Brieven. Deel 5. Minnebrieven-tyd 1861

XI.

Lieve beste Tine. Ik heb reeds eergister uw brief ontvangen. Kassian! Het schynt nu dat van Straten de eenige is die de zaak van de inschryving flink wil doorzetten, al de anderen halen bakzeil. Ik heb nu dat stuk gelezen dat in December al klaar was. Daarin kwamen phrases die my hinderden, maar er was toch ook veel in wat nog al goed klonk. Maar nu is er, ik begryp niet goed waarom, een ander stuk voorgesteld doch dat zoo is dat ik er voor bedanken moet. Van Straten is dat met my eens. Ga nu eens na wat een getob. Als het klaar is met den een, wil de ander weer niet, en de geheele historie schynt ten slotte neer te komen op ‘niet willen’. Behalve van Straten.

[p. 56]

Hy is heel lief en fideel, dat moet ik zeggen.

Ik schreef niet over Eugenie omdat ik waarachtig niet weet wat te doen, Als wy geholpen waren had ik al lang aan v.H. [De beschermer van Eugenie] geschreven, maar nu weet ik het niet. Het moet haar niet goed gaan anders had zy geschreven, kassian! Ik denk net als gy dat zy weer in ellende is, en zich daarom verbergt. Het is haar aard om verdriet weg te stoppen. Dit is werkelyk iets edels. Zie eens ik houd het voor zeker dat ze weer in een huis is, klaar voor ieder! en met my wilde zy niet te doen hebben om u niet te kort te doen. Ik vind haar een edel schepsel, 't Spreekt vanzelf dat wy haar opzoeken zoodra wy helpen kunnen, maar waartoe nu?

Ik doe wat ik kan. 't Is me een rust dat je nog net genoeg hebt voor den eersten. Want ik wil zoolang mogelyk wachten met vragen. Als de hoofdzaak doorgaat vraag ik van Str. maar niet eer.

Dag lieve engel, dag kinderen. Ik peins op eene inschryving zonder die menschen. De zaak is dit: ik wil de motieven politiek hebben, en zy willen het tourneren als medelyden. 't Is uit poltronnerie, dat is de heele zaak.