Op zachte vooizekens

[p. 31]

Avondliedekens

I

Des avonds worden mijn gepeinzen

Een hofke van geheimenis...

Waar bloemen naar het Westen wijzen,

Waar iedre vogel slapen is.

Des avonds wordt de wereld kleener

En dichter alle ver verleên...;

Die eenzaam zijn, worden alleener,

En, die beminnen, méér bijeen.

Des avonds weegt er op mijn zwijgen

Die schoone, menschelijke pijn...;

De drang een innig woord te krijgen

En zelf voor iemand lief te zijn.

II

Daar ligt erbarmen in den avond,

Een goedheid, die geen grenzen weet;

Wie 's avonds geeft zijn hert, zijn handen,

Vergeet zoo goed zijn eigen leed.

Daar ligt vergiffenis in den avond...;

O gij, die 'k smorgens heb gehaat,

Ik voel, dat gij, ter schemer-ure,

Weer schoon door mijn gedachten gaat.

[p. 32]

 

En liefde ligt er in den avond,

 

Zóóveel, dat ik den wreeden man,

 

Die 't schoonste van mijn droom ontwijdde,

 

Des avonds weer beminnen kan.

III

't Is goed in 't eigen hert te kijken

Nog even vóór het slapen gaan,

Of ik van dageraad tot avond

Geen enkel hert heb zeer gedaan;

Of ik geen oogen heb doen schreien,

Geen weemoed op een wezen lei;

Of ik aan liefdelooze menschen

Een woordeke van liefde zei.

En vind ik, in het huis mijns herten,

Dat ik één droefenis genas,

Dat ik mijn armen heb gewonden

Rondom een hoofd, dat eenzaam was...;

Dan voel ik, op mijn jonge lippen,

Die goedheid lijk een avondzoen... -

........................
't Is goed, in 't eigen hert te kijken

En zóó z'n oogen toe te doen.