Pieter Marits. Lotgevallen van een Transvaalse boerenjongen

Slot

Generaal Wood kwam en bracht geen nieuwe strijd, hij bracht de vrede. Engeland was wakker geschud; de dapperheid van de Boeren, de nederlaag in de Drakensbergen, de grote verliezen tegen deze kleine scharen onversaagde verdedigers van Transvaal hadden de regering van het wereldrijk met ontzetting vervuld.

Terwijl de gewonden uit de vreselijke strijd om de Majubaberg gedeeltelijk in het veldhospitaal, gedeeltelijk in het kamp op Mount Prospect werden verpleegd en de begrafenis van alle gevallenen nog niet had plaats gehad, ontving de bevelhebber van het zegevierende Boerenleger reeds het voorstel tot een wapenstilstand. Engeland erkende de rechtmatigheid van de aanspraken van Transvaal.

Dit opgewekte bericht ging in het Boerenleger van mond tot mond; grote opgewondenheid maakte zich meester van alle mannen.

Terwijl overal in het kamp vrolijk gejuich weergalmde en aan alle kanten vreugdekreten weerklonken, wierp Pieter zich op Jagers rug, ontrolde de Transvaalse driekleur en zwaaide er hoog mee door de lucht. Fier schitterden de tot roem en eer gebrachte kleuren boven de juichende menigte.

‘Leve Transvaal! Leve de Zuidafrikaanse republiek!’ riep hij met daverende stem en als één mond beantwoordden allen deze kreet, die door de echo's van de omringende bergen werd herhaald.

Op dit ogenblik rolde een licht wagentje met een linnen kap en door twee krachtige paarden getrokken het kamp binnen. President Johannis Brand kwam als bemiddelaar tussen Engeland en de zegevierende Boeren. Generaal Joubert ging hem tegemoet en reikte hem de hand.

‘Leve de Boeren!’ riep Pieter met luide stem.

President Brand wierp de jongeling met de vlag een blik toe en scheen hem te herkennen. Hij lachte.

‘Deze jongeman is een onzer beste strijders,’ zei generaal Joubert. ‘Pieter Marits heeft een flinke stem. Zo luid als hij nu de overwinning verkondigt, zo luid was ook zijn aanvalskreet op de Majubaberg. Wij hebben veel aan hem te danken, hij heeft zich heel verdienstelijk gemaakt.’

De Boeren, die er omheen stonden, keken de jongeman aan; ze wisten dat Joubert waarheid sprak. Pieter kreeg een kleur en voelde zich gelukkig.

Dan verscheen er een slanke vrouwengestalte op een jong en vurig paard. Hij herkende onmiddellijk de Boerendochter uit Pre-

[p. 268]

toria, de jongedame met het bruine haar. Met een vriendelijk lachje reed ze op hem toe, hetzelfde lachje, dat hem eens zo goed was bevallen en ze nam een rode roos van haar rijkleed.

‘Beste Pieter,’ sprak ze, terwijl ze de roos overhandigde, ‘neem deze bloem van mij aan als een bewijs van de dank, van ons vrouwen van Transvaal, aan de verdedigers van ons vaderland.’

Pieter nam de roos aan met een gevoel van geluk, zoals hij nog nooit had gekend.

Toen viel zijn oog op een treurig, somber gelaat. Lord Fitzherbert was, door het gejuich aangetrokken, het rijtuig van de president Brand genaderd, waarin ook een Engelsman was gezeten en hij vroeg of de vrede werkelijk gesloten was.

‘Kom, Adolphus, kijk niet zo somber!’ riep Pieter hem op hartelijke toon toe. ‘Ik ben zo blij, dat ik je graag wat van mijn vreugde wil afstaan. Laat mij je vriendschap niet verliezen, al is de krijgskans in ons voordeel gekeerd!’

De lord schudde afwerend het hoofd. ‘Het valt de overwinnaar gemakkelijk zo te spreken,’ antwoordde hij.

Pieter sprong van zijn paard en reikte de vlag over aan een van de Boeren. Hij liep op de Engelsman toe en legde beide handen op zijn schouders.

‘Wees niet boos, Adolphus,’ sprak hij, ‘laten wij op deze vreugdevolle dag toch vrienden blijven.’

De lord wilde zich losmaken, maar was toch geroerd door het verzoek van zijn vriend. Plotseling bleef hij echter stokstijf staan en zag verbaasd voor zich uit. Door het gewoel van mannen, paarden en wagens baande de oude zendeling zich een weg. De menigte maakte plaats voor deze eerbiedwaardige verschijning en de zendeling trad op de beide jongemannen toe.

‘Ik zie u arm in arm,’ sprak hij op de hem eigen, vriendelijke toon, ‘en ik vertrouw, dat een vriendschap die zelfs een oorlog heeft overleefd, een goed voorteken zal zijn voor een duurzame vrede. Hij zal alle volken, die Afrika's bodem met hun bloed hebben gekleurd, met elkaar verzoenen en onder het licht van het christendom zal dit land een vruchtbaar veld worden voor het zaad van het woord Gods.’