Volledige werken. Deel 15. Brieven en dokumenten uit de jaren 1872-1873

[7 februari 1873
Aantekeningen van Mimi in Dagboek]

7 februari 1873

Aantekeningen van Mimi in Dagboek II. (M.M.)

Januari: schrijffout voor Februari.

de toespeling op Vosmaer: zie ‘geen onderscheid meer tusschen vriend en vijand’.

Vrydag 7 Januari half vier.

Sedert eenige dagen is D. in een goede stemming en werkt hard. zoo ook gisteren. Zijn hoest is nog niet over maar veel beter en hij slaapt goed gewoonlijk. Gister had hij reeds een paar maal gezegd dat hij toch zoo wel was. om half vier kwam met het krantje een proef revisie. er was weinig aan te doen zoodat hij het om vijf uur gauw zelf op de post deed. toen hij terug kwam zag ik uit het venster. hij stapte zoo en scheen zoo goed gestemd. maar was met hem. Het eten was klaar. toen hij zich ontkleed had nam hij het krantje op. ik vroeg hem om te komen eten. hij scheen niet te luisteren. ik begon maar. hij bleef lezen. eindelijk reikte hij mij de courant aan. nu, dat is een hoofdartikel op mij!’ Ik las het nu ook. titel ‘het publiek en het genie.’ O zeide ik dat is zoo duidelijk op jou. Droogstoppel en rozemeyer ‘veracht publiek.’ en de toespeling op Vosmaer...

[p. 601]

- O, zei D. 't is duidelijk. hij durft Vorstenschool niet te beoordeelen zooals hij gezegd had en zoekt nu deze uitweg. dat is de aanleiding. maar 't is een gemeen stuk.

Nu, zeide ik dat is ook een vergelijking. ‘Een eerlijk kruidenier en... dat klopt niet.

- Mijn god, antwoordde D. ergerlijk. wat ben je toch onontwikkeld dat je dat niet ziet. 't Is hatelijk dat ik je alles moet voorkouwen. Ik kroop terug in mijn schulp en zei niets en keek effen.

Zie je dat nu niet in. Die vergelijking deugt niet. maar dat hoeft ook niet. hij wil zeggen een eerlijk kruidenier en een schelm. maar dat schrijft hij niet. toch is de zin zoo ingericht dat 'n ieder die meening verstaat. Dat is juist het gemeene van dit stuk. het is een voorbeeld van gevaarlooze laster. Wat ben je toch dom.

Hij was heel ontstemd en ik hield mijn hart vast voor onze rust en zijn werk. telkens riep hij uit wat moet ik nu daaraan doen.

Na het eten ging hij zitten lezen en we spraken niet. tot de thee. Toen waagde ik eens een woordje en hij antwoordde met lieve. de bui dreef dus voorbij. Nog een half uur en hij ging zelfs zitten werken - en het vlotte. Wat later in de avond zeide hij in eens van zn werk opziende: Weet je wat mij uit dat stuk blijkt?

- Nu wat dan?

- Dat mn werk niet zakt. Daarover geen woord. als dat zoo is word de toon anders.

- de Veer vermoedt niet dat je dat uit zn stuk leest zeide ik.

- Neen natuurlijk. Waarom valt hij niet mijn werk aan? Omdat het makkelijker is mij voor een schelm uit te maken, vooral zoo dat ik er slechts moeilijk op antwoorden kan

- Ja, hij zou zeggen dat hij bij het schrijven niet aan jou gedacht had.

- Zeker. Maar wie 't leest moet aan mij denken.

- ja!

- 't Is een gek land zeide hij, opschrift het genie en het publiek en er kan alleen aan mij bij 't lezen gedacht worden.

Hij werkte flink door gister avond maar morrelde toch al: hoe moet ik die zaak aanpakken. en met funke. - Hij maakte nog gisteravond een pakje kopie klaar, maar schreef er geen woord bij daar hij niet weet hoe die zaak te behandelen.

Van nacht of liever vanochtend zag ik dat hij wakker lag. Z'n oogen wijd open in bed.

[p. 602]

- Mijn god zei ik slaap je niet?

- Die zaak van de Veer zit me in m'n maag. Hij hoestte ook wat. maar toch niet zoo dat hij daarom wakker zou blijven.

Van morgen had hij hoofdpijn. hij ging zitten lezen, gelukkig is ze gezakt. nu is hij wel en werkt.-

Daar komt een briefje van funke. die schrijft dat hoofdartikel hem ergert. dat het den hdredacteur heugen zal d. beleedigd te hebben in funke's blad, enfin. dek was blij met dat briefje. ik ook. ik was bang voor finessen dit is loyaal. eerlijk van funke. ik ben er zeer blij mee het de verhouding niet schaadt. en D!