De kleine pligten (4 delen)

LXIX. Brief.
Mevrouw de wed. P. aan Delphine Rosset.

Lauzanne, 3 September 1814.

Waarom zijt gij juist nu uit logeren, lieve zuster! en kunt dus niet eer gij dezen brief ontvangt, te weten komen, hoe heerlijk alle mijne plans gelukt zijn! Nu, ik ben zoo verheugd over het wel slagen van mijne pogingen, dat het mij niet moeijelijk zal vallen u van de geheele zaak verslag te doen. Gij weet hoe ik buiten mij zelve van geraaktheid over het mislukken der proeve die ik nam, om fredrik P. tot het aangaan van een huwelijk met marianne over te halen, zelfs na dat ik door middel van zijnen gewaanden behulpzamen vriend, hem zoo heerlijk in het naauw had weten te brengen, terstond na zijn vertrek, verlangde, mij aan hem en zijne geheele familie te wreken, en vruchteloos naar middelen daartoe uitzag, toen de brief van onzen

[p. 51]

broeder charles mij op het spoor bragt. Wel nu, terstond na uwe afreize ging ik mij in mijne kamer opsluiten, en overdacht hoe ik de zaak het best aanvangen zou. Het gevolg van mijne bepeinzingen was, dat ik aan fredrik schreef op de mijn 's achtens meest dienstige wijze, om zijn hart te vermurwen: dat ik, na een groot gedeelte van mijn inkomen sedert lang in stilte besteed te hebben, ten behoeve van mijn' broeder, die in Spanje dienende, veel ellende had uit te staan, nu tijding van hem had bekomen, dat hij door den Koning van Frankrijk op halve soldij gezet zijnde, welhaast bij mij te huis stond te komen, door zijn veelvuldig lijden verzwakt en in de onmogelijkheid om van zijn gering inkomen voortaan te leven. Dat ik reeds zoo veel boven mijne magt uitgeschoten hebbende, niet instaat was mijn' broeder te onderhouden, en dus de vrijheid meende te mogen nemen, om bij hem (fredrik), die thans meerderjarig zijnde, de vrije beschikking over zijn vaderlijk erfgoed had, en er geen edeler gebruik van kon maken dan door zijn's vaders weduwe te ondersteunen, mijne toevlugt te zoeken. Dat ik bekende misschien te ver gegaan te zijn, toen ik hem de hand mijner zuster aanbood, maar dat hij toch mijn' ijver in die zaak niet anders dan aan mijne genegenheid voor beide kon toeschrijven, en aan mijnen wensch, dat hij bij ons zijn verdere leven sleet. Dat ik geheel niet twijfelde of hij zou door mij te helpen, een nieuw bewijs geven van de edel-

[p. 52]

moedigheid van inborst, welke ik hem altijd gekend had; en in stilte weldoende (dewijl ik niet juist verlangde, dat emilia en willem van mijne verlegenheid anders dan door mij zelve onderrigt wierden), zich eene altijddurende aanspraak maken op de erkentelijkheid van eene moeder, die werwaarts hij ook ginge, hem met hare gedachten zou vergezellen, en den Hemel bidden hem in bijzondere hoede te nemen. Ik bepaalde de som, die ik vooreerst noodig zou hebben op drie duizend franken, en eindigde met hem reeds bij voorraad te bedanken, voor het geluk, dat hij zeker gereed zou zijn te weeg te brengen in eene familie door mij, zoo zeer aan de zijne verknocht. - Ik kreeg spoediger, dan ik het had durven verwachten, het verlangde geld met een briefje van fredrik, uit hetwelk het duidelijk bleek, dat hij volkomen mijne dupe was, en dat hij het niet onaardig vond eens vrijelijk en zonder er iemand in te bemoeijen over zijn eigen geld te hebben kunnen beschikken. Toen schreef ik naar Holland aan willem P., maar hier sprak ik slechts ter loops van mijn' broeder, en grondde mijne aanvrage van zeven duizend franken voornamelijk op de noodzakelijkheid van zekeren koop, dien ik zeide gedaan te hebben, te honoreren, er bijvoegende, dat ik voor fredrik veel onkosten gemaakt, en door dezes weigering van marianne's hand, deze halve zuster tot mijne lasten bleef houden. Gelijk ik voorzien had, slaagde ik van dezen kant niet zoo gemakkelijk als van den an-

[p. 53]

deren. Na lang wachtens (zoo het schijnt, omdat emilia, die thans in Straatsburg is, eerst is geraadpleegd geworden), ontving ik slechts 6000 franken met een' vrij droogen brief, uit welken ik vernam, dat men niet begrijpen kon, hoe ik zoo onvoorzigtig geweest was, van in mijne uitgaven mijn reeds zoo aanzienlijk inkomen te overschreiden, dat men ter liefde van de nagedachtenis van vader, diens Wed. wel wilde helpen, maar dat men begreep, dat eene verdubbeling van inkomen voor dit jaar, al was wat ik billijkerwijze verlangen kon, enz. - Inmiddels kwam des saules, hij ziet er fris en gezond uit, en heeft een zeer lief sommetje mede gebragt, zoo dat indien hij nu zijne romaneske liefde voor de schoone eupmémie wil laten varen, en met ons te zamen gaan wonen, wij met ons nieuwe fortuintje bij het oude zoo bloeijende, gevoegd, een heerlijk leventje zullen kunnen lijden, van rondom benijdt, maar door een ieder gevleid en gezocht, en geheel onbekommerd voor de toekomst, al ware het ook, dat marianne nimmer gelegenheid vond, om zich te établisseren. Maar ik vrees, dat onze broeder nog altijd aan zijn nonnetje denkende, haar zal opsporen en als zijne echtgenoote erkennen. ‘Elle a (zeide hij mij laatst eens), ‘elle a pourtant été la mere de ma séraphine, et je lui dois de lui donner quelque réparation de ses si longs malheurs!’ Nu, al vindt hij haar weder, wij behoeven ons niet met haar te bemoeijen, en zijn nu althans, zon-

[p. 54]

der iets van charles noodig te hebben, rijk genoeg, en al worden de Heeren P. en mijne teederbeminde dochter al eens gewaar, dat zij door mij om den tuin geleid zijn, het kan mij niet meer scheelen, wij hebben (gelijk men in Holland zeggen zou), onze koeitjes op het droge. Verheug u in het tegenwoordige, en in onze blijde vooruitzigten en geloof mij te zijn

Uwe liefhebbende zuster

thérese Wed. P.