Livia

Vierde deel
tvveede vvtcomen.

Placidus gheuanghen Adrastus.

ACh? wee my dat ick leef, is nu verloren d'eer,
Heeft onneer d'ouerhandt, is daer gheen liefde meer,
Is trouw, en vrientschap gants, door ontrou nu verdreuen,
Wee? hem, die my dit doet, en nu staet naer mijn leuen,
Och wort my dees ontrou ghedaen van eenen man,
Foy? v verrader, foy? die v toont als tyran?
Goden! hoort mijne claght aensiet toch dese schande?
Van desen sweerder boos die trou bandt wten lande,
Nu dan, verdult hier in moet deught soo sijn verghelt.

Adrastus.

V aenclaght van party is heel anders vertelt,

Dan ick wt uwen mont mijn heer hebb' connen hooren,
D'aenleggher eyst altijdt, doch en wilt niet verstooren,
Want recht moet blijuen oft dit rijck is op een endt.

[fol. E2v]

 

Placidus.

 

Die schult heeft aen de saeck bidd' ick moet sijn gheschent,

 

Goden! zijt mijn ghetuygh die niet en is verborghen.

 

Adrastus.

 

V saecken sal in recht doorsocht sijn, wilt niet sorghen,

 

Want recht sal v gheschien, indien ick yet vermach,

 

Daerom zijt wel gherust,

 

Placidus.

 

Recht wacht ick met verdrach.

 

Van v die recht altijdt verdienstich hebt ghewesen,

 

Den rechter die de saeck doorgrondt is weert ghepresen,

 

Want oordeel met verstandt hy door het recht wtspreeckt,

 

Dan nu 'tgheual soo is, Iuppijn de misdaet wreeckt,

 

Aen hem, aen my, oft beyd', die schuldich wert beuonden.

 

Adrastus.

 

Die ouerlast wilt doen wort wraecke toeghesonden,

 

Placidu sijt ghetroost, het quaet crijcht loon doot 'tgoet,

 

Soo 'trecht niet door 'tghewelt haer crachten laten moet.