Volledige werken. Deel 8. Brieven en dokumenten uit de jaren 1820-1846

[p. 285]

[september 1843
Gedicht van Dekker: Vaarwel aan Natal]

* Begin september 1843

Gedicht van Eduard Douwes Dekker. (Brieven I, blz. 103; Brieven WBI, blz. 63)

Volgens mededeling van Mimi bevatte dit gedicht, waarvan het handschrift niet is teruggevonden, nog een zestal coupletten. In de brief van 24 februari-6 mei 1851 zijn de coupletten 4 en 5 opgenomen.

Vaarwel aan Natal

Hoe klopt mij 't hart bij 't scheiden van deze oorden,
Hoe jaagt mij 't bloed versneld door de aadren heen,
Hoe zoekt mijn geest vergeefs naar afscheidswoorden
En vindt voor klank een enklen traan alleen.
Van waar die band die hier mij zoo kon binden,
Die zoo mij kwetst, nu haar het lot verscheurt,
'k Zal elders toch wat ik hier liet hervinden,
Wat hecht mij hier dat zoo mijn hart betreurt.

Wat hecht mij zoo aan Natals oeverstranden,
'k Zag elders ook het schuim van de Oceaan
Onstuimig bruisend tegen de oevers branden,
En niet voor 't eerst brult mij haar golfslag aan.
'k Zag elders ook langs berg en heuvelzijden
Het sombre woud waar zich Natuur verschuilt
Met loof en twijgen stout de orkaan bestrijden
Die suizend langs zijn donkre toppen huilt.

'k Zal elders ook... Neen, nimmer vind ik weder
Wat eens mijn hart zoo vast aan Natal bond,
Ik buig het hoofd weemoedig peinzend neder
Bij 't laatst vaarwel o Natal aan uw grond.
'k Heb op deez plaats gedacht, gevoeld, gestreden,
'k Heb God gedankt en vaak zijn zorg mistrouwd,
En Natal was getuige van mijn beden
Zoodra die twijfelzin mij had berouwd.

[p. 286]

 

Vaak heeft mijn ziel hier hooger vlugt genomen

 

En zweefde als aether met natuur omhoog,

 

En vloog als reeds gezaligd langs uw zoomen

 

En hief zich op tot 's hemels starreboog.

 

Dat dank ik u, o Natal, lommerdreven

 

Uw bosch en beemd, als bloemen rondgestrooid

 

Zoolang ik leef zal in mij Natal leven

 

Zoolang ik leef vergeet ik Natal nooit.

 

 

 

't Is wel niet lang, 't is naauwlijks negen maanden

 

Dat mij uw kust zoo gul een wijkplaats bood

 

Toen nog van 't wee van ginds mijn oogen traanden,

 

Toen nog mijn hart, slechts haakte naar den dood.

 

Ik zocht een kerkhof aan uw stille stranden

 

En koos mij reeds de plek aan de oever uit,

 

Ik achtte reeds me ontslagen van de banden

 

Waarmee Natuur den mensch aan menschen sluit.

 

 

 

Ik zocht den dood, en Natal gaf mij 't leven

 

En met den wil, de lust in 't leven weer.

 

Geliefd verblijf, gij hebt mij veel gegeven

 

Doch eerlang drukt mijn voet uw grond niet meer.

 

Neem mijn vaarwel, en hoor mijn stille beden

 

Voor uw behoud die 'k opzend naar omhoog

 

Welligt zal nooit mijn voet u weer betreden

 

Ik laat u niets, niets dan een traan in 't oog.