steeckt vry verwoeden beul, ruckt my in duysent stucken.
| |
| |
Mijn doodt sal u tot schandt, en my tot eer gelucken.
'K en vrees' de dulheyt niet, van uvven kindtschen Vorst,
Dat naer het moedich bloedt, van Zeruja soo dorst.
Op aerde scheurt van een, ras opent uvv' afgronden,
Lijdt niet dat ick alleen, ter hellen vverd'gesonden.
Lijdt niet dat Benaja, een uer naer Ioab leeft,
Die meerder grousaemheyt, als hy, bedreven heeft.
Die niet en heeft ontsien, sijn svveert hier vvt te trecken,
Om met mijn edel bloedt, den Tempel te bevlecken.
Sendt plaghen, en verderff, sendt grouvvel, anghxt, en vrees',
Sendt knagingh in sijn ziel en veed om in sijn vlees',
Sendt al het grouvvsaem quaet, dat ghy oyt hebt gesonden,
Op dat hy vvordt van d'aerd off door het aerd' verslonden.
Maeckt dat des Koninckx hert, verkeert in Tyranny,
Oock keer van sijnen Godt, en doe Afgodery.
Op dat hy, off sijn zaet, het rijcke mach verliesen,
En dat Godt in sijn plaets, een ander doe verkiesen.
Spaert niet dat mach voldoen, de vvraeck van mijn verderff,
Ay my mijn hert besvvijckt, de doodt comt, ach ick sterff.
Mijn machtelooze ziel, ô hemels moet ick geven,
Daer sy sal sonder vrees' en buyten vreese leven.
Nu is mijn ziel gerust, nu is mijn vvraeck volbracht.
Vertreckt naer uvve rust, en rust by u geslacht.
Nu triumpheert de vvraeck, nu voel ick mijn ghenoeghen
Mijn ziel sal nu gherust, haer tot het rusten voeghen.
‘Wie dat door bloedt oft moort vercrijghen vvilt sijn eer,
Wordt schandich in het lest, verstooten van den Heer,
Al schijnt den Heer som vvijl, met sijne straff te toeven,
Hy straft ons 't sijnder tijdt, hy soeckt ons meer te proeven.
Den mensch die nijdich is, vervveckt sijn eyghen straff,
Den quaeden moet vergaen, het quaet vergaet als caff.
Godt royt den boosen uyt, en doet hem schandich sterven,’
| |
| |
‘Den goeden laet hy 't landt, in goeden voorspoet erven.
Wie Godt den Heere soeckt, en neemt sijn weghen waer,
Licht als den dageraet, off als den middach claer.
Hy gheeft de scheppers vvel, maer gheeft daer by de sorghen,
In 't purper dat hy gheeft, leydt moyt, en vrees' verborghen.
Hy vvilt dat yder een, sal vreesen sijn ghebodt,
En kennen dat alleen, sijn eere comt van Godt.
Sijn oogh die 't al doorsiet, en can men niet ontvlieden,
Hy seghent als den mensch sijn vvillen laet gheschieden.
Al treckt den boosen 't svveert, al heeft hy bogh en schilt,
Sy breecken als een riet, als Godt haer straffen vvilt.
Godt smijt den hooghmoet neer, en cort den dvvaes sijn leven,
Den mensch die ned'rich is, vvordt door den Heer verheven.’
Hier hebben vvy ghesien, hoe Godt den hooghmoet plaeght,
En hoe hy 't nedrich hert, als op sijn vleughels draeght.
Wy moeten uyt den sin van dees Tragoedi mercken,
De goetheyt onses Godts, en grootheyt van sijn wercken.
Wy moeten Christi rijck, door Salomon verstaen,
Dat eeuvvich blijven sal, en noyt en sal vergaen.
Hy is die op den stoel, sijns vaders is gheseten.
Die Nathan heeft voorseyt, met alle de Propheten.
Hy is het eeuvvich zaedt, aen David toegheseyt,
Wiens heerlijckheyt en macht, duert tot in eeuvvicheyt.
Hy is de claer Fonteyn, ons heyl, en ons vermaecken.
Soo Isaias seydt, diesal ons salich maecken.
Laet ons dan al te saem, sijn ned'rich van ghemoet,
En bidden om verstant, als onsen Koninck doet.
Soo sullen vvy, als hy, vercrijghen Godes seghen,
En maecken dat sijn hert, tot ons-vvaert is gheneghen.
Bidt hem met my altesaem, mijn sonden scheyt van my,
Eer dat mijn sonden Heer, my scheyden doen van dy.
Straft ons als Ioab niet, maer seghent ons al 't saemen,
Tot dat vvy vveer by u, als hier, VVt jonst versaemen.
Anag. Dient vwen Al.
Exhibeatur. Z. van Hontssum.
|
|
Auteursrechtvrij