De kleine pligten (4 delen)

CXXXIX. Brief.
Mevrouw de Wed. R. aan Emilia D.

Straatsburg, 16 Junij 1815.

Naauwelijks heb ik uwen brief ontvangen., mijne waarde, of ik vat de pen op om denzelven ter beantwoorden dan dit is eene zware taak. Emilia! zouden wij u moeten verliezen? zou ik u in dit leven nog niet eens zien? O noch jaren noch omstandigheden zouden mij beletten om tot u over te

[p. 311]

komen, maar ik ben door een zwaar Rhumatisme aan mijn bed gekluisterd en maar even in staat mijne regter hand genoeg te bewegen om eenigzins leesbaar te schrijven, dan al moest ik nog zoo veel pijn doorstaan ik wil u voldoen. Wat vraagt gij van mij, mijne dierbare: of ik ook iets in u weet waarover gij u thans zoudt moeten verontrusten! Ik geloof in waarheid, dat indien elk mensch zich bij zijn leven zoo zeer beproefde als gij gewoon waart te doen; en gelijk gij deedt zijne pligten vervulde, een ieder vrij gerust den dood te gemoet zou kunnen treden. Evenwel gij zijt niet volmaakt geweest, gij hebt uwe zwakheden, uwe gebreken gelijk alle menschen die hebben, gehad. Wanneer ik die in u opmerkte, heb ik ze u voor de vuist aangewezen, wanneer gij zelve ze bespeurdet hebt gij ze tegengegaan. Dit is toch al wat God van ons verlangt. Maar wat wij ook doen, het is stukwerk, wat wij ook pogen, het is en blijft gebrekkig; als wij al gedaan hebben, wat wij als zwakke menschen konden doen, zijn wij nog maar onnutte dienstknechten, dat is te zeggen, hebben wij nog geene aanspraak door ons zelven op eenige belooning, het is altijd genade van God indien Hij ons, de zaligheid schenkt, maar daarom heeft christus geleden, opdat God zonder zijne regtvaardigheid te kwetsen, ons genadig zou kunnen zijn. Nu daarom kan een mensch als gij gestemd, gerust wezen, en kalm zijn einde naderen zien, daarom mag ik u zeggen, benadeel niet door te vergedrevene bekom-

[p. 312]

meringen, hetgeen u nog van ligchaamskrachten overschiet. O mogt uwe vreeze in dit opzigt overdreven zijn, mogt uw herstel nog mogelijk wezen! Wel hebt gij zeer verstandig gedaan met u niet door drogredenen te laten misleiden, en met uwen toestand van de ongunstigste zijde in te zien, maar hebt gij ook niet te ongunstig over dien toestand geoordeeld, is het niet nog wel eens gezien, dat iemand door eene kwaal als de uwe aangetast, beterde? Ik wilde mij zoo gaarne vleijen met de mogelijkheid van uw herstel. Zeker prijs ik geenszins de gewoonte van aan erge kranken te zeggen: dat er geen gevaar bestaat, want zoo beneemt men hen den troost van zich ernstiglijk tot hun einde voor te bereiden, en waarlijk indien ik mij bij u bevond, en overtuigd ware, dat er geene hoop meer overbleef, ik zou u zulks openhartig zeggen; maar nu tot mijn leedwezen van u verwijderd, streel ik mij nog met de gedachten, dat de geneesheeren u minder ten onregte gevleid hebben dan gij vermooedt.... Maar daar sla ik het oog weder op uwen brief, daar lees ik uwe beschikking over de pendule, en wat gij daar verder bij gevoegd hebt, en de ernst met welken gij spreekt, doet mij een' vloed van tranen storten, en denken: ja, het is maar al te waar., haar eind genaakt! Ach mogt gij, dierbare! nog vele uren op die pendule zien wijzen, en door dezelve hooren slaan! maar is het anders God's welbehagen, zoo zal ik met dankbaarheid uw lief geschenk ontvangen, en uwe nagedachtenis

[p. 313]

zegenen, zoo dikwijls ik het zie, ja daarop met verlangen het uur te gemoet zien, hetwelk onze zielen in zaliger gewesten hereenigen zal. Zoo min er zeker in die gewesten eene tijdsbepaling bestaat, zoo min ook is er iets, dat naar afstand en daardoor te veroorzakene scheiding zweemt, dus eens te zamen, zullen de zielen die elkander behoeven, nimmer weer gescheiden worden. O grijpen wij dan beide moed, mijne teerbeminde, wij hebben op aarde (dit weet God) elkanders welzijn en genoegen gezocht en bevorderd; wij zullen in eeuwigheid dezelfde, ja oneindig meer voor elkander wezen! Niet lang emilia, indien gij vóór mij aftreedt, niet lang zal onze scheiding zijn. Snelt gij mij al vooruit, ik volg u spoedig na. In vreugd, in licht, als gereinigden door christus, als kinderen God's, zullen wij elkander ontmoeten, en alle tranen van onze oogen afgewischt zijnde, eeuwig van onzen arbeid rusten, en een genot hebben waarvan de grootheid noch de zuiverheid, immer in de gedachten van eenig mensch is opgeklommen! - Dat onze Hemelsche Vader u steeds nabij zij, en u geve wat hij weet u het beste te zijn, is de vurige wensch en de hartgrondige bede van

Uwe altijd liefhebbende Vriendin

Wed. R.