Brieven. Deel 4. De Havelaar verschenen 1860

XLIX.

Maandag morgen 17 Sept. 1860.

Lieve Hart! Ik heb uw lief briefje van Zaturdag, uwe opgave is perfect, zend my fr. 100. Neen teeken 't niet aan, maar zorg dat het niet zichtbaar is van buiten. Ik zeg dit omdat ik zooveel hoor van verloren brieven.

Ik heb veel drokte, maar ben opgeruimd. Begryp eens dat men al bezig is den Max in 't engelsch te vertalen. Hierby een proef. Men is by my gekomen met eenige vertaalde hoofdstukken om my te vragen of ik het goed vond. Ik heb geantwoord: ik kan er niets tegen doen al wilde ik, doch ik zal den koning waarschuwen, want in Engeland zullen meetings komen, en ik voorzie dat als ze nu niet hooren, dat de tyd van schryven en vertellinkjes spoedig voorby zal vrezen.

Zeg den heer van Vloten dat die vertaling geheel buiten my om geschiedt. Men is by my

[p. 147]

gekomen (hoogst beleefd) quasi om myne toestemming te vragen. Ik zeide: als ik 't nu weiger? Dan doen we 't toch. Ons bezoek is alleen een bewys van courtesy and respect for the author of this wonderful work, and for Havelaars character.

Maar ze vroegen noten en aanteekeningen van my. Die heb ik geweigerd tot nadat ik den koning zal gewaarschuwd hebben. Met dien brief aan den koning ben ik bezig.

Hoogstwaarschynlyk zal ik nu door die pressie van buiten een paar nummers van myn program moeten overslaan. Ik bedoel de 2^de Kamer.

De steen is aan 't rollen. Ik zelf zal hem weldra niet kunnen tegenhouden, en als het wezen moet ga ik door tot de uiterste konsequentie.

‘In generous England you 'll find open hearts for your person and your sake!’ Zoo zeiden zy.

De hoofdstukken die ik gezien heb waren perfect vertaald, mooi! Bygaand vers ook. 't Is lief, inderdaad.

Dag hartekind en menschdom, beste jongens.

In Frascati staat men op om my te zien. 't Is komiek, dag hartje.