Claudius Domitius Nero

[fol. B1r]

Inhovdt der tragoedie.

Het eerste deel.

NEro, berooft wesende van sijn Moye, Lepida, wendt sijne liefde tot een vry ghelaten slauinne, ghenaemt Actea; het welcke sijne moeder Agrippina niet en conde verdraghen: maer vermerckende den wraeckghierighen aerdt van haren sone, bewillicht in sijne liefde, ende doet hem tot vervullinghe des selfs hare schatcamer aenbieden. Hy, merckende haren list, ontfanght de selue, maer beueelt dat sy haren Raedtsman Pallas soude verlaten; waeromme sy soo verstoorde dat sy Brittanicum in het rijcke dreychde te stellen; t'welck Nero vreesende, doet den Ionghen Prince dooden.

Het tweede deel.

Nero hem ontslaghen siende van de vreese die hy van Brittanicushadde, crijght quaet vermoeden op sijnen voornaemsten Raetsheer Burrus Afranius: maer Seneca dit versetaende, beweeght den Keyser alsoo, dat hy Burrusden staet doet behouden. Daer naer vercrijghen sy beuel om Agrippina te gaen ondersoecken van eenigh verraet, dat sy teghen den Keyser haren sone voor soude ghenomen hebben; waer van sy van Paris, die een van Neros Pluymstrijckers was, by hem was beschuldight. Ondertusschen is de droeue clachte van de verlaten Ottauia, huysvrouwe van Nero, ende dochter van Claudius, ende Messalina, Burrus ende Seneca brengen voor antwoorde, dat haer Agrippina ganschelijck verontschuldight, waer door sy den valschen aenbrengher Paris hadden laten dooden. Nietemin Nero ghedreuen sijnde door haet ende vreese, verclaert dat hy Anicetoden last heeft ghegheuen om haer te doen steruen, d'welck oock geschiede. Ondertusschen sterft Burrus, die Nero in sijne sieckte gaet besoecken, ende doet onder decksel van medecijne sijn verhemelte van den mont met fenijn bestrijcken, doch wort maer inde coor verhaelt.

Het derde deel.

Sabina Poppea, huysvrouwe van Marcus Otho, naermaels Keyser, wort van Nero bemindt, ende van haren man gherooft, ghelijck sy

[fol. B1v]

te voren van haren eersten man Crispinus door den voorschreuen Otho benomen was. Sy verhaelt dat sy ghelegen hebbende by Nero ghedroomt heeft eenen schrickelijcken droom, die sy hem verhaelt, dat hy alle tot sijnen voordeel acht te wesen: maer sy vreesende voor ongeluck, begeert om hare liefde te versekeren, dat hy Octauia doet steruen, dat hy om haren twill' oock doet geschieden: maer wilt dat hem eerst de hoofden van Plautius ende Sylla, seer eerweerdighe persoonen, souden gebrocht worden. Seneca siende dese daden vreest dat hy in dit woeden niet en soude vergheten worden; versoeckt daerom te moghen vertrecken; biedt den Keyser weder te gheuen alle sijne goederen: maer Nero weyghert die aen te nemen, met niet minder geveynstheyt als hy van sijnen ouden Meester beieghent wordt.

Het vierde deel.

Mellichus, vrygemaeckte slaue, brenght den Keyser aen dat eenighe Romeynsche Edeluyden besloten hadden hem te dooden, waer van Piso het hooft soude wesen, onder welcke was Lucanus, neue van Seneca, die hy meest alle dede vangen, ende dooden: crijgt ondertusschen tijdinge dat Vindex hem afgevallen was, ende by Galba gevoegt, die tot Keyser van het heyr in Spaignien wtgheroepen was, waerom hy alle sijne goederen doet verbeurt verclaren, ende te coope stellen. In dit rasen wort Anthonius Natalis voor hem ghebracht, die een was van die teghen hem hadden ghesworen, die naer ondersoeck verhaelt, dat hy van Piso was gesonden geweest by Seneca, om te vraghen oft hy niet goet en vont dat sy malcanderen dickwils quamen besoecken? waer op Seneca antwoorde, neen. Dan dat sijn leuen hinck aen het leuen van Piso. Nero sendt Siluanus tot Seneca, die dat bekent met een onbeweeght ghemoet, niet meynende daer aen misdaen te hebben. Nymphidius Sabinus ouerste van de Praetorianen, (de welcke de lijfwacht der Keyseren waren) comt met eenighe van de sijne, die hy verhaelt alle de wreedtheden van haren Prince, die hy door sijne reden soo beweeght, dat sy by eedt belouen hem te dooden. Nero crijght antwoorde van Seneca, beueelt Siluanus weder te gaen, om te segghen dat hy soude sijn eyghen doodt verkiesen: maer Siluanus, niet doruende, sendt Fenius, Hooftman van de lijfgarde.

