Brieven. Deel 8. Multatuli-Busken Huet 1867

[p. 217]

XIX.

Keulen, 25 January 1868.

Lieve beste Tineke.

Dat ik nog niet weg ben van hier is om R. geen voorwendsel te geven dat ik buiten de afspraak ga. Ik wacht een brief van hem.

Komiek dat ik dezer dagen (als bewys van opleven) weer eens iemand heb kunnen beschermen. Een meisje stond zoo goed als op straat. Ik heb haar voorloopig een kamer in ons huis laten geven, en ze schryft nu op advertentiën. Ze schynt een goed kind te zyn.

30 January.

Van R. een zeer vriendelyken maar toch zonderlingen brief. Hy klaagt dat de minister van kol. zoo prozaisch is! En raadt me aan te wachten met naar den Haag te gaan tot de verkiezingen afgeloopen zyn. De verkiezingen zyn afgeloopen. Hy moet dus hiermede bedoelen sommige herstemmingen. Maar ik begryp niet waarom?

Voor een paar dagen raakte ik in aanraking met een meisje dat niet wist waar ze den nacht zou doorbrengen. Ik bragt haar by mimi, en er was in 't huis waar we wonen een kamertje te krygen. De bedoeling was nu een dag of hoogstens

[p. 218]

twee. Nu, komieker avontuur heb je nooit gezien, ze wil niet weg! Ik had sedert lang niet gelachen, maar dat kind doet me uitproesten van lachen. Gister zeide mimi en ik dat er zware zorgen waren, en dat ook het kamertje waar zy sliep tegen den eersten verhuurd was.’ Och zei ze dat is niets. Gy (dat heet: ik) moet immers toch naar Holland, ga dan maar wat vroeger dan kan ik wel blyven’. Dat is brutaal, denk je? Nu, ze is zacht en goed, maar kan zich niet verbeelden dat ik haar op straat zou zetten. Ze is een kind in vertrouwen. Daarby zingt ze (zonder muziek te kennen) zeer schoon. Ik zei haar dat ik zooveel zorgen had, en dat ze my bezwaarde. Dan lacht ze en zegt dat alles zich wel schikken zal. Nu moet je weten dat de eigenlyke oorzaak van haar verlegenheid was dat een heer haar geëngageerd had om zingen te leeren (want haar stem is heerlyk) om dan aan 't theâter te kunnen debuteren. Nu nadat ze dit goedmoedig had aangenomen en hare betrekking in een winkel daarom had opgezegd, bleek er dat men haar voor wat anders gebruiken wou. Toen is ze woedend geworden, en in die stemming ontmoette ik haar. Oogenblikkelyk ging ze met my mee, en nam myn troost zoo letterlyk op als een kind! Het is een curieus studie-exemplaar!

[p. 219]

De Max Havelaar is reeds in de schotsche couranten geannonceerd. Nu zit ik erg in den brand met myne correspondentie met R. en de engagementen met de schotsche uitgevers. 't Is moeielyk niets te bederven aan een der beide kanten.

Je begrypt hoe graag ik je in plaats van al dat gemaal, iets decisiefs schreef. Maar beste lieve Tineke, wyt het my niet. Ik lyd er genoeg onder.

Door myn bemiddeling is Huet's positie veel verbeterd. Hy heeft naar 't schynt een officieele aanstelling gekregen (dat schryft Rochussen, en ook die beste Nahuys, de vertaler van Max Havelaar). En... Huet zelf heeft het me nog niet geschreven! Ik denk valsche schaamte, omdat hy geslaagd is, door my, en dat ik nog tob. Maar goed en solide is hy. 't Zal zich wel oplossen. Hy erkende zelf in een vorigen brief dat ik hem een groote dienst gedaan had en noemde my een ‘toovenaar’, omdat ik hier van Keulen uit hem met de ministers in aanraking had gebragt.

Dag beste Tine, dag kind!