Op zachte vooizekens

[p. 14]

't Is Goê

't Is goê..., 't is goê!...

Vraag niet, o kind, waarom en hoe

Die weemoed over uw vreugde vlot.

Men moet in ieder groot genot

Een plekske schaduw lezen;

Daar moet aan iedre bloem een traan,

Aan iedere zon een ondergaan,

Aan iederen dag een avond wezen.

't Is goê!... 't is goê.

Dat, na 't verzengend zon-gegloê,

De witte vreê van 't maangelaat

Over de moede wezens gaat

Van die geen zon verdragen...

En dat van deernis, nu en dan,

De looden lucht nog schreien kan

Voor hen, die nimmer klagen.

't Is goê..., 't is goê,

Dat, achter 't alledaagsch gedoe

Van grooten strijd om klein bestaan,

De menschen naar hun sponde gaan.

- Die goede, oud-bekende -

Dààr, tusschen waak en sluimer in,

Vindt menige goedheid heur begin

En menige smart heur ende...