Salomon

[fol. *2r]

Den wiisen voorsinnighen ende seer achtbaeren heer Gillis Fabri Griffier der vermaerde Coopstadt Antwerpen, ende prince Van de Constrijcke Gulde van S. Lvcas die men noemt de Violiere. Wenscht Gvuil. van Nievwe-landt Salicheydt.

MIIN HEER

Cicero in fijne officies schrijvende van den loff van de Philosophie seydt, vvat mach-men doch vvenschelijcker, ende vermaeckelijcker vinden als de wijsheyt? vvat isser edelder? vvat isser beter voor den mensche? wat betaemt den mensch

[fol. *2v]

meer? men noemtse Philosophen die de vvijsheyt begeeren, vvat Philosophie en is anders niet als liefde tot vvijsheyt, sy is de kennisse van Goddelijcke ende menschelijcke dinghen, als mede van d'oorsaecke daer de dinghen in bestaen, ende en siet niet vvat sulck een met recht soude moghen prijsen, die de liefde van dese wijsheyt lastert: want soecktmen vermaeckelijckheyt van sinnen, ofte rust van sorghvuldicheyt, vvat isser op aerden dat-men soude moghen ghelijcken by dese liefde? die altijdt vvat vindt dat bequaem is om vvel ende salichlijck te leven.

Dit lesende docht my dat desen Heydenschen Orateur eenich ghevoelen hadde, van de Goddelijcke drijvinghe, vvaer door den Konincklijcke Prophete David, sijn hooghe sangen heeft ghesongen ende Salomon, sijn Hemelsche Philosophie, ofte Goddelijcke vvijsheydt van Godt heeft ghebeden.

Der-halven gheneghen zijnde om iet stichtelijckx te verthoonen soo heb ick mijn penne, die te vooren eenighe Heydensche Tragoedie hadde gheschreven vvillen veranderen, om Salomon den eersten van alle de Philosophen, die sijn vvijsheyt, van de vvijsheyt selver hadde ontfanghen, naer mijn cleyn vermoghen, op het vermaert Toneel van de Violiere te doen her-leven. Maer vreesende dat ick van eenighe nij-

[fol. *3r]

dighe, oft quaedt-aertdighe menschen mochte begrepen vvorden dat ick desen voortreffelijcken man, met der handt hadde ghenomen, om hem door mijne ongheleerde veersen te doen spreken, soo hebbe ick in tvvijfel ghestaen om hem in het licht te laten comen, dan het versoeck van eenige treffelijcke persoonen crachtigher zijnde, als de vreese van de nijdighe, heeft my verstout dat ick hem aen den dach hebbe ghegheven.

Dan ghelijck het cleyn Konincxken altijdt lust heeft, om hoogher als sijn macht is te vlieghen, om hem in de straelen van de Sonne te vermaecken, ende hem niet en derff betrouvven, op de svvackheydt van sijne vlucht, vvaer door hy hem stelt op de vleughelen van den Arent die hem sijn vvensingh doet ghenieten. Alsoo verhoop ick van ghelijck dat mijne schrijften, door de gulde vviecken van uvve gheleertheydt ghedraghen sullen vvorden, daer sy door haeren svvacken, ende ongheleerden stiel niet en souden connen toe gheraecken.

Ick en tvvijfel niet off daer sullen eenighe zijn die mijnen arbeydt niet vvel en sullen bevallen, doch vvetende dat d'onvvetentheyt lasteringhe naer hem treckt, ofte soo d'oude segghen op den rugh is draghende, soo sal my lief vvesen dat sy met my in het

[fol. *3v]

veldt van den arbeydt comen, van de vvelcke ick voor-namentlijck loff vervvachte, door dat ick my vvillich d'ooghen van den tijdt heb' ontrocken, om my tot de moeyte te begheven, alsoo dan comende dit vverck in 't openbaer gheen ander ghetuyghenis van V.E. en ben vvenschende, dan dat ick schrijvende mijnen tijdt niet en hebbe verloren: maer dat de vruchten van mijnen arbeyt vveerdich zijn, om aen den autaer van uvve beleeftheydt op-geoffert te moghen worden. Den Ghever van den Al, gheve V.E. ende alle Regeerders van de Violiere een lanck, salich ende gheluckich leven, Amen.

In Antvverpen desen 8. September.

Anno 1628.