Myn ouders, toen onlangs gehuwd, hadden zich kort tevoren met een klein scheepjen uit Engeland in 't Nieuwe Diep binnengesmokkeld. M'n vader namelyk - ik doelde hierop reeds in m'n ‘Een en Ander over Pruisen en Nederland’ - was een werkdadig bestryder van 't continentaal stelsel. Ik keur 't ook af, maar om andere redenen dan hy.
Daar kwam 'n gendarme in de herberg van Tames Klein - een der nog zeer weinige huizen die er in 't begin van deze eeuw aan 't Nieuwe Diep stonden - met het illumineer-plakkaat. Myn moeder... ach, ze had de bewyzen harer zedelykheid in Friesland gelaten, waar zy woonde vóór ze via 't smokkel-depôt Helgoland naar Plymouth vertrok.
Er hielp geen vive l'Empereur aan.
Uitgetrommeld!
De gendarme was en bleef... 'n gendarme.
Maire, prefect... alles was onverbiddelyk...
Als zulke lui in zedelykheid gaan doen, zouden ze O.L.V. zelf uittrommelen, met het kindeke Jezus op den arm.
Myn vader liet zich naar 't admiraalschip roeien, om den keizer te spreken. Napoleon was reeds weer aan wal. Hy hield niet van schepen, en bleef altyd zo kort mogelyk aan boord. Ik begryp zeer goed waarom.
Op den toren van Kykduin werd myn vader, door bemiddeling van 'n Hollandsen schout by nacht - wiens naam my tot m'n spyt ontschoten is - aan Napoleon voorgesteld. Deze vraagde, nadat myn vader zyn verzoek had voorgedragen:
- Avez-vous servi?
- Oui, Sire.
- Dans la marine?
- Oui, Sire.
- Quel grade?
- Aspirant, Sire.
Myn vader was vierentwintig jaren oud.
- Êtes-vous de la... la... la...
- Kweekschool à Amsterdam? hielp 'n vlag-officier zeggen.
- Oui, Sire.
- Pourquoi avez-vous quitté?
- J'aime la liberté, Sire.