De kleine pligten (4 delen)

[p. 315]

CXLI. Brief.
Karolina Wed. van L. aan Julie van L.

Amsterdam, 20 Junij 1815.

Heden avond tegen zes ure naar emilia gegaan zijnde, vond ik haar op de canapé liggende, zij had den voorgaanden nacht weinig geslapen, en bevond zich slap, evenwel was zij wel te moede, hebbende zij 's morgens een briefje van haren broeder fredrik (den 17 uit het leger geschreven) ontvangen, in hetwelk hij meldt, dat hij ongewond en welvarend uit den strijd van den 16 gekomen was. Zij wilde opstaan, ik hielp haar, en nadat zij in haar kabinetje eenigen tijd gezeten had, kwam de Heer D. met het opgeruimdste gelaat, hetwelk zich denken laat de kamer in, eene courant in de hand houdende, ‘emilia!’ riep hij uit, ‘verheug u, het Vaderland is gered, de goede zaak triumfeert, wij hebben den beslissendsten slag gewonnen; de Franschen zijn verslagen, napoleon is op de vlugt!!’ - ‘dank!’ zeide zij, ‘het briefje van fredrik had mij juist zoo veel goeds niet doen vewach-

[p. 316]

ten....’ ‘Dat briefje’ zeide mijn oom, haar in de rede vallende, ‘gewaagt slechts van den slag bij Quatre bras op den 16, maar deze nacourant meldt, dat het onder God's zegen den geallieerden op den 18 bij Waterloo gelukt is, den vijand geheel ten onder te brengen!’ - ‘En weet gij dan nu ook iets van mijn' broeder’ vraagde zij. Het antwoord was ontkennend, dit scheen emilia ongerust te maken. Zij gaf daarvan iets te kennen, haar man poogde haar te doen begrijpen, dat fredrik onmogelijk den tijd kon gehad hebben om te schrijven, bij al de drokte die de zege zelfs, en misschien wel het vervolgen des vijands, moest veroorzaakt hebben, en verzocht haar teederlijk zich niet te verontrusten, en zoo het genot van de vreugde, die zij toch zeker gevoelen moest over het heil des Vaderlands te verbitteren. Zij beloofde haar best te zullen doen, om bedaard te blijven, maar ik bemerkte duidelijk toen ik weder alleen met haar was, dat hare gedachten gedurig met haren broeder bezig waren. Op haar verzoek, las ik haar de nacourant voor, zij ontroerde zigtbaar, toen ik de woorden uitspraak: ‘Ook is het verlies aan de zijde der bondgenooten, aller aanmerkelijkst!’ - ‘O God!’ riep zij uit, hare handen zamen vouwende: ‘mogt mijn fredrik gespaard zijn gebleven!’ - Toen ik haar een uur genoegzaam daarna verliet, kwam willem P., hij bevestigde de goede tijdingen omtrent den slag, maar wist ook niets

[p. 317]

van fredrik. Ik hoop, dat wij spoedig iets van hem zullen vernemen, want de onzekerheid ten aanzien van zijn lot, zou zeker emilia ontzaggelijk veel nadeel doen. - Maak mijn compliment aan adriana en zeg haar, dat ik haar geluk wensch nu de weg naar Parijs waarschijnlijk binnen kort weder voor haar zal open staan, ten minste eene overgroote menigte baanvegers jagen napoleon en zijne satelliten voor zich uit, en volgens al wat ik hoor zeggen (door de heeren die thans over niets dan het politike praten) kan het niet missen, of de geallieerden zullen weldra op nieuw meester van Frankrijk's hoofdstad zijn. Dan kan lodewijk XVIII er zonder vrees terugkeeren en al zijne getrouwen ook onzer zuster echtgenoot na hem. Eer zij vertrekt hoop ik haar toch nog eens te zien en mondeling toe te wenschen, dat zij nimmer weder genoodzaakt worde, eene schuilplaats te zoeken in dat Vaderland, hetwelk zooveel van deszelfs aanlokkelijkheid voor haar verloren heeft. Intusschen vaart gij alle wel, en ontvang de verzekering van mijne vriendschap.

karolina van L.