Uit mijne sportportefeuille

Club-Medailles.

In navolging van hetgeen de A.N.W.B. in 't groot doet, om, door uitlooving van medailles en het uitschrijven van wedstrijden, de liefde voor den wielersport op te wekken, het maken van mooie ritten aan te moedigen, en den standaard onzer records in verhouding tot die in het buitenland te brengen, wordt door de Clubs in 't klein, en onder het beperkter aantal harer leden, eveneens door het uitlooven van medailles en het uitschrijven van wedstrijden getracht om de ambitie en den rijlust harer leden wakker te houden.

Hij, die van tijd tot tijd de verslagen der clubs leest, zal zeker, evenals wij, aangenaam getroffen zijn door de lofwaardige pogingen van vele clubbesturen, om, niettegenstaande de beperkte geldelijke middelen, waarover zij te beschikken hebben, toch gouden, zilveren en bronzen medailles beschikbaar te stellen voor hen, die in een aangegeven tijd de 100, 50 of 25 K.M. afleggen of een bestaand record over die afstanden verbeteren. Deze pogingen van die besturen verdienen dan ook aanmoediging en steun van alle kanten. Maar zoo wij, niettegenstaande deze erkenning van de verdiensten der clubbesturen, toch een ernstig woord van waarschuwing willen nederschrijven, dan is 't slechts om, nu 't nog tijd is en ernstige gevolgen gelukkig nog uitgebleven zijn, tegen overdrijving in dit opzicht onze stem te verheffen.

Deze overdrijving, waarop wij doelen, schuilt niet zoo zeer in het aantal en den aard der uitgeloofde prijzen, dan wel in de voorwaarden, welke aan de verkrijging dier medailles verbonden zijn. De door ons bedoelde persoon, die genoeg belangstelling in de sportzaken heeft om nu en dan een blik te werpen in de clubverslagen, zal ongetwijfeld wel opgemerkt hebben, dat de tijden, waarin de gestelde afstanden moeten gereden worden, door vele clubs zeer zwaar gesteld zijn, en meer en meer de records op den weg onzer beste rijders nabijkomen.

En nu vreezen wij (een vrees, die volkomen gerechtvaardigd is door hetgeen wij wel eens door eigen aanschouwing gezien hebben), dat deze voorwaarden vele clubleden - en in de eerste plaats de jóngere en dikwijls meer eerzuchtige adepten van het

[p. 55]

rijwiel - in de verleiding brengen om kunstverrichtingen te beproeven, welke boven hun krachten en leeftijd gaan. Jeugdige wielrijders, nauwelijks aan de knapenschoenen ontwassen, zullen mogelijk aan de temptatie van een medaille geen weerstand kunnen bieden, om zich zoogenaamd in training te begeven, om wonderstukken op het wiel te verrichten, waarmee zij niet alleen hunne gezondheid in gevaar brengen, maar bovendien veel schade berokkenen aan de populariteit van het wielrijden bij familieleden en in de buitenwereld. Want even gezond als een met oordeel gebruikt rijwiel voor de hygiëne van een volwassen lichaam is, even schadelijk en gevaarlijk is het traineeren en racen voor de organen, welke nog niet een zekere trap van ontwikkeling hebben bereikt; en even gaarne als het publiek den krachtig ontwikkelden jongenman op weg of baan tegen zijns gelijken ziet kampen, even ongaarne wordt zijn oog getroffen door den knaap, die in onmogelijke houding en met bovenmenschelijke krachtsinspanning over het rijvlak snelt, en meer medelijden dan bewondering opwekt.

Daarom waarschuwen wij tegen overdrijving en tegen het stellen van die bezwarende voorwaarden. Bovendien - en dit is een bewering, waarvoor wij geen tegenspraak vreezen - heeft een club meer aan het bezit van een groot aantal gemiddeld-goede rijders, dan aan den roem van een of twee wielrenners, welke haast bovenmenschelijke kunsten op het wiel kunnen verrichten. Wij beweren, dat een vereeniging van bijvoorbeeld dertig leden meer recht heeft om trotsch te zijn, wanneer 15 of 18 harer leden de 25 K.M. in 60 of 65 minuten kunnen rijden, dan wanneer zij één recordrijder bezit, of twee leden, welke dien afstand in 45 minuten kunnen afleggen.

Maar - en dit komt er óók nog bij - deze kunstmatig gekweekte clubberoemdheden dragen er ook nog toe bij, dat vele leden zich van het bezoeken der clubtochten onthouden, daar zij bang zijn voor een te warme pace onder het rijden, een pleiziertocht niet in een wedstrijd willen zien ontaarden, en zich niet willen blootstellen aan den spot van jongere leden, die bij toeval misschien meer tijd hebben gehad om zich te oefenen en hen op het einde van den middag gemakkelijk kunnen achterlaten. In meer dan één opzicht dus brengen deze clubracers de belangen hunner Vereeniging meer schade dan voordeel aan.

Om die redenen roepen wij der clubbesturen toe: ‘Behoedt u voor overdrijving. Stelt uwe tijden zoodanig, dat een gezond en gemid-

[p. 56]

deld-goed rijder de opgegeven afstanden zonder onnatuurlijke inspanning afleggen kan, en laat die prachtige tijden en records aan onze wielrenners over. Herziet dus die tijden op uwe medaillelijsten, en gij zult de liefde voor den wielersport, het maken van mooie ritten, en de populariteit van het rijwiel meer bevorderen, dan door het aankweeken onder uwe leden van een museum van wedstrijd-curiositeiten.’

Laten wij u ten slotte wijzen op het voorbeeld, dat door het Dagelijksch Bestuur van onzen Bond in dit opzicht gegeven is. Toen het eens van een rijwielhandelaar het verzoek ontving om de voorwaarden, waaronder hij een wegwedstrijd over eenige honderden Kilometers wilde uitschrijven, te sanctioneeren, verbond het aan het verleenen dezer sanctie de restrictie (in het belang der sporthygiëne en van de voortduring der populariteit van het wielrijden), dat de deelnemers aan dien wedstrijd den twintig-jarigen leeftijd zouden hebben bereikt.

Welnu, waar het Dagelijksch Bestuur van den A.N.W.B. het goede voorbeeld heeft gegeven, mag geen misplaatste trots of overschatting van krachten de clubbesturen weerhouden om ons aller Hoofdbestuur op dezen weg te volgen.