Volledige werken. Deel 11. Brieven en dokumenten uit de jaren 1862-1866

[27 februari 1865
Aantekeningen van d'Ablaing]

27 februari 1865

Aantekeningen over Multatuli door R.C. d'Ablaing van Giessenburg. Vier enkele velletjes, tot bovenaan blz. 8 beschreven. (M.M.)

Deze eerste aantekening staat op blz. 1-2.

27 Februarij 1865

Dekker is gisteren avond (Zondag) in Frascati geweest. Hij zat daar, gelijk hij heden verhaalde aan één tafeltje met een burgerman en twee jufvrouwen. Dit gezelschap scheen weinig uit te gaan, - de man had te veel te doen met zijne zaken. - het was dan trouwens ook luttel op de hoogte van wat er zoo al in de wereld voorviel. Dekker knoopte spoedig een gesprek met hen aan; hij sprak met zoo veel kennis over muzijk etc. dat het hem weinig moeite kostte de aandacht zijner hoorders te winnen. Eensklaps vroeg hem de man ‘Ik moet u toch eens een vraag doen Mr, u schijnt nog al van veel dingen verstand te hebben, zou u mij ook kunnen zeggen wie toch die Mukkelitukkeli is, over wien ik tegenwoordig zoo dikwijls hoor spreken?’ ‘Ja, was het antwoord, wat zal ik u daarvan zeggen, die man schijnt al een zeer vreemdsoortig wezen te zijn; ook ik heb zeer veel over hem hooren spreken, gewoonlijk niet veel goeds. Ik weet niet wat ik van hem denken moet; ontmoet heb ik hem nooit, en

[p. 462]

wat men van hem vertelt is zoo vreemd en zoo tegenstrijdig dat men niet weet wat men te gelooven heeft. Er zal deze week een comediestuk gespeeld worden, dat hij gemaakt heeft, dat zult u stellig wel weten, welnu de menschen vertellen, dat het wel 50 of 60 jaar geleden is sedert hij dat ding schreef; men zou dus moeten veronderstellen dat hij op zijn minst een man is van 70 of 80 jaar, en toch heb ik van eene andere kant voor stellig hooren verzekeren dat hij voorleden week twee meisjes heeft geschaakt, met wie hij naar Engeland is gevlugt. Hoe is dat nu met elkaar te rijmen. Maar weet u wat men mij dan trouwens ook voor zuivere waarheid heeft verteld, dat hij zeer goed Hollands spreekt, maar dat hij eigenlijk een verkleedde Engelschman is.’ Deze verklaring scheen voor zijne aandachtige hoorders een licht te doen opgaan, ten minste zij zagen elkander veel beteekenend aan en de man teekende iets op in zijn zakboekje. Dit gesprek dat zeer levendig was en een geruimen tijd duurde, had D. bijzonder vermaakt; hij betuigde mij in een vrolijke luim te zijn geweest en allerlei dwaze dingen te hebben verteld, zoo dwaas dat hij zich bijna niets meer herinnerde van al wat hij op den toon der hoogste ernst den goeden lieden had wijs gemaakt. Een ding speet hem n.m. dat hij verzuimd had bij zijn vertrek zijn nieuwen vrienden zijn naamkaartje aan te bieden, zooals hij gedaan had na zijn avontuur in den spoorwagen.