De kleine pligten (4 delen)

II. Brief.
Emilia P. aan Karolina M.

Zeist, 23 Febr. 1808.

Wat zal ik u antwoorden, mijne lieve! op uwes brief, dien ik eergisteren heb ontvangen? Onze denkbeelden loopen te veel uit een, dan dat ik u iets zou kunnen zeggen hetwelk u aangenaam wezen zou. Gij verheugt u over de aanstaande overkomst van den Koning en zijnen hofstoet in Amsterdam, over het vooruitzigt van op bals en partijen te kunnen gaan, en ik heb de eerste dier tijdingen met innig leedwezen vernomen, ik kan niet deelen in uwe

[p. 3]

vreugde, over de daaruit voorvloeijende mogelijke gevolgen. Indien ik het oog op den toestand van mijn vaderland sla, schrel ik. Indien ik bedenk wat Amsterdam geweest is, bedroef ik mij innig van met regt te moeten duchten, dat de zetel van den koophandel dien van hoofsche losbandigheid worden zal; dat werkzame jonge lieden, door duizenderlei nieuwe verleidingen, van degelijke bezigheden zullen Worden afgetrokken, en meêgesleept in eene draaikolk van wufte vermakelijkheden, die vele hunner ten verderve kan brengen. Ware het nog den tijd, toen een Nederlandsch Vorst, met den zedigen titel Van Stadhouder bekleed, eene, indien ik mij eens zoo uitdrukken mag, burgerlijke hofhouding hield, en oud-Hollandsche zeden ten toon spreide, ik zou eenigzins met de bewuste verplaatsing kunnen te vreden zijn. Maar wie staat nu, helaas! aan het hoofd van den Staat -? Een Franschman, of Korsikaan. Wie omringen hem? - Vreemdelingen, die onze Natie verachten, onze eerbiedwaardige deftigheid bespotten, en niets meer wenschen, dan in onze zeden eene omwenteling te weeg te brengen, die ons met hen in losse onbezonnenheid, om niets meer te zeggen, gelijk make. Het stadhuis, zegt gij, is den Koning tot een paleis aangeboden: geloof zulks niet. Reeds in het verspreiden van dit gerucht ligt een bewijs van der Franschen arglistigheid: zij willen alles ten schoonste voor lodewijk doen voorkomen, en schuwen niet, het verlangen des Konings om iets te bezitten, te verbloemen, door te zeggen, dat zulks hem aangeboden is; wel wetende, in dit geval, hoezeer

[p. 4]

het den Amsterdammeren mishagen moet, hun schoon stadhuis in een paleis te zien veranderen, en er zich weinig om bekommerende, of de blaam daarvan op de Regering valle. - Neen, ik kan mij met u volstrekt niet verheugen! En, vrees ik de gevolgen der bewuste nieuwigheid voor de jonge lieden in het algemeen, als vriendin, moet ik u zeggen, dat ik die voor uwe persoon in het bijzonder als zeer gevaarlijk beschouw. Reeds verschuift gij tot op het eind van uwen brief, mij van de ziekte uwer moeder iets te melden, en dan nog doet gij het met eene onverschilligheid, welke u, verschoon mij het te zeggen, weinig eer aandoet. Hoe! de gedachte aan vermakelijkheden, die u misschien te beurt zullen vallen, maken u te vrolijk om u over den toestand eener dierbare persone te bekommeren? Wat zou het wel zijn, zoo u de keuze eens vrijstond, om werkelijk aan eene partij deel te nemen, of eene zieke moeder op te passen? Zoudt gij dan waarlijk uw vermaak boven uwen pligt stellen? Ik hoop neen, maar vrees, dat gij nog weinig tegen verleidingen bestand zijt, en dus, niet zonder reden, stuiten mij de gene die u wachten, tegen de borst. - Schrijf mij spoedig weder; begin dan met hetgeen het belangrijkst is, namelijk met den toestand uwer moeder; verhaal mij daarna wat u aangenaam mogt wezen, maar betoom uwe vreugde over zaken, die waarlijk niet verblijdenswaardig zijn. - Vaarwel.

Uwe liefhebbende emilia P.