Op zachte vooizekens

[p. 29]

Menschenoogen

Ik hoû van oogen, door weemoed gewijd;
Ik hou van oogen, die hebben geschreid,
Die hunkerend uitzien van groot gemis
Of starlings staren van droefenis.

Ik hoû van oogen, die, prachtig-spontaan,
Van groote smart naar geluk willen gaan
En moe, van gemijmer in avondlijk land,
Weer blikk'ren als ruiten, waar zonlicht in brandt!

Maar godd'lijk de kijkers, die schreiens gereed,
Schittren en zingen hoog boven hun leed;
- 't Zijn zij, die der zielen ellende bevroên -,
Die lachen..., om de andren geen zeer te doen.