|
| |
| |
| |
Vyfde deel
vierde vvtcomen.
Darida. Sabellus.
O! heerscher vande Iocht, ô schepper van den AL,
O! vader Iuppiter cont ghy sien desen val,
Waer is nu uwe cracht waer sijn v donderslaghen?
Waer is v groot gheweldt en grouwelijcke plaghen?
Sendt uwen blixem haest slaet met v gramschap groot
Dit lichaem, want het wenscht alleene naer de doodt.
Scheurt Hemels en sendt vier, sendt vier aen alle sijden,
Dat dees vervloeckte aerd' met my oock heeft te lijden,
En wilt ghedooghen niet dat sy in haren buyck,
Verteyre dit ghebeent, maer dat ick het ghebruyck
Ten offer in de vlam, op dat ick mach vernoeghen
Den gheest, van v mijn ziel 'tsal hem ghewillich voeghen.
O! Goden al te wreet, O! hemels, O! gheset,
O! Son die door v strael vergult dit groene bedt,
O! tortsen van den nacht, die 'tvoorhooft soo vercieren,
Van uwe Hecate, houdt op van meer te vieren,
Rooft my dit leuen haest, haest segh ick, my vernielt,
Op dat ick gaen ter hell', ter hell' segh ick ontsielt.
Treckt my hier van der aerd', treckt my hier wt dit leuen,
En doet mijn droeue stem den droeuen weerclanck gheuen.
Wat lijd' ick ongheluck, verdroncken in verdriet?
Wat lijd' ick doch al druck naer weynich vreught gheschiet?
Wat sal ick doen helaes! waer sal ick hulpe vinden,
Waer wreeck ick mijn ghewelt, ô doodt wilt my verslinden.
Comt! helsche fury comt! en voedt v met mijn bloedt,
Sent my den Arent ras van Promethé, en doet
Mijn inghewandt naer lust wt mijnen lijue trecken,
Wilt uwe bitt're wraeck met mijn onschult bedecken,
Haelt wt dit inghewant, het lijdend' droeuich hert
Dat my door tranen doet onlijdelijcke smert,
Onlijdelijck segh ick door dat all' mijn Fatalen
Verbeyden, om de doodt tot mijnen dienst te halen.
| |
| |
Wat heb ick doch ghedaen, seght hemels die my plaeght,
Dat g'op een arme vrou den haet soo bitter draeght,
Is't om dat my natuer de schoonheyt gaf, en 'twesen
Dat Diadum'nus heeft soo onghetrou doen wesen,
Soo vloeck ick hare deught, my schoonheyt, en d'ontrou.
Die d'oorsaeck sijn, dat ick nu ben in desen rou.
O Goden! ben ick dan een oorsaeck van dees saken,
Hoe waert ghy dan bedacht mijn schoonheydt soo te maken,
Wist ghy niet dat daer door, dees grouwelijcke daet
Gheschieden sou, vol wraeck, en schandelijck verraet,
Wist ghy niet dat daer door soo vromen Prins sou steruen,
Wist ghy niet dat daer door mijn liefde sou verderuen.
O! Placide mijn ziel ô Placide mijn licht,
Placide roep ick, maer sijn hooren is gheslicht,
In't Elisesche velt, in 'tvelt waer dat de zielen
Vol lust, van sorgh beurijt seer ouervloedich crielen.
Gheluckich velt waer ick met grooten wensch wil sijn,
Om Placidus, v ziel te voeghen by de mijn.
Wraeckgierighen Tyran? Tyran die hebt verraden,
De gaue vande deught wilt v nu voorts versaden,
In't suyghen van het bloedt, van die ghy hebt ghedoodt,
Verft nu v wreet ghesicht maeckt v wraeckgierich root,
Draeght nu het teecken, van die ghy oyt hebt gheleken,
Versaedt nu uwen lust hier sijn bebloede beken,
Versaedt hier hebt ghy smaeck in het onnoosel bloedt,
SIet Darida is hier die noch haer clachte doet,
Sy wenscht om by haer lief te moghen salich rusten,
Haelt wt haer droeue borst het hert het sal haer lusten,
Het hert, segh ick het hert, dat hier nu is alleen,
Ontnomen van de ziel vol droef heyt en gheween,
Het hert, segh ick het hert, dat niemandt en can scheyden,
Dan ghy ô droeue doodt, en soo ter hellen leyden.
O! hemels doch ghedooght dat ick op eenen dagh,
Met mijnen droeuen gheest mijn lief gheleyden mach,
Sluyt ons beyd' in een graf op dat onse lichamen,
Toch blijuen als ons ziels in eeuwicheden t'samen.
Nu ghy salighe ziel, die door de soete doodt,
Ontgaen zijt all' den haet, de wraeck, en meerder noot,
Ghy en hoeft nu voortaen den Tyran meer te schroomen,
| |
| |
Rust salich in v rust d'onrust is v ontnomen.
Maer my die was gherust blijft all' d'onrusticheydt,
En dat, sindt dat de wraeck d'onrust heeft ingheleyt.
O! salichrijcke rust, wanneer sal ick v stralen
Oock voelen, op dat ick mijn ruste weer mach halen,
Ghedooght, bid ick ghedooght dat mijnen droeuen gheest,
Mach rusten door de doodt, en blijuen onbevreest.
Princes en vreest niet meer stilt doch v droeuich claghen,
Siet hier, die den Tyran rechtueerdich heeft verslaghen,
Siet hier, dat is sijn bloedt, tot wraeck van onsen Heer,
Hy is doodt, met sijn wraeck, want hy en leeft niet meer,
Den Keyser is door ons ter hellen oock ghesonden,
Drooght uwe tranen af, het bloedt van hare wonden,
Sal wasschen wt de smet van hare wreede daedt.
Och wat sal ick nu doen ick vrees' voor meerder quaet,
Sabelle vliedt toch wegh oft ick sien v ontleden,
O! Roma wat in v men siet gheschieden heden,
Wat sal ick doen helaes? sal ick in dit verdriet
Noch blijuen, nu de wraeck wraeckgierich is gheschiet,
Sal ick van Placide hier blijuen, als verlaten,
Om dat 'tbeest'lijck ghemeent my doodelijck sou haten,
Daer ick mijn vrijheyt can vercrijghen, als ick maer
Mijn wtuercoren lief en soeck te volghen naer,
Maer soo ick sterf eylaes? wie sal v hier beweenen,
Wie sal ô Placide vergaren uwe beenen,
En legghen in een graf naer v verdienst, en eer,
Dat der Tyrannen wraeck, haer niet en quellen meer,
Neen Placidus ick leef, ick leef om v te dienen,
En wil door mijnen dienst v liefde noch verdienen,
Die door de wreede doodt noch niet en is ghedaen,
Ick wil maecken v graf, en daer op weenen gaen,
Ick wil nadt maken, met mijn tranen uwe asschen,
En met de selue wil ick v ghebeenten wasschen,
Rust Placide mijn ziel mijn ziele blijft altijdt,
Met uwe ziel ver-eent daerom gheruster zijt.
| |
Choor.
HEt weerdighst dat den mensch op aerden heeft,
Is eenen vriendt daer hy op mach vertrouwen,
| |
| |
Want hy daer door dickwils gheruster leeft,
Daerom wilt elck hem van ontrouheyt schouwen,
Den thoren boos gheen stede winnen laet,
Want quade vrucht, men door haer wel siet rijsen,
Ia door onweet, en al wetende slaet,
Ten onrecht, dus is sy heel te ontprijsen.
Wie hem begheeft tot vriendt, en slaeu' der min,
DIe vindt hem selu', vol stormen, en ghedachten,
Want sorgh', en vrees', dat is all' haer ghewin,
Haer woecker nijdt, en hopen haer gheslachten.
Wie hoocheyt mint, en 'tneedrich sijn versmaedt,
Door grammen schijn, oft hooghmoet, hy moet weder
Tot leeghen vall', maer houden middel-maet,
Van elck bemindt, soo valt hy niet te neder.
Die 'tgans ghebiet om heerschen heeft een landt,
Moet wachten hem een vonnis wt te spreken,
Voor sijnen vriendt oft door gheschencken, want
Sijn valscheydt doet den ned'ren 'thooft op steken.
Reden, noch recht, van boosheydt, nu en wort,
Gans niet gheacht, raet wort by haer mispresen,
Want als een Lamp, vol ouertollich stort,
Stort toorn de wraeck, (door boosheyt) om te vresen.
O! gulden tijdt, salighen vre', en rust,
Hoe zijt ghy nu in yser hert verandert,
Waer is betrou, ôch doodt, en wtgheblust,
Rhamnusia draecht bloedigh haren standert.
Soo wie het sweert een dwaes om heerschen gheeft,
De boosheyt hy voor sijnen Heer sal croonen,
Maer wie verkiest een, die door wijsheyt leeft,
Croont vree, en vree sal d'ondersaten loonen.
Spieghel, bidd' ick laet dit doch wesen dan,
Bandt Nemesis onrustich wt den lande,
Bellona wreet, verjaeght met haren man,
Minerua wilt ontfanghen met verstande.
Salighe rust, wenschen wy v, nu dier,
In vrede blijft, en twisten wilt 'tvermijden,
Tot Lachesis volspindt v leven hier,
En Atropos comt uwen draet af snijden.
Vrede ghy zijt de Voester van de deucht,
Vrede ghy zijt waer door de consten bloeyen,
| |
| |
Een vredich eeuw' door v Herschept in vreught,
Vrede wensch ick die in de consten groeyen.
Hebe ghy zijt die dit beghonnen hebt,
'Tbestaen vergheeft, in const, wilt danckbaer blijuen,
Castales vloedt ghy ionghe spruyten schept,
Blijft vredich by den tack vol van Olijuen.
Annag. Dient vvven AL.
|
|
Auteursrechtvrij