Volledige werken. Deel 9. Brieven en dokumenten uit de jaren 1846-1857

[31 maart 1856
Concept-antwoord van Dekker aan Brest van Kempen]

31 maart 1856

Concept-antwoord van Dekker aan Resident Brest van Kempen, geschreven op de onderste helft van de derde, en op geheel de vierde bladzijde van de voorafgaande brief. (M.M.)

De haastig geschreven tekst bevat verscheidene wijzigingen, die voorzover ze enkel de woordkeus betreffen, niet zijn overgenomen. Het

[p. 594]

concept eindigt onderaan de vierde bladzijde met een onvolledige zin, die overeenkomstig het Memorandum van 9 april 1856, aldus moet worden aangevuld: Goddank Dek, dat je eindelijk jezelf wilt zijn.

De gehele tekst is met een paar forse strepen doorgehaald, waarna Dekker er de aantekening boven plaatste: kort af bedankt en verzocht het rekest intezenden.

Voor de aanhaling betreffende Generaal Michiels zie men Werken VIII blz. 325, en eveneens Max Havelaar, Werken I, blz. 166.

R.B. 31 Maart 1856.

'S morgens 7 uur.

Geachte Resident! Om dezen voor het vertrek der Serangsche post nog a costi te doen zijn moet ik kort wezen, en al ware dat niet zoo dan geloof ik toch dat het niet in Uwe bedoeling ligt in dezen brief een pleidooi van mij te ontvangen. Ik bepaal er mij dus toe Uedg. heel vriendelijk te bedanken voor belangstelling die in Uwen brief van gisteren doorstraalt maar dat die geene verandering teweeg brengt in mijne gevoelens of voornemens. Lees U s.v.p. na wat ik schreef in mijnen brief van 28 februarij No 93. ‘Als het Gouvernement anders wil gediend worden dan moet ik als eerlijk man mijn ontslag vragen.’ Z.E. wist het dus toen Hij mij zijne afkeurende Kabinetsmissive toezond. Of dacht men dat ik geen woord zou houden, - dacht men dat ik zoo ongelijk was aan mijzelf?

Ook dàt had Z: E: kunnen weten. Als Zijne raadslieden gewild hadden, zouden zij hem een voorbeeld van zeldzame consequentie hebben kunnen toonen door het voorleggen eener missive van mij (doorgehaald: aan den Generaal Michiels) thans dertien jaren oud waarin ik schrijf: ‘Ik verzoek van alle welwillende consideratien verschoond te blijven. Ik ben jong en onbeduidend in vergelijking van de magt der heerschende begrippen waartegen mijne principes mij noodzaken optestaan maar blijf niettemin trotsch op die principes trotsch op mijne zedelijke onafhankelijkheid, trotsch op mijne eer!’

T is waar, - men heeft die woorden gestraft, met strengheid, met middeleeuwsche barbaarschheid gestraft. Men heeft mij van honger willen doen sterven. Maar geweifeld, gewankeld of gebogen heb ik niet.

[p. 595]

Toen was ik drie en twintig jaar. Veel zeer veel heb ik na dien tijd bijgewoond en ondervonden. Mijn leven is zoo gevuld dat het voor tien ondervindingen van anderen kan strekken, men denkt dat ik fabelen vertel als ik er brokstukken uit mededeel. Welnu, na dat alles gevoel ik mij sterker, onuitgeputter, standvastiger dan ooit. De man zal den jongeling niet beschamen.

En mijne vrouw? - Op 10 April wordt het tien jaar dat wij huwden. Zij kent mij, - zij is door mij gevormd. - Zij klapte in de handen, zij juichte toen ik haar mijn verzoekschrift om ontslag voorlag; zij riep uit: Goddank Dek dat