‘Wy moatte hjir hurd arbeidzje, mar 't falt net ôf,’ hie Jaap skreaun, en Essy stjoerde in brievekaart mei: ‘Omke Bram en muoike Else ha wy hjir ek al troffen. Ek tafallich!’
‘En dan seit mefrou Goudman yn it skoftsje, dat ik by har bin,’ sei mem, ‘wol fiif kear: It binne sûne en fikse bern, de beppesizzers ek, en hurd arbeidzje is it slimste net.’
Letter hearde se neat mear út Poalen. ‘Ach, 't is oarloch,’ hie mem tsjin har sein, ‘dan is der wolris wat mei de post.’ En mefrou Goudman ornearre, yn 'e simmer moasten se fansels ekstra hurd wurkje, dan kamen se net oan skriuwen ta en dat wie it slimste ek net.
Ik fûn it raar. As ik yn Poalen siet, soe ik heit en mem fêst alle wiken in kaart stjoere. As ik ynein wie en gjin nijs hie, soe'k der yn elk gefal efkes foar sitten gean en skriuwe: ‘Hoe is 't mei heit en mem, Dineke en Jan? Mei my giet it bêst. Tút, Klaske.’ Dat kinst wol skriuwe ek al bist noch sa wurch.
Om mislik fan te wurden; mefrou Goudman sei net wat se bedoelde, mem sei tsjin har net wat se tocht, mem sei tsjin ús net wat se fermoede, wy seine net ‘raar’ of ‘eigenaardich’. Mefrou Goudman en wy boarten weikrûperke út binaudens. Wat der krekt geande wie yn Poalen, wist ik net, mar dy stilte! Dat aardige kreaze joadsje Jaap Goudman, dy't ik wolris temûk neiseach, sa fleurich mei syn swarte kroltsjes rûch om 'e kop en dat dandy-jaske fan him, strak tailleard. Wêrom skreau er syn mem net in kaart?
Wy soene der in famke by krije. In joadsk famke. En wy mochten der mei net ien oer prate.
‘Hielendal net ien!’ drige Dineke en se sette der boaze eagen by op.
‘Pake en beppe wol,’ sei Jan.
‘Pake en beppe hielendal net!’ Mem gie der by stean om ús dat goed oan te sizzen. Har eagen stiene as swarte knikkerts únder har hege glêde foarholle.
Auteursrechtelijk beschermd