Brieven. Deel 4. De Havelaar verschenen 1860

XXXV.

[Een gedeeltelyk verscheurde brief en als de vorigen zonder datum, maar die volgens den inhoud hier tusschen past.]

Ik ben in den Haag geweest, ‘ik ben een puur genie’ zeggen ze... goed!

Uw schryven heeft me een idee gegeven. Ik denk binnen een paar dagen geld. Houd je goed. Ik heb hoop. De stemming in den Haag is heerlyk. Later alles uitvoerig. Ik hoop je binnen een paar dagen geld te zenden. Ik heb een idee. Dank Edu voor zyn brief, dag Nonnie. Ik ben in weerwil van alles vol moed. In den Haag begrypen ze nu dat ik vryheid noodig heb. Ik heb 't hen verteld! dat verzeker ik u, en ze keken als gekken. Ik kan u niet alles vertellen.

Myn idee is dit: de boekverkoopers, redacteurs etc. loopen me na om stukken, iedereen. Zelfs Bekking toen ik hem voorlas wat ik dan eigenlyk geven wilde, scheen zyn vriend D.v.T. opteofferen aan 't pleizier gedrukt te zien wat ik schreef. Van Soest rukte my (voor den Indiër) den brief uit

[p. 108]

de hand dien ik schreef aan den Tydspiegel, en wilde dien niet weergeven. Hy plaatst hem in den Indiër en schryft er boven: ‘van den genialen multatuli’ ik begryp niet goed waarom, want die brief is heel eenvoudig.

Nygh uit Rotterdam schryft me ook.

Kortom 't is een rage.

Welnu, ik zal aan een uitgever f 1000 vragen, dadelyk, oogenblikkelyk, en ik heb hoop dat ik slagen zal. Dag engel.

Kus de lieve lieve jongens. Ik heb hoop.

Als ik eerst f 1000 heb dan zamen in den Haag, denk ik, dag schat.

Ik ben puur verliefd op Sietske. Dat is een engel. Je moet kennis met haar maken. Och, schryf haar eens en zeg dat ik u gezegd heb dat ik verliefd op haar ben, en dat dat mag. Ik had gemerkt dat ze wat op haar gemoed had, en had haar gezegd dat ze my eens schryven zou. Nu kan ik u zeggen dat ze worstelt met het oomschap. 't Is aandoenlyk om aan te zien. Zy is gedrukt onder haar prozaische omgeving. Ik heb haar niet geantwoord, ik wil eerst dat ze wat van u hoort.

Zeg niet dat ik me wel met wat anders mocht bemoeyen. Ik heb noodig iets wat me beroert. Die Estelle van 't casino, heeft my Saïdjah doen

[p. 109]

schryven. Te lang om uitteleggen... maar 't is zoo.

[Deze Estelle was een zangeres in het casino, een café-chantant in de galery te Brussel. De entree was daar 50 centimes en als multatuli kon ging hy daar heen. Hy spreekt hiervan ook eenmaal in een brief aan Tine in den vorigen Bundel. Zie brief XIV slot. Hy zag dat meisje gaarne, en haar gevoelvolle zang deed hem aan. Maar hy heeft haar niet nader gekend en slechts zelden gesproken.]

Denk altyd als ik amourettes heb, of zoo iets, dan heb ik verve... 't is my de stof waaraan zich de vlam hecht. Deel er in, en schryf aan Sietske een hartelyken brief. 't Is inderdaad een lief kind, dag beste engel.

Jan is saai, maar ik ben benieuwd wat hy zal zeggen na 't hooren van de impressie die ik gemaakt heb in den Haag. Ik heb ze daar totaal ingepakt, en ik wacht gevolg daarvan.