[fol. B2r]

Het vyfde deel.

Fenius comt met Seneca, die hem vrijwillich tot der doot bereyt: wilt sijn Testament lesen, maer wort belet. Beclaeght hem des haluen: vermaent sijne vrienden ende huysvrou tot ghedult: laet haer voor een Testament het voorbeeldt van sijn leuen, met sijne goddelijcke leeringhe, ende schriften. Sijn huysvrou Paulina wilt met hem steruen: worden beyde hare aderen gheopent; maer Nero ghebiet dat sy soude leuen. Hy doet hem seluen in de beenen ende voeten oock laten, maer door den ouderom en wilt het bloet niet volghen eyscht Fenijn, dan en wilt oock niet wercken. Doet hem ten lesten in het badt met lauw water setten, waer in hy den gheest aen Iupiter den verlosser op seyde te gheuen. Nero siende dat hy om alle sijne wreetheydt een yeder hatich was gheworden, verhaelt seer ongheduldich alle sijne droomen, ende ander voorteeckenen van sijne doodt. Staet vol twijfel wat hem in sijne sake staet te doen: gaet voor die reyse noch slapen. Tusschen wijlen verschijnt den gheest van Agrippina, met Megaera, een van de helsche rasernijen, die hare wraecke comt vervolghen. Nero springht naeckt in sijn hemde wt het bedde. Doet besien oft de poorten van sijn hof wel worden bewaert: doch gheen antwoort vercrijghende, doorloopt seluer alle de camers van sijn hof: maer vindende de poorten wel ghesloten, keert naer sijn camer, alwaer sijne lijfwachters oock wtghevlucht waren, hem ghestolen hebbende sijn busken vol Fenijn, met de decksels van sijn bedde. Waer ouer ontstelt wesende, doet Specillius Mirmillo soecken, om hem te dooden: maer niet vindende die hem desen laetsten dienst wilde doen, wilt sijn seluen inden Tyber verdrincken. Wort in het loopen ontmoet van Faön sijne vryghemaeckte slaue, die hem sijn huys vier mijlen buyten Roomen ligghende aenbiedt, dat hy goet vindt, ende vlucht met hem op een peert, naeckt in sijn hemde, sijn aensicht bewonden met eenen snutdoeck, ende een quaet mantelken om sijn lijf. Nymphidius vermaent de Praetorianen van haren eedt. Nero gevlucht wesende leyt op een quaet beddeken, ghedeckt met een quaet decksel, verhaelt sijn vreese, ende wat hem op den wegh beieghent was.

Hem wort aengheseyt, dat hy sijne doodt moeste verhaesten, soo hy hem van sijne vyanden wilde bevrijden. Hy doet een graf maecken, hem daer naer dreyghende te steken met twee

[fol. B2v]

Poignaerden, die hy met hem ghebrocht hadde, steeckt die weder in sijn scheede. Seyt dat sijn ure van steruen noch niet en was gecomen. Faon crijght eenen brief, die hem Nero ontneemt. Leest selue dat hem den raedt, ende de ghemeynte verwesen. Wilt weten wat straf den verwesen staet te gheschieden: maer hoorende gherucht, beueelt Sporus sijn doodt te beclagen. Vervloeckt sijne vreese. Set sijnen poygnaert op sijn keel, die hem van Epaphroditus voort inghesteken wort: ware ouer Nymphidius, met de Praetorianen in huys vallen, ende siende Nero half doodt, wilt met sijnen mantel het bloet stoppen, schijn makende dat hy tot sijnder hulpe was ghecomen: maer Nero noch seghende dese woorden: te laet, en siet de getrouwigheyt, sterft een onsalighe doodt. Dit eensdeels ghetrocken wt Plutarchus, C. Tacitus, Suetonius Tranquilis, ende AEmylius Probus.