|
| |
| |
| |
Tragedie
Eerste deel.
Eerste uytkomen.
Geest van Absalon. vvraecke, oproer, tvvist en ghevveldt.
D'Onrustelijcke wraeck, doet mijnen geest hier dwaelen.
Die om zijn rust, de wraeck, wraeck-girich noch moet haelen,
Ick koom uyt't doncker velt, vvaer dat noyt son en scheen;
Maer vvaer door duystereniss' al 'svverels licht verdween
Waer dat de grouwsaem vrees', in eensaemheydt gheseten,
Knaeght aen haer vreesich hert, en geeft haer zielen t' eten.
Waer dat door stanck, en roock, de locht soo gansch verderft,
Dat 't schijnt dat jider ziel, daer dusent dooden sterft.
Wee roep ick, Ioab wee! de wraeck die doet my komen
Tot u, door wien mijn ziel het lichaem vvert ghenomen,
Niet om dat mijnen geest, sou keeren in 't lichaem:
Maer om mijn vvraeck te doen, die my schijnt aenghenaem.
Den hemel hem verschrickt van dat ick heb gheleden
Waer toeft ghy wreede wraeck? komt op, komt van beneden,
Doet Ioab, en sijn saet, ghevoelen het verdriet,
Dat my door sijn verraedt, ontrouwich is gheschiet.
Doet sijn hooghmoedich hert, ghevoelen uvve plaeghen,
Doet hem mijn droeve doodt, door sijne doodt beklaghen,
| |
| |
Drijft door sijn moordich hert, door kracht van dijne vlam,
Soo veel verdriet en leedt, als oyt op aerdt-rijck quam.
Met grouwel voedt mijn ziel, doet hem mijn droefheydt lijden
Geeft dat hy noyt en mach, in mijne doodt verblijden,
Versaet my door sijn bloedt, mijn droeve ziel verlust,
Die wraecke, vvraecke roept om eens te zijn gherust
Niet als sijn droeve doodt, kan mijnen gheest versaden,
Straft hem die my wel eer, ten onrecht heeft verraden,
Doet van het aerdt-rijck wegh, het huys van Zeruja,
Vermorselt sijn ghevveldt, thoont hem u ongena.
Waer toeft ghy? voort rijst op, vvreeckt mijn verkorte leven,
Doet door u grousaem kracht, den gront van 't aerdtrijck beven!
Laeft mijnen helschen dorst, maeckt hem mijn ziel ghelijck,
Verruuldt met bloedt, en moort, mijns Vaders Koninckrijck.
Wie roept hier om de vvraeck, wie weckt my uyt mijn slaepen,
Mijn slanghen vol van vier, noch meest van vaeck schier gaepen.
My dunckt 't is Absalon, 't is sijnen gheest ghewis,
Die noch onrustich dvvaelt,en niet vernoeght en is.
Mijn dienaers ras staet op, ghy moet de wereldt plaeghen,
Den mensch en kan sijn rust met vreught niet langher draeghen,
Verschijnt hier uyt der aerd', versaedt u van het bloedt,
Dat my hier uyt mijn rust in 't licht verschijnen doet.
Wiens schaduw sien ick daer, wie thoont hem daer in't vvesen?
'T is Absalonis ziel, door onrust vveer verresen?
Wie treckt my uyt der aerd' vvie roept my uyt der hel?
'T is Absalonis ziel, doet haestich sijn bevel.
Wie vvilt dat ick 't ghevveldt sou in de vvereldt komen?
'T is Absalonis ziel, die 't lichaem is ghenomen,
Hy wilt dat ghy met moort sijns Vaders rijck veruult,
| |
| |
Tot vvraecke van sijn doodt, al vvast sijn eyghen schuldt.
Ghy doet mijn eer te kort soo dvvaselijck spreken,
Mijn kracht die oproer baert, had sijn ghemoet ontsteken.
Wat roemt ghy van u kracht? mijn kracht heeft dat ghedaen,
Door my nam hy den tvvist met sijnen vader aen.
Wint imant eer door kracht, soo heb ick d'eer verkreghen,
Door my die ben 't ghevveldt, trock hy sijn Vader teghen,
Door my, en mijn ghevveldt, had hy hem 't rijck gherooft.
Had hy Architophel, oft sijnen raedt ghelooft.
Den na-raedt komt te laet, den raedt heeft my verdorven,
Mijn vvraeck soeckt het verderf, door vvien ick ben ghestorven,
Mijn vvraecke soeckt de doodt van die my 't leven nam,
Den dagh moet sijn vervloeckt dat ick ter vvereldt quam.
Den nacht die sweet van anghxt, de daghen haer vervaeren,
De zee die keert terugh met haer vervvoede baeren,
Het aerdt-rijck beeft van schrik, 't schijnt dat het open gaet,
Als ick mijn helsche kracht maer eens den thoom en laet.
Dees slanghen die ghekrolt, ront om mijn voorhooft krielen,
Die send ick in de ziel die komen 't hert vernielen,
Die knaghen om, end'om, des menschen inghevvant,
Als oft het laegh in 't vier, oft in den helschen brandt,
Dees vlam die ick vvel eer van AEthna heb ghenomen,
Dringh ick tot in de ziel, doen ick in't herte komen.
Tvvist, Oproer, en Gheweldt, drijf ick daar door in 't hert,
En maeck, dat vvie het voeldt my onderdanich wert.
Eergiericheydt, en haet is in dese vlam verborghen.
Haer kracht baert vrees', en schrick, benautheydt leedt en sorghen
Het hert al vvaer het maer als van een vreedich dier,
Maeck ick als Tijghers vvreet door dit verslindich vier.
Ick keer de landen om, Ick vel de stercke mueren,
Niet kan voor mijn ghevveldt in eenen standt ghedueren,
| |
| |
In 't midden van het volck dat vredich vvoont met lust,
Daer vvorp ick dese vlam en maeck het ongherust.
Den dullen oorloghs Godt om gord'ick selfde vvapen,
Niet is daer, oft 't is al tot mijnen dienst gheschapen.
Ick heb d'eergiericheydt ghegheven mijne trouvv,
Ick dien haer dwaes opset, en ken haer voor mijn vrouvv,
Wilt iemant dat sijn hert met oproer is beseten.
Ick drijf daer eersucht in, en goddeloos vermeten
Staet iemant naer het rijck van eenich vorst oft heer,
Ick voed hem in sijn quaet, en gheeff hem schijn van eer.
In hemel, zee, en aerd, thoon ick mijn groot vermoghen,
Wie vast op my betrout, en heeft hem noyt bedroghen.
Is iemand maer soo dvvaes, dat hy my meester maeckt,
Ick maeck dat hy naer vvensch aen sijnen vvensh gheraeckt.
Ben ick scheursiecke tvvist, dan minder in mijn daden?
Heb ick door mijne kracht, niet menich mensch verraden?
Bracht Cain, Abel niet, door mijn ghevveldt ter doodt?
Quam niet den goeden Loth, door my schier in den noodt?
Heb ik aen Hagher niet bewesen mijnen listen,
Dien ick met Sara de', tot haer uytleydingh tvvisten?
Heb ick in Esaus hert, niet kracht ghenoch ghevrocht,
Naer dat hy sijn gheboort aen Iacob had verkocht?
Heeft Ioseph niet gheproeft mijn grouvvelijcke krachten?
Eer dat hy quam tot staet, en Konincklijcke machten?
Was ick in Corach niet Dathan, en Abiram,
Tot dat d'aerd verslond', en haer het leven nam?
Was Saul niet door my, in dullicheydt ontsteken
Op Dauid, tot dat hy hem selven heeft doorstecken?
En dusent ander meer, die ick niet eens en noem,
Ia soo dat ick my self, met recht onvvinbaer roem.
Den oproer komt uyt my, waer oproer is gheresen,
Daer voer ick eerst de vlagh, daer moet den tvvist eerst vvesen.
Wilt iemandt met opset, bedrijven eenich quaedt,
Ick ben daer vlijtich by, ick gheeft hem hulp en raedt.
Wat Koninck dat daer is, hy komt my offer branden,
| |
| |
Een ieder soeckt door my, het recht van sijne landen.
Recht als den alsem sterck, verbittert goeden vvijn,
Verderff ick oock den mensch, als ick mach by hem zijn.
Mijn boden die ick send, zijn dvvasheydt en vermeten,
Eergiericheydt, en pracht, zijn aen mijn sy' gheseten,
Ick baer in s'menschen hert twist en verraderij,
De sonden zijn als slaeff, gansch onderdanich my.
Daer tvvist en oproer is, daer koom ick my versellen,
Mijn grousaem vvreede kracht, brengh ick me' uyt der hellen.
Mijn vier verslindt het al ick kners in't schijndich stael.
Al dat ghy roemt, en seght dat doen ick altemael.
Wat vvaer den oproer doch, vvat vvaer het tvvistich raesen,
Soo ick mijn krachtich vier, niet eerst in 't hert ginck blaesen.
'T ghevveldt vernieldt het al, gheen rijck hoe groot van macht,
Oft het vvort door mijn hulp, in slavernij ghebracht.
Waer dat mijn kracht ghebiedt, daer moet de reden slaepen,
De reden vvort verdooft, door 't klincken van mijn vvaepen.
Gherechticheydt is doodt, verloren is de vvet,
Waer datmen niet en hoort, als trommel, en trompet.
Den tooren en de vvraeck, die voeren mijnen vvaghen,
Den oproer, en den twist, doen ick mijn standaerts draghen,
Ick vventel in het bloedt, het moorden is mijn vreught,
Ken acht op Godt, noch mensch gherechticheydt noch deught.
Al dat Tyran, oyt dé, heeft mijn ghevveldt bedreven,
Ick keer de rijcken om, en rooff des menschen leven.
Wilt iemandt met onrecht, eens anders Koninckrijck.
Ick gheeff hem sijn begheert, en voed' sijn onghelijck.
Ick maeck den onderdaen, vveerspannich aen sijn Heeren,
Het goet doen ick in't quaedt, en 't recht in onrecht keeren.
'Ken acht het bidden niet, ken vrees' noch Godt noch mensch,
Ick doen al dat ick vvil, en kan al dat ick vvensch.
Ick lach met het versoeck, siet dan oft mijne krachten.
En schrickelijck ghevveldt, zijn weerdich te verachten.
Daer ick den ghenen ben, die triumpher van all,
Van dat daer vvas, oft is, oft dat daer komen sall.
| |
| |
Naer misdaet komt de straf, mijn vvraeck komt naer de sonden,
Waer dat gheen sond' en is, en vvord' ick niet ghesonden
Ick ben de gheesel Godts, en gramschap van den heer,
Den quaden tot een straf, den goeden voor een leer.
Al zijn vvy sichtbaerlijck, ghekomen van beneden,
Wy moeten naer het hoft, onsichtbaer henen treden.
Wy moeten met dese vlam ontsteken Davids hert,
Dat hy naer all sijn deught in 't left vvraeckgierich wert.
Maeckt dat de vvraecke doch, aen Ioab mach gheschieden.
Noch hy, noch Semei, en sal mijn vvraeck ontvlieden,
Om u en Abners doodt, als oock om Amasa,
Sal zijn vervloeckte ziel, eer langh u volghen na.
Adonias den vorst, sal eerst mijn kracht beproeven.
Door my, sal hy hem eerst ontsetten, en bedroeven.
Door my sal Salomon, besitten met ghevvelt,
Den Konincklijcken stoel, daer hy vvordt op ghesteldt.
Door my die ben de vvraeck, sal Godt sijn straft uyt voeren,
Mijn kracht gaet over haer die 't Koninckrijck beroeren.
Komt gaen vvy naer het hof, Godt laet de boosheydt toe,
Als hy den boosen mensch, vvordt om sijn sonden moe.
|
|
Auteursrechtvrij