Liedjes en andere verzen

[p. 64]

Peerlala en Funck.

Vriend Pierlala sliep in zijn graf
den rust'gen slaap der dood,
toen maandag, bij het pif poef paf,
hij plots'ling wakker schoot.
Ei, sprak hij, 't is Septemberfeest!
hier blijven liggen waar' te beest:
- 'k ga zien! zei Pierlala sasa,
'k ga zien! zei Pierlala.

[p. 65]

 

Vriend Pier, die ging de stad wat rond,

 

maar nergens was plezier,

 

en al het leven, dat hij vond,

 

was blague en vreemde zwier.

 

Ach, zuchtte hij, 'k en hoor hier niets,

 

dat mij herinnert 't oude dietsch...

 

- Is 't dood? vroeg Pierlala sasa,

 

is 't dood? vroeg Pierlala.

 

 

 

Toen Pier, die zich verveelde wreed,

 

kwam Plas de la Monee,

 

daar zag hij eenen vent verkleed,

 

die in een koetse ree:

 

de vent, die droeg 'nen chapeau-claq',

 

en eene schepenenkazak...

 

- Dag Funck! riep Pierlala sasa,

 

dag Funck! riep Pierlala.

 

 

 

Maar Funck, die d'oud-republiekijn

 

herkende in 't volksgewoel,

 

die trok - wat moest het leelijk zijn! -

 

zijn viesgezindste smoel;

[p. 66]

 

en woedend keerde hij den kop

 

naar 't schouwburg van zijn herteklop...

 

- Wa boer! dacht Pierlala sasa,

 

wa boer! dacht Pierlala.

 

 

 

Vriend Pier was sedert twintig jaar

 

in Brussel niet geweest;

 

raadt wat er d'armen sukkelaar

 

moest omgaan in den geest:

 

't was Fransch, al wat zijn oogen trof;

 

't was alles fournisseur van 't Hof...

 

- Eilaas! zeî Pierlala sasa,

 

eilaas! zeî Peerlala.

 

 

 

Zoo stapte hij, bedroefd en koud,

 

in 't bierhuis d'Ouden Haan;

 

maar zie, daar op een tafelhout

 

trof hij twee blàren aan:

 

't een was in 't Vlaamsch en 't ander Fransch,

 

doch beiden waren vaderlandsch.

 

- Bravo! sprak Pierlala sasa,

 

bravo! sprak Pierlala.

 

 

[p. 67]

 

En Pier doorliep eerst heel het Volk,

 

en dan d'Avant-Coureur,

 

en meer dan eens kwam eene wolk

 

al op zijn voorhoofd veur:

 

't was toen hij las van 't plat verraad

 

van den gewezen demokraat...

 

- Tartuf'! zeî Pierlala sasa,

 

tartuf'! zeî Pierlala.

 

 

 

't Was toen hij las van 't pedestaal

 

van Egmont op de Merkt,

 

en hoe tot in de school onz' taal

 

door Funck behandeld werd;

 

't was toen hij las van 't schandverslag

 

dat op het stadhuis zag den dag

 

- door Funck, sprak Pierlala sasa,

 

door Funck, sprak Pierlala.

 

 

 

Arm Republiek, arm Vaderland,

 

zoo zuchtte Pier op 't end,

 

hoe legdet ge eens de trouwe hand

 

in die van zulken vent?

[p. 68]

 

hoe steldet ge uwe zaak zóó groot

 

aan eenen Funck's verloochning bloot?

 

- Wat les! dacht Pierlala sasa,

 

wat les! dacht Pierlala.

 

 

 

Terwijl daar Pier nog zat te zien,

 

al mijm'rend en bedrukt,

 

kwam eene bende dronken lièn

 

de herberg ingerukt;

 

zij huilde 't air der Brabançonn'

 

en Viv' la Roi! zóóveel zij kon...

 

- Arm volk! zeî Pierlala sasa,

 

arm volk! zeî Peerlala.

 

 

 

En Pier stond op, en aan den toog

 

voldeed hij zijn gelag;

 

de meid gaf aan dien gast zóó droog

 

met moeite een' goeden dag.

 

Bah! dacht de vriend, - zij heeft gelijk

 

't is tijd da' 'k weer naar 't kerkhof wijk

 

- ter rust, sprak Pierlala sasa,

 

ter rust, sprak Pierlala.

 

 

[p. 69]

 

Een hallef uurken later sprak,

 

al langs de groote baan,

 

een nimf, in krinolienenpak,

 

'nen sombren wand'laar aan.

 

Zij vroeg: hoe laat is 't al, mon chou?

 

waar gaat gij zoo alleen naartoe?

 

- Naar 't graf, zeî Pierlala sasa,

 

naar 't graf, zeî Pierlala.