De kleine pligten (4 delen)

CXXIX. Brief.
Karolina M. aan Emilia P.

Amsterdam, 11 December 1808.

Naar Rotterdam heb ik, geloof ik, nog nimmer een' brief gezonden; dat ik zulks doen moet, ten einde hij u, mijne lieve emilia! in handen kome, is mij vreemd. Hoe minzaam ook Mevr. P. alles voor u geschikt heeft, spijt het mij echter, dat ik u hier weder langer missen moet, dan ik gedacht had dat noodig wezen zou. Maar de reden van uwe afwezigheid is goed en aangenaam. Ik wensch u van harte geluk met het vooruitzigt van eene lieve schoonzuster te zullen krijgen, mogt de vrienschap welke gij voor haar gaat opvatten, maar de uwe voor mij niet verminderen! Zeg ook een vriendelijk woordje van mijnentwege aan uw' broeder, wij zijn oude kennissen en ik hoop dat hij mij zal vergunnen, als er eens gelegenheid toe wezen zal, mij aan zijne

[p. 156]

christina te laten voorstellen. Dat het vertrek, van Mevr. R., u leed gedaan heeft, begrijp ik zeer ligt, maar dat gij van die kwelling sprekende en treurende over de gelegenheid, die er voor de menschen is, om van elkander af te leven, er bijvoegt, wat is, is zeker goed, dat begrijp ik niet. Hoe! zou alles wat is, goed zijn? Zoodoende bestond er geen kwaad, zoodoende ware de wereld een paradijs, en moest men haar wel degelijk lief hebben, en, dit zegt gij anders, moet men niet. Ik heb aan uwe zinsnede alle mogelijke wendingen gegeven, dan eens gedacht, dat gij hadt willen vragen: wat is zeker goed? om aan te duiden dat er geen blijvend goed is, maar den nadruk welken gij aan het eerste is geeft, deed mij deze uitlegging verwerpen. Dan eens heb ik gelezen alsof er stond wat is, is zeker niet goed, doch op die wijze kwam het volgende: ‘daarmee moet ik mij troosten,’ enz. niet overeen, dus alles te zamen genomen, ik begrijp u niet. Misschien zult gij in uw nieuw verblijf wel ruim den tijd hebben, om mij het raadsel op te lossen, doe zulks indien gij kunt, want uwe brieven zijn, voor mij, van te veel belang, dan dat ik iets uit dezelven zou willen blijven betwijfelen, en zoo misschien eene nuttige les voor mij te loor zien gaan.

Ik heb mij op St. Nicolaas-avond, allerbest geamuseerd. Mijne moeder en ik reden in hare koets rond met Mevr. van F. en jeanne. Het was overal prop vol en er waren vele lieve surprises te

[p. 157]

koop. Toen ik te huis kwam, vond ik nog al veel presentjes, de zenders van welke ik min of meer spoedig raadde, één was er evenwel (en dat het mooiste van alle) waarvan ik niet kan nagaan wie het mij zond. Het is eene dubbelde snoer bloed-koralen met een paar oorknopjes er bij. Ik dacht zeker dat het van mijne moeder kwam, wijl ik haar dikwijls gezegd heb dat ik bloed-koralen zoo mooi vind, maar zij verzekerde mij, toen ik haar wilde bedanken, dat zij de geefster niet was. Toen viel mij oom D. wiens petekind ik ben, in, maar 's anderen daags bij hem gegaan zijnde, om de waarheid te onderzoeken, zeide hij: ‘Neen kind, ik heb u geen St. Nicolaas gezonden. Ik geef gaarne iets tot aanmoediging of belooning, of als iemand iets noodig heeft, maar op gezette tijden geschenken te geven, om geene andere reden dan wijl het die dag is, vind ik al te dwaas, om het meê te doen. En dan ook in mijne oogen hebt gij reeds zoo vele nuttelooze snuitserijen en opschikjes, dat ik geheel niet gezind ben derzelver getal te vermeerderen.’ - Ik ben dan nu nog gissende en zoekende, maar verlang zeer den gever of de geefster te ontdekken, wijl ik dan eerst gebruik van het geschenk zal durven maken.

Voorts wordt u bekend gemaakt, dat de Hoogwelgeborene Jonkvrouwe geertruid van A. verleden Zondag ochtend is overleden. Het huis is pot digt gesloten, maar de dienstboden halen adem, zij moet in hare ziekte vreesselijk lastig geweest zijn,

[p. 158]

nimmer tevreden met de oppassing, en in het geheel niet gezind om af te trekken.

Hier moet ik - afbreken, want ik word zoo aanstonds afgehaald om naar het zondagsche concert te gaan - Vaarwel

Uwe liefhebbende Vriendin

karolina M.