Cap. I.
WY worden daghelijcx door d'eervarentheyt gewaer, dat de menschen huydendaeghs noch van ghelijcke aert ende natuyr sijn, als sy by oudts sijn geweest. Want Seneca claegt over d'onverstant van sijn tyden, dat de luyden sick verschricten ende verwonderen, so wanneer yet nieuws inde lucht ofte inde Hemel ghesien wordt, namentlijck een vuyrighe balck, ofte een vuyrighe sweerdt, een groot gat inde lucht, als oft de Hemelen gheopent waren, een lantern, ofte een Comeet, hebbende die gelijckenisse van een ster met lang hayr, oft met een lange baert, ofte een vuyrige hellebaert: Dan comt elckeen (segt Seneca) gaerne uyt die mutte om nae den Hemel te sien, daer sy anders niet eens de pyne waert achten, te bedencken waer op dat de aertbodem rust, ende hoe de Son alle dagen eens om gaet sonder ophouden, en dat so snel dat sy in een uyr tijdts over de derdehalf hondert duysent mylen gaet. Waer an alleen men meer wonders can mercken in eenen dach, alsmen al sijn Leven sal conen sien inde boven verhaelde dinghen. Dan der menschen aert is sodanich datmen t'gewoon