Op zachte vooizekens

[p. 36]

Van Vriendschap

Aan Jef Leynen

Nu draag ik uw goedheid overal rond...
Ze zingt in de woordekens van mijn mond;
Ze woont in mijn huizeke van de hei,

Heel dicht bij mij.

Ik drage ze schoon door mijn eenzaam wee:
Een wonder van rozen in dorre steê...,
Muziek door den avond.., wat zon op mijn weg..,

Een teer gezeg...

Ik heb van uw droomen de diepte bevroed,
Ik heb van uw leven de leègte vermoed...
't Zingt àl op uw wezen, 't zingt àl in uw woord

Een grootsch akkoord.

Maar 't schoonst, wat ik vond in uw stemmige woon,
Het was van uw zangen die weemoedstoon
Om héél oude smart, die 'k verborgen zag

Onder uw lach...

Ik ook, ik verbloem door een lach, door een lied
M'n weedom, waar niemand de diepten van ziet;
Dies heb ik ons ziélen, dat paars gebloemt,

Te zaam genoemd,

[p. 37]

 

Tezamen, al woonden we nimmer bijeen,

 

Tezaam om ons heden..., misschien om 't verleên...;

 

Tezamen, zoo zonder dat iemand het weet,

 

In lach en leed